MY DEAR LIZZIE

~WPIS 2~

Kochana Lizzie,

pierwszy dzień szkoły nie zaczął się tak miło, jak miałam nadzieję. Ten dzień możnaby okrzyknąć dniem pecha. Z samego rana przywitał mnie deszcz. Nienawidzę takiej pogody. To nie to samo, co California. Później spóźniłam się na autobus, więc mama musiała mnie odwieźć, co skutkowało moim spóźnieniem na lekcję. Kiedy dyrektor przedstawiał mnie klasie, nawet nie drgnęłam. Wiesz dobrze, że nigdy nie byłam duszą towarzystwa. Wszyscy patrzyli na mnie jak na dziwolonga. Z opuszczoną głową usiadłam w ostatniej ławce. Przez całą lekcję angielskiego nie odezwałam się ani słowem. W skupieniu robiłam notatki. I tak w zasadzie na każdych zajęciach. Zapewne zrobiłam wrażenie cichej, szarej myszki. Cóż, nie dziwne jeśli naprawdę tak pomyśleli. W końcu miałam nadzieję, że nikt specjalnie nie będzie chciał wchodzić ze mną w szczególne relacje.

Aż do momentu, kiedy na długiej przerwie stałam przed szafką, a wtedy zaczepiła mnie pewna niebieskooka dziewczyna, z szarymi, krótkimi do linii szczęki włosami. Jej uśmiech był taki przyjemny. Przedstawiła mi się, a jej imię brzmiało Wendy. Niekontrolowanie zażartowałam, że jej rodzice musieli uwielbiać Piotrusia Pana, natomiast ku mojemu zaskoczeniu, dziewczyna przyznała mi rację. Okazało się też, że jesteśmy razem w grupie na większości przedmiotach, dlatego siedziałyśmy razem.

I wszystko było dobrze. Do momentu, aż nie zostałam przydzielona do integracyjnego projektu, w którym brali udział nowi uczniowie. W ten sposób poznałam Erica i Josha, dwóch sympatycznych bliźniaków. Dzięki nim, lub raczej przez nich, ponieważ już teraz wiem, że nic dobrego nie wyniknie z tej znajomości, poznałam Alexa. Krnąbrny, zadufany w sobie nastolatek. Niestety zdążyłam to juz zauważyć przez dosłownie trzy minuty rozmowy. I to właśnie Alex Novoa postanowił zepsuć mi humor na resztę dnia.

I niestety mam wrażenie, że z każdym dniem naszej znajomości i wspólnego robienia projektu, będzie coraz gorzej.

Rachell.