Project Bata

Chapter Eleven: It's a Date

"Ito, ingatan mo. Nakasalalay ang future natin diyan." Sabi ko habang natatawa. Lakas ko maka-future future. Ibinigay ko ang manika sa kanya mula sa mahiwaga kong bag.

"Okay. Gabs! Text kita bukas," said Vanness as he turned his back, and started walking away from me.

"No. You'll do it on your own!" I shouted at him. He stopped and faced me from his direction.

"It's a date!" I followed him with my gaze as he continued walking to hell. Biglang nagtilian ang tatlong babae na nasa loob ng kotse na kanina pa pala nanunuod saming dalawa. Himala at tahimik ang kambal, kumakati kasi mga bibig nito palagi. Pumasok ako sa loob dahil okyupado na ni Laureen ang shotgun seat. Si Terri sa driver's at katabi ko si Aera na busing-busy sa phone niya

Pinaandar na ni Terri ang kotse. As we passed by the busy streets of the city, different kind of people gathered, meeting their acquaintances and the likes. Traffic na rin, kalian ba hindi magtratraffic ang Pilipinas? Stop, red light muna.

Napaisip ako. Sana red light lang muna, because right now I feel tired. Red light, for me to stop for a while, and take a rest. I watched the traffic light as it turns red to yellow. That signals 'ready', sana may ganung sign sa buhay. Nagbibigay sign, para makakanta ka ng 'I saw the sign, and I open up my eyes' open up my eyes for the trials and hardships na dadaanan mo sa buhay.

Oh God! Vanessa, stop this. It leads you to now where!

I was awakened from my own reverie when the car stops, at SevenEleven. Bumaba silang tatlo may bibilhin. And since, I don't have the money, which is very common for me. I stayed seated in the car and have to wait for them. I heard a knock from the car window, its Lau. Binaba ko ito.

"Wala akong pera!" Sabi ko. Nakakahiya mang sabihin na wala akong pera, pero nasanay na ako. Hindi na katulad ng dati na minsan sumobra pa.

"I'll buy it for you." Binuksan niya ang pintuan, para palabasin ako. Hindi ako kumibo at natili lang akong nakaupo. Nakakahiya rin ang palagi kang nalilibre. It makes me feel worthless, and I have nothing to compensate if ever.

"Sige, sasama lang ako sa loob."Bumaba ako sa kotse, at sumama sa kanya. Pagpasok namin, napukaw ang atensyon ko ng mga kabataan este kaedad namin na nagsisiyahan. Pamilyar ang mga ito sakin, napatingin yung isang babae samin at nagtama ang mga titig naming. Laking gulat ko nung bigla niya akong inirapan.

"Naks naman. Ganda mo girl, may hater ka," Sabay hampas ni Lau sa balikat ko. Hindi ko ito pinansin, nagpatuloy kami sa paglalakad patungo sa kinaroroonan nina Terri at Aera na pumipili ng chitchiria. Habang sila ay namimimili ng pagkain, na natili akong nakatayo sa likod nila. Patingin-tingin sa gilid, pabasa-basa ng mga pangalan ng pagkain. Napansin ko ang aking sapatos, di ko maiwasang masapak ang sarili ko dahil sa nagawa kong kapalpakan kanina. Oh, Im still wearing a dress, and so are them. But the big problem here is, I AM Still wearing a dress! I forgot to change.

Darn it, I hate these things. "Ba't di niyo ako pinaalalahanan na magpalit?"

Tinignan ako ni Aera, na may dalang malalaking junkfoods sa magkabilang kamay. "It looks good on you. So here, I took many pictures of you as many as I can for this one of a kind moment. I uploaded it on IG, na-tag narin kita sa FB." Pinilit pa niyang kunin ang phone niya bagkus ay mga bitbit ay nahulog.

"And it works. Knowing you, you'd often forget what're you wearing." Terri added, with a shrug.

"Siguro, kung pinagsuot ka ng baro't saya o nakahubad, di mo maalala." Sabay tawa ni Laureen. Kay gandang babae, pero kapang pinagsalita mo mas mabuting tumahimik na lang. They added a few more foods and drinks as we went to fall in line to pay. All this time I was following them, nothing else to do.