The 10 Bucket List of Cianna Kelaya (ONE SHORT STORY)

Chapter 7

Chapter 7

Like

Lahat ng tao, hayop o ang ano mang bagay ay binigyan ng Panginoon ng pagkakataong mabuhay. He gave His life for us. He had ransomed us. But not people in this world don't cherish the life the Lord had given to us.

A lot of people are trying to kill theirselves through suicide. Naglalaslas. Nagbibigti.

I know depression is hard to fight. Depression is our mortal enemy, a wicked enemy. Kadalasan sa mga tao ngayon ay nalilimutan na may Diyos tayo. Na may Panginoon pa tayo na tutulungan tayo in time of hardships. The Lord will surely help us to fight the depression and we only need to do is call Him.

Ano nga ba ang point ko?

Well, my point here is, hindi dapat natin sinasayang ang buhay natin. Jesus died of saving us. Pero sasayangin lang ba natin ang sacrifices Niya?

There are people out there fighting for their lives, people suffering from their life threatining diseases, bedridden people. Name it. But they are still fighting for their lives because they believe it is worth fighting for.

Kaya ang may planong sayangin ang buhay nila, I'm giving you an advice. Sit on a corner of your room and think. Think. Isipin mo muna kung tama ba ang gagawin mo.

Tulad ko, may sakit ako pero wala akong planong sayangin ang buhay ko. The Lord give me a chance to fight. Hanggang sa may chance pa, then lalaban ako.

Lalo na ngayon...

Lalo na ngayon na pakiramdam ko ay binibigyan niya ako ng rason para lumaban pa.

"If you truly missed me, then bakit hindi ka nagpakita sa akin?" I asked.

Hindi ko maintindihan ang mga tao ngayon. They'll told you they misses you, pero hindi naman nagpaparamdam.

"Pasensya na, Anna. Pinili kong hindi sabihin sayo ang pag-alis namin dahil ayokong magpaalam...dahil babalik pa ako," he answered.

"E, bakit hindi mo ako tinext? Chinat or..." I stopped mid-way.

I sounded like a demading girlfriend! Uminit ang pisngi ko.

"I did it intentionally, though. I didn't text you...or chat you while I'm away because I know I'll just miss you more..." he said gently.

Napanguso ako.

"Talaga..." I trailed off.

"Yes, talagang talaga..." he said and stood up.

Hinubad niya ang kaniyang jacket at inilagay sa inuupuan niya kanina. Nakatingin lang ako sa kaniya habang ginagawa niya iyon. Kaya naman nang napalingon siya sa akin ay halos mapatalon ako.

The corners of his mouth tugged a bit. I shifted on my seat. Napatikhim din ako.

"E-eh ano nga ang ginagawa mo dito?" medyo nauutal kong sinabi.

He pouted. Dahan-dahan siyang naglakad papunta sa akin. Agad na kumabog ang puso ko sa kaba nang maglakad siya palapit lalo na nang tuluyan na siyang nakalapit sa akin.

"I told you, I missed you," sagot niya.

Tumango ako at umusog ng konti nang umupo siya sa tabi ko.

"Yun l-lang?"

He chuckled. "Bakit? Ano pa bang gusto mong marinig?"

Umiling ako at nag-iwas ng tingin. "Wala," sagot ko.

He chuckled more. Inilahad niya ang kaniyang kamay sa akin na ipinagtaka ko. Tumaas ang kilay ko at tinitigan ang kaniyang palad.

"Ano?"