Woman Like A Man ..

where is he ?

Photo- Ahsen *

Insanlar;
Bencil ve sadakatsiz, karşıdaki kişiyi önemsiyormuş gibi yapıp aslında yalnızca kendi çıkarları üzerine hareket eden varlıklar.. "seviyorum." Deyip karşıdaki kişiyi, hatta kendini bile kandıran, yaptıklarından ve yaşadıklarından ders çıkarmayıp aynı hatayı defalarca yapmakta usta varlıklar... lanet olası aptal insanlar.. hep nefret etmişimdir; kendi hayatımı kendim yaşayamadığımdan beri. 24 yıldan beri...

Tam 24 yıl..

Bence bu sayı oldukça fazla, hayatta ama ölü bir insan için..

Artık harekete geçmekte çok geç..

Birşeyler için; karşına iyi insanlar çıkması için cabalamanin bir sınırı var artık benim için..

Ömrüm boyu insan gibi bir insan ile karşılaşmadığıma  yemin edebilirim.

Belki de bu yüzden insan gibi yasayamadim ?

Ve bende bir insan değildim. Ikiyüzlü bir aptalın tekiydim. Odamda, yaşadığım herşeye lanet edip sessizce ağlarken telefon çaldığında sesimi düzeltip alaycı bir ses tonuyla herşeyin yolunda olduğunu, keyifli vakit geçirdiğimi , bu sene ki lisans sınavlarına son tempo gazla çalıştığımı söylüyordum. Bana biyerlere gitmeye davet ediyorlardı ben ise her defasında reddediyordum. Çünkü o sürekli ego peşinden koşan insanların, elestirmeye bayılanlarin, geleceği adina hayaller kuranların, birikim yapanların, para konuşanların sohbetlerini dinlemek işkence gibi geliyordu.

Her gün aynı sıkıntı aynı hisler aynı yerler ve aynı insanlar ..
Sıkıldım birçok şeyden. Insanlardan, mekanlardan, evimden, egitimimden, belki de hayattan, ha? Tüm bunlardan kurtulmak için tek bir yol var, ve benim o yolu kullanmaktan başka bir çarem yok. Eminim.

Ve beni bundan alıkoyacak kimse de yok..

Sessiz ve sakin.. sadece yüzüme vuran rüzgar ve kulağıma gelen hafif deniz dalgalarının kıyıya vuruşu.

Gözlerimi yavaşça açtım ve ayaklarima baktım daha sonra aşağıya. Oldukça yüksekti. Vücudumun titredigini hissediyordum. Ne kadar ürkütücü olsa bile değerdi. Tüm bu yasadiklarima.

Ve bir adım daha..

Evet bu sefer gerçekten eminim. Korkmuyorum tamam mı? Sadece hafif ve 5, 10 saniyelik bir acı, bu kadar. Abartılacak bir şey yok kızım. Sadece bir adım daha. Bir adım.

Hazırdım. Hayatım yavaşça gözlerimin önünden şerit gibi geçti. Annem, babam, küçük kardeşim ve dostum. Ve 5 saniyelik karanlık ardından gelen duraksiz korna sesi... alev içinde ki arabanın yanındaki polisler, ve çevresindeki ikaz şeridleri... cigliklarim, kabuslarim ve sonrası yok.. ölmüştüm aslında o günden sonra...

Derin bir nefes aldım ve yaşadığım bu boktan hayata son sözümü söylemek istedim...

-Hoşçakal...