Gevangen in de vampierenwereld

Het vervallen huisje

POV  Dunja

Ik loop door het bos. Ik ben ergens naar op zoek. Naar wat? Naar het uitgang van het bos. Ik kan geen rand van het bos vinden en ik heb verschrikkelijke honger. Als ik voor mijn gevoel uren gelopen heb, sta ik absurd stil en zak door mijn benen.

Ik open mijn ogen. Ik ben niet op de plek waar ik ben gevallen. Ik lig voor een vervallen huisje. Met een kapotte deur en gebroken ramen. Ik sta op. Ik wil weglopen, maar ik blijf staan. Ik moet weten wat daarbinnen is.

Na even nadenken besluit ik maar heel even te kijken. Had ik niet moeten doen. Als ik naar binnen stap, komt er een windvlaag die de deur dichtslaat. Ik schrik er even van. Daarna loop ik verder. Ik loop de trap op en ga naar boven.

Er is een deur rechts van me, links van me, en eentje voor me. Ik besluit om de deur voor me te nemen. Maar als ik mijn hand naar de deurklink reik, zegt een stem: 'Dat zou ik niet doen als ik jou was.' geschrokken haal ik mijn hand terug. Als het een paar seconden stil is reik ik mijn hand er weer naartoe. Als ik de deurklink omdraai, de deur open, naar binnen stap en de deur achter me op een kiertje laat, zegt dezelfde stem als net: 'Nu is het te laat, meisje.' De deur wordt dichtgeslagen en opeens staat er een jongen voor me, met een gemene grijns.

Tot mijn schrik zie ik hele grote hoektanden. De jongen ziet me schrikken en zegt: 'Je hebt er zelf voor gekozen.' Hij stapt op me af en fluistert nog: 'Geen zorgen, alleen de eerste keer doet pijn' en dan voel ik opeens een scherpe pijn in mijn nek gloeien.