Destroyed

Π Ο Ν Ο Σ

Το καινούργιο στρώμα του κρεβατιού του, φαινόταν πως είχε εγκαινιαστεί καταλλήλως καθώς το σώμα του, βρισκόταν ξαπλωμένο πάνω του με ένα μαύρο βαμβακερό εσώρουχο να καλύβει το μόνο επίμαχο μέρος του σώματος του.

Η μισογυμνη ξένη απέναντι του, μάζευε τα ρούχα της από το πάτωμα, με τα πόδια της να τρέμουν ελαφρώς μέσα στα δωδεκάποντα γοβάκια της από την ένταση που ακόμη κατέκλυζε το κορμί της.

"Ποτέ να ξαναπεράσω;" τον ρώτησε ενώ κάρφωσε τα μάτια της πάνω στα δικά του λίγο πριν περάσει την μπλούζα της πάνω από το κεφάλι της.

Εκείνος έκλεισε τα μάτια του και αφού τοποθέτησε τα χέρια του πίσω από το κεφάλι του τέντωσε τα μακρυά πόδια του.

"Μπορείς να φύγεις μόνη σου, ξέρεις που είναι η έξοδος. Τώρα όσο για το πότε θα ξανάρθεις δεν χρειάζεται καν να το συζητάμε. Ήρθες και φεύγεις."της είπε και εκείνη ξεφυσυξε.

Μπορεί να πήγαινε κάθε βράδυ με άλλον και να ήταν εξοικιωμενη πια με αυτό, αλλά τον βρήκε πολύ καλύτερο και πιο σκληρό κατα την διάρκεια από τους άλλους και ήλπιζε πως ισως, θα μπορούσε να πήγαινε μαζί του και μια δεύτερη φορά.

Φόρεσε βιαστικά τα ρούχα της με έναν ελαφρύ εγωισμό και έφυγε όσο πιο γρήγορα μπορούσε από το σπίτι.

Αφού άκουσε την κάτω ορόφου να κλείνει με δύναμη, εκείνος μφόρεσε γρήγορα την πρώτη μαύρη φόρμα που βρηκε (δεν είχε αλλά χρώματα έτσι κι αλλιώς) και κοίταξε την ώρα στο μικρο ηλεκτρονικό ρολόι που βρισκόταν πάνω στο κομοδίνο, δίπλα ακριβώς από το κρεβάτι.

Η ώρα ήταν περίπου εννιά, πράγμα που σήμαινε πως είχε βγει εκτός προγράμματος. Τέτοια ώρα θα καθόταν ηδη στο μπαλκόνι, θα είχε ήδη ετοιμάσει τον καφέ του πίνοντας τον ανυπόμονα, και θα παρατηρούσε όποιον τύχαινε να περνάει μπροστά από το σπίτι του. Ή αλήθεια ήταν, πως δεν περνούσαν και πολλά άτομα από εκεί καθώς η γειτονιά ήταν παλιά και οι περισσότεροι ήταν ηλικιωμένοι. Έτσι, το μόνο άτομο που έβλεπε να περπατάει τα πρωινά ήταν εκείνο το κορίτσι ,την Heather από την απέναντι πολυκατοικία.

Αποφάσισε πως ήταν πλέον αργά και πως είχε βγει τελείως εκτος προγράμματος με αυτή την υπερβολικά εγωιστική γκόμενά προηγουμένως έτσι, χωρίς να αφήσει άλλες σκέψεις να περάσουν στο μυαλό του, άρπαξε μια κοντομάνικη μπλούζα και μια ζακέτα και άρχισε να ντύνεται εν κινήση.

Η Heather από την άλλη, είχε μόλις περάσει την είσοδο της πολυκατοικίας της και εδώ και ώρα, αισθανόταν κάτι να πιεζει το στήθος της, σαν κάτι να πήγαινε λάθος. Είχε φάει πρωινό, είχε βάλει όλα τα απαραίτητα βιβλία μέσα στην τσάντα της, όμως ακόμα ένιωθε πως κάτι δεν πήγαινε καλά.

Το μάτι της έπεσε τυχαία στην απέναντι μονοκατοικία και το άδειο μπαλκόνι, την έκανε να καταλάβει τι ένιωθε τόση ώρα.

Δεν τον είχε δει καθόλου σήμερα. Ούτε όταν έφτιαχνε πρωινό από το μικρό παραθυράκι της κουζίνας, ούτε τώρα.
Μπορεί να μην ήθελε να το σκέφτεται ούτε να το παραδέχεται, όμως κατά βάθος της άρεζε να τον βλέπει. Ήταν κάτι σαν το ξυπνητήρι της, σαν το σύμβολο ότι μια καινούργια μέρα είχε αρχίσει.

Το μυαλό της άρχισε να παίρνει γρήγορες στροφές και να ανακαλεί ξανά αναμνήσεις. Αναμνήσεις ή καλύτερα άχρηστες εικόνες ήρθαν ξανά στο κεφάλι της, όπως την μέρα που έφαγε το πρώτο της φαγητό ως μωρό, μέχρι την ημέρα που έσπασε εκείνο το κινεζικό ακριβό βάζο της μαμάς της όταν ήταν τεσσάρων.

Χθες το βράδυ είχε δει ξανά εκείνον τον εφιάλτη. Θα ήταν καλύτερα αν ήταν μόνο εφιάλτης και δεν ήταν πραγματικότητα, ένα πραγματικο γεγονός.

Οι γονείς της, δεν ήξεραν, ούτε κάποιος τους είχε ενημερώσει πως το μοναδικό παιδί τους έπασχε από υπερθυμησία.

Η μέρα που το έμαθαν, δεν ήταν και η καλύτερη για την Heather.

Μπορεί ακόμα και τώρα να νιώσει το σώμα της να χτυπάει με δύναμη πάνω στην τζαμαρία εκείνου του καταστήματος, και τα γυαλιά να τρυπάνε το απαλό δέρμα της

Θυμάται καθαρά τα αισθήματα που ένιωσε όταν το σώμα της βρέθηκε ξαπλωμένο πάνω στο κρύο πάτωμα του καταστήματος πάνω στα σπασμένα γυαλιά καθώς ο συναγερμός χτυπούσε μανιακά μέσα στα αυτιά της.

Πόνος, θλίψη, και ξανά πόνος.

Όσο τα σκεφτόταν όλα αυτά δεν πρόσεξε πως το άσπρο σνικερς της σκόνταψε στην αρχή του πεζοδρομίου και πως το σώμα της, βρέθηκε κάτι δέκατα του δευτερολέπτου αργότερα να αιωρείται στον αέρα έτοιμο για πλήρη σύγκρουση με το έδαφος.

Η οποία φυσικά δεν ήρθε ποτέ.