Gevangen in de vampierenwereld

Kiara

Ze kijkt me een poosje aan. Als ik mijn mond open om iets te zeggen, zoals 'hoi', fluistert ze:'Ben jij dat echt?' Ik knik. Dan komt ze naar me toe en trekt me in een knuffel. Ik voel nattigheid in mijn nek. Ze huilt. Ik snap het wel, ik ben dagen weggeweest. Als ze klaar is met knuffelen laat ze me los. 'Mam en pap zijn weg. Ze zijn naar de politie om te vragen of ze jou hebben gevonden. Maar dat hoeft nu niet meer!' Ik knik. 'Maar' zeg ik, 'Ik moet om zeven uur weer weg..' Kiara's gezicht betrekt. 'Maar... Je bent hier net! Waarom moet je dan gelijk weer gaan?' 'Ik moet niet gelijk weer gaan, ik moet om zeven uur pas gaan!' 'Maar dat duurt nog steeds te kort!' Kiara moet bijna weer huilen. 'Mam en pap hebben je nog niet eens gezien!' 'Dan bel ik ze toch?' Ik pak mijn telefoon er al bij. 'Goed dan' zegt Kiara en snift. Gelukkig, ze denkt er even niet aan dat ik om zeven uur weg moet. Ik toets het nummer van mijn moeder in en bel. Ik krijg haar voicemail. 'Met Jannie. Ik bel even niet met mensen vanwege het gemis vannmijn dochter. Als je Dunja bent, laat dan asjeblieft een bericht achter! -piep-' 'Hoi mam. Ik ben het, Dunja. Kom zo snel mogelijk naar huis. Ik kan maar tot zeven uur blijven! Liegs van je dochter, Dunja.' zeg ik en druk op het rode telefoontje.

Ik loop naar binnen en herken gelijk de woonkamer. Ik plof op de bank. Eigen haard, is goud waard, hoor ik mensen zeggen. Dat is hierbij heel gepast, vind ik tenminste. Na een aantal minuten word ik gebeld. Ik kijk op mijn telefoon om te zien wie het is. Het is mama! Snel neem ik op. 'Met Dunja, met wie spreek ik?' ik weet al dat het mama is, maar ik hoor het te zeggen als ik opneem. 'Lieverd, alles goed met je? Papa en ik hebben ons vreselijke zorgen gemaakt, en...' zegt mijn moeder. Ik val haar in de rede. 'Mam, het gaat goed. Ik wil dat je terugkomt. Asjeblieft? Om zeven uur moet ik weer weg!' Dat laatste zinnetje riep ik. 'Ja, we zitten nu in de auto op weg naar huis. We zijn er met vijf minuten!' en ze hangt op. Dat klonk wel iets relaxter dan toen ik opnam. Ik stop mijn telefoon in mijn zak en ga bij het raam zitten.

Dan bedenk ik me, tot mijn schrik, iets.

Mijn hoektanden! Ze mogen mijn hoektanden niet zien! En daar komt de auto al! Oke, Dunja, focus. Gewoon je mond dichthouden als je lacht. Het is maar tot zeven uur. Als ik de deur hoor, sprint ik naar de gang. Ik vlieg mijn ouders om de hals. 'Lieverd' zegt mijn moeder. Ze houden me stevig vast. Zelfs mijn vader. Als ik met ze zit, zal ik het ze vertellen, denk ik. Ik zal wel moeten. Ik kan niet anders.

Als we zitten open ik mijn mond om iets te zeggen, maar word onderbroken door mijn moeder. 'Waar ben je geweest? Heb je je verwond?' 'Mam, pap, ik moet iets zeggen' Ooh, als ze mijn hoektanden maar niet zien. Ik haal diep adem en zeg:'Om zeven uur weer weg.' Mijn ouders verbleken. Mijn vader is de eerste die iets zegt na een ongemakkelijke stilte:'Waarom? Je bent net thuis...' 'Ik...' ik moet het ze zeggen. Nu. 'Ik... Ben...' ze kijken me aan. Ik haal diep adem. 'Ik... Ik ben gebeten... Door een vampier.' Ze verstijven. Dan zegt mijn moeder:'Dunja, doe niet zo gemeen. We hebben je dagenlang moeten missen! En dan zeg je dit?!' 'Het is waar' zeg ik en laat mijn tanden zien. Dan maar zo. Mijn ouders schrikken. Een steek van spijt galmt door mijn lichaam. 'Sorry' zeg ik en sluit mijn mond. Dan vertel ik hun het hele verhaal. Over dat ik door mijn benen ben gezakt en over het vervallen huisje met de vampier die mij gebeten heeft en de legende.

'Dus... daarom kun jij niet blijven...' zegt mijn moeder. 'Ja... Het spijt me. Maar beloof dat je niks zult vertellen. Zeker niet aan Kiara. Zij zal het het moeilijkst vinden...' 'Beloofd.' zegt mijn moeder. Ze geeft een por aan mijn vader die daarna zegt 'Oke. Beloofd. Maar je komt toch wel terug?' 'Ik hoop het.' zeg ik. Nu pas bedenk ik me hoe groot de kans is dat dit de laatste kans kan zijn dat ik hen kan zien. Mijn ogen worden vochtig, er kruipt een traan over mijn wang, die ik snel wegveeg. Ik wil niet dat mijn ouders het zien. Kiara komt de kamer binnen. 'Heyy Dunja. Het is al vijf uur...'

Als het zeven uur is ga ik voor de deur staan. 'Dag mam, dag pap, ik zal jullie missen...' zeg ik en geef hun een knuffel. Als ik bij Kiara sta is ze aan het huilen. Wauw. Ze heeft nog nooit om mij gehuild. 'Beloof me dat je terugkomt' fluistert ze in mijn oor. Dan laat ik haar los en gaan ze de deur weer in. En ik wacht tot Shak weer zal komen...