🅟🅗🅐🅝🅣🅐🅢🅜

𝕔𝕙𝕒𝕡𝕥𝕖𝕣 𝟙

•/necklace/•

I was busy wandering around on our mansion, or should I say, illusional mansion when someone from my illusions escaped and called me.

"Blythe! Blythe! What are you doing?" Ani ni Tammy. Best friend ko.

"Nothing. Just wandering around. What do you think?" Pagsusungit ko sa kanya, ewan ko ba pero feeling ko plastic siya.

"Aga aga sungit agad." She whispered, but I still heard it though.

"Narinig ko 'yon." Ani ko at humarap sa kanya.

Biglang nanginig ang pares ng kanyang mga asul na mata nang makasalubong nito ang mga mata ko.

"What? Why?" I said in a cold tone. Hindi ko alam pero kusa na lamang itong lumabas sa aking bibig. At ang nakakalula pa ay napaka-lamig ng pagkasambit nito.

Nagulat ako ngunit hindi ako nagpatinag at tinitigan pa lalo si Tammy na tila ba sinusuri ko ang kanyang kaluluwa.

"B-Blythe! S-stop. Masakit u-ugh.." halos hindi na siya makapagsalita, ano ba'ng nangyayari sa kanya?

"Ano'ng pinagsasasabi mo?" Tanong ko. Nalilito ako. Napakagaling umarte ni Tammy.

Ngunit hindi niya ako sinagot. Bigla siyang lumipad at napahawak sa leeg niya na para bang sinasakal ang sarili.

Anong klaseng mahika ang ginagamit ni Tammy upang makapanloko? Hindi ko alam na ang aking gawa ay may taglay na mahikang katulad nito.

Pero ako? Wala. Tanging imahinasyong nagiging totoo lamang sa paningin ko ang taglay ko. Iyon lamang.

"Blythe tama na! Pinapatay mo siya!" Biglang sigaw ng isang pamilyar na boses dahilan upang mabalik ako sa realidad. Hinila ako nito sa aking braso at pinaharap sa kanya.

Lucas.

Si Lucas, ang katangi-tanging lalaki at ang nag-iisang produkto ng aking imahinasyon na napalapit sakin ng husto. Ang nag-iisang lalaking minahal ko ng lubusan. Ang nag-iisang lalaking pinaranas sakin ang tunay na ibig sabihin ng salitang pagmamahal at kasiyahan.

At ang nag-iisang lalaking sinaktan ako ng todo. But still, he can make my heart beat faster. Until now.

Bigla siyang umalis sa harapan ko nang may masamang tingin at humarap kay Blythe na ngayo'y nakahiga na sa lupa at naghababol ng hininga. Ang buong mukha nito'y pulang-pula.

Umupo siya sa harapan nito at chi-neck ang bawat anggulo ng mukha niya.

Nang masiguradong wala siyang galos ay tsaka niya ako tinignan ng deretso sa mata.

"Look what you've done. Tangina Blythe, wala na tayo, sana matanggap mo na 'yon. Si Tammy na ang mahal ko kaya umalis ka na. Kaunting respeto naman oh. Muntikan mo ng patayin ang babaeng minamahal ko. Paano kapag nangyari 'yon? Paano kapag natuluyan mo siya? Anong magagawa mo? Maibabalik mo ba ang buhay niya?!" Galit niyang tugon sakin.

Nilikha ko kayo, kaya kahit anumang oras ay kaya ko kayong tanggalan ng buhay. Kaya kitang tanggalan ng buhay, Lucas. Tandaan mo yan.

"H-Hindi." Nakayuko kong ani. Nakakatakot ang mga tingin niya.

"Naman pala, e! Paano kapag nangyari ang gusto mong mangyari?! Puta Blythe! Kung nabi-bitter ka padin sa'min, aba, mas mabuting ikaw nalang ang mamatay!"

And that hits me.

"M-Mamatay?" Ini-angat ko ang paningin ko sa kanya.

"Gusto mo akong mamatay? Ha! Tangina mo din, Lucas. Sino ka para sabihing mas mabuting ako nalang ang mamatay? Ang sabi mo gusto mong bigyan ko kayo ng respeto, punyeta mag-isip ka nga. Paano ko kayo bibigyan ng respeto kung maging kayo, iniinsulto ako? Paano ko kayo rerespetuhin kung nauuna kayo sa mga panggagago niyo? Kung may utak ka, pakiusap, gamitin mo 'yan ng maayos. Bulok na nga, mas bubulukin mo pa." Inayos ko ang buhok kong medyo magulo at nagmamadaling umalis sa lugar na iyon. Bahay ko iyon ngunit parang ako ang walang karapatang tumira doon.