What Did You Say?! ft. Louis Tomlinson

hoofdstuk 5

amy p.o.v.

ik draai me om. verwarrend kijk ik in het gezicht van louis. ik zie dat hij ook geschrokken is. " amy?" fluisterd hij. hij kijkt me met ongeloof aan. snel draaid hij zich om en loopt weg. ik blijf op mijn plek staan. op de een of andere manier kan ik niet bewegen.  ik sta gespijkerd aan de grond vast.  louis? die me chicky noemt? schrikt van wie ik ben? OMG! ik kan het niet geloven. wist hij niet dat ik het was?  het zou wel moeten. anders was zijn gezichtsuitdrukking niet zo...

louis p.o.v.

gefrustreerd loop ik terug naar mn vrienden. ze staan hard te lachen. schamend loop ik weg. naar huis.  weg van mn vrienden. ik schaam me dood. ik wist helemaal niet dat het amy was! zo zag ze er ook niet uit! alleen heel knap.... amy en knap? is ze nooit geweest eigenlijk.... ik schaam me dood... het meisje die ik altijd zo slecht heb behandeld... vond ik knap? ik leg mijn handen in mijn haar en schreeuw het uit. hard trek ik aan mijn haar. mensen om me heen kijken me raar aan. omg. ik moet weg hier!  het huis van harry is hier het dichts bij... ik ga naar harry.

ik druk hard op de bel. "JAAA IK KOM AL!" hoor ik harry roepen. hij doet de deur open. ik snel naar binnen. "hoi l..."zegt harry. hij kijkt geschokt als ik hem bijna omver loop. "ik heb zo een grote fout gemaakt!" zeg ik boos en trap tegen zijn deur aan. "louis wat is er aan de hand?"  vraagt harry terwijl hij naar me toe loopt. "ga even rustig op de bank zitten. ik haal even wat te drinken voor ons en daarna vertel je me wat er is." zegt hij en hij loopt de kamer uit. even later komt hij weer terug met 2 bekers dampende thee. hij zet ze op de salontafel neer. hij laat zich naarst mij op de bank vallen. "vertel eens lou wat er is."  zegt hij. met hem kan ik altijd goed praten. hij helpt me altijd.  daarom ben ik blij dat ik hem als vriend heb. "ik was in de stad met een paar vrienden. opeens zag ik een knap meisje lopen. ik liep dus naar haar toe en sprak haar aan." zeg ik en zucht. ik leg mijn hoofd in mijn handen.  "vertel verder."  zegt harry. "toen ze omdreed.... amy..." zeg ik. ik sta op en loop door de kamer heen. ik sla hard tegen de muur aan. "was het amy?" vraagt harry. "ja het was amy. ik kan dit niet harry! ik liep naar haar toe omdat ik haar knap vond! toen was het ineens amy! ik vind amy knap!" brom ik boos. boos sla ik nog een keer op de muur. nu zijn mijn knokkels open. jammerend kniel ik neer op de grond en schreeuw het boos uit. ik trek hard aan mijn haren. "lou doe rustig! wat is nou het probleem?" vraagt harry. "het voelde goed van binnen toen ik haar zag lopen. ik vond haar knap! ik denk dat ik haar leuk vind...." zeg ik. het laatste zei ik heel zacht. "voel je iets voor haar?" vraagt harry. ik knik langzaam. "zelfs de laatste keer dat ik haar nam... voelde het niet meer zo als wraak. ik voelde..... vlinders.... denk ik...." zeg ik zacht.  tranen vormen in mijn ogen. langzaam ontsnappen ze. "oke lou... je bent echt verliefd op haar. anders zou je niet huilen!" grinnikt harry. "kop dicht styles!  niet lachen!" zegt ik. "ik denk dat je naar haar toe moet gaan... bied haar je excuus aan. misschien voel je je dan wat beter?" vraagt harry. "ik weet het niet.. als ze mij ziet is ze doodsbang..." zeg ik zacht. "dat gaan echt niet helpen." ik hoor harry zuchten. "moet ik mee gaan lou?" vraagt hij. ik kijk op en knik langzaam.

amy p.o.v.

geschokt kom ik thuis aan. louis? noemt mij lekker ding? kijkt daarna geschokt? raar... ik plof op mijn oude versleten bank neer. ik ga liggen en rol mezelf op. het is koud hier. ik bibber een beetje. opeens hoor ik mijn naam. "amy? waar ben je?" vraagt de stem. harry? "ik ben hier." zeg ik zacht.  harry komt met louis de hoek om gelopen. ik dijns achteruit. "g-ga w-weg." stotter ik. "amy, rustig. we doen je niks." zegt harry. "ik geloof jullie niet! vooral louis niet!" ik zie louis naar beneden kijken. "we doen je echt niks." zegt harry. "ik wil het eerst van jullie allebei horen." zeg ik. "ik doe je niks." zegt louis zacht. "geloof je ons?" vraagt harry. voorzichtig knik ik. "amy, ga alsjeblieft even zitten." zegt harry. ik loop langzaam en bang in hun richting. louis en harry gaan ook op de bank zitten. louis naarst mij. ik kruip helemaal naar de zijkant van de bank aan. "amy, relax! we doen je echt niks. we willen alleen praten." zegt harry. " w-waarover?" vraag ik bang. wat willen ze? "louis wil zijn excuses aan bieden." zegt harry. "waarvoor? dat jullie mijn leven verzieken?!" barst ik uit. ik schrik heel even van mezelf. "sorry amy dat ik je zovaak heb verkracht, mishandeld en al het anderen. het spijt me." hoor ik zacht naarst me. "waarom louis? waarom nu ineens je excuses aan bieden?" vraag ik met ongeloof. "omdat.... omdat...." "omdat wat louis?!" vraag ik. "iets voor je voel...." zegt louis. wow! dit is wel het laatste wat ik van hem verwacht!  "waarom louis?! waarom heb je me dit aangedaan?! waarom?! en dan kom je ermee dat je iets voor me voelt?!" roept ik boos. ik sta op. even ijsbeer ik door de kamer, waarna ik kijk naar louis en harry. ik heb louis nog nooit zo rustig gezien. hij zit helemaal in elkaar gedoken op mijn bank. "is dit een grap?!" vraag ik. "lokken jullie mij hierbij nu in een val? en pakken jullie me later nog erger?!" vraag ik boos. "dit is echt amy. ik voel echt iets voor je! ik weet dat het slecht is! ik heb je allemaal dingen aangedaan, die ik mezelf niet meer kan vergeven. nooit meer!  maar ik voel iets voor je! echt waar! ik snap dat je nu bang voor me bent, helmaal! maar ik wil dat je dit weet! dat het me spijt!" zegt louis boos. zie ik nu tranen over zijn wangen gaan? tranen?! "alsjeblieft amy... ga met me mee. je kunt hier niet blijven. dit huis staat op instorten. ga met me mee naar huis. ik beloof je dat ik niks doe. als ik iets doe, ga ik naar de politie en meld me. ik meen het." zeg hij zacht. "ik weet het niet louis. ik vertrouw je niet, nu je me dit alles hebt aan gedaan!" zeg ik zacht. "alsjeblieft amy. hier kun je echt niet blijven. het is hier slecht en koud. het is bijna winter. straks vries je dood." zegt louis smekend. "wtf louis! je hebt nooit wat om me gegeven! nu ineens wel!" "ik had het toch uitgelegd? ik voel wat voor je. ga alsjeblieft mee..... alsjeblieft...." zegt hij zacht. Ik zucht diep en kijk naar beneden. "Goed dan..." fluister ik. Ik schrik van mijn eigen woorden. Ga ik nu serieus mee met mn verkrachter?! "Pak de spullen maar die je nodig hebt, voorlopig kom je hier niet terug." Zegt louis zacht.

Ik knik voorzichtig en pak mijn tas van de grond. Daar doe ik de nodige dingen in. Geld, maandverband, kleren en 2 paar schoenen. De rest kan me niks meer schelen. Ik ben blij dat louis me dit aanbied op de een of de andere manier. Ookal zijn hier veel herinneringen die nog rond hangen, het is hier slecht... besef ik nu. "Ik ben klaar...." fluister ik zacht. Louis en harry knikken en staan op. Opeens voel ik sterke armen om me heen. Ik kijk op en schrik als het louis is. "Sorry amy... ik zat echt fout.." zegt hij schoor. Het lijkt net of hij moet huilen, wat later bewezen word als mijn shirt een beetje nat word en ik hem voel schokken. Zal hij echt spijt hebben? Of acteerd hij dit? Voorzichtig leg ik mijn hand op zijn rug. Voorzichtig aai ik erover heen. Ik voel hem ook even schrikken van mijn aanraking. "Ik zou het echt nooit meer doen, amy. Ik zat zo fout... zo erg.." zegt hij huilend. "Het is al g-goed." Fluister ik stotterend. "Alsjeblieft, wees niet bang voor mij... dat maakt mijn schuldgevoel alleen erger...." zegt hij huilend. "Ik ga het proberen louis, maar ik weet niet of ik het kan." Zegt ik voorzichtig. Louis haalt zich uit mijn knuffel. Hij haalt voorzichtig de warrige plukjes uit mijn gezicht en veegt ze achter mijn oor. "Ik ga ervoor zorgen dat je dat kan." Fluisterd hij, waarna hij ern kusje op mijn wang drukt en mijn hand pakt. Ik sta een beetje versteld... hij is dus echt veranderd... hopelijk....

Nieuw hoofdstuk!  Sorry dat het zo lang duurde.... k update voortaan meer want why again is afgelopen.... tot snel weer babes!!

Xx