บุปผา ดารา จันทราเคียงใจ

ปฐมบทลำนำราตรีกาล

เสียงกรีดร้องที่ดังขึ้นและภาพของเด็กหญิงที่นอนแน่นิ่งอยู่ตรงชานบ้านก่อนหน้านี้สามวันราวกับความภาพลวงตาเปรียบเสมือนความฝันที่พอตื่นขึ้นทุกอย่างกลับหายไปในพริบตาทว่าความเป็นจริงที่ถาโถมเข้ามานั้นทำให้ร่างกายเย็นเยียบตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างห้ามไม่อยู่ด้วยรู้ว่าเขาไม่เหลือใครอีกแล้ว

เด็กหญิงคนนั้นไม่อยู่ที่นี่แล้ว....

นางจากไปแล้วเหลือแต่เขาคนเดียวเท่านั้น..

"เยว่อิงไปกันได้แล้ว"

เจ้าของชื่อทำเพียงหันไปส่งยิ้มจางๆให้กับชายชราก่อนจะให้ความสนใจกับภาพการจัดงานศพอันแสนเงียบเหงาของเด็กหญิงคนหนึ่งที่ไม่มีญาติพี่น้องหรือแม้แต่พ่อแม่จะมาส่งลูกให้ไปสู่สุขติสักนิดเดียว

"เจ้าก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร เหตุใดจึงมายืนดูให้ รู้สึกแย่ไปกว่านี้เล่า"ชายชราชักจะเริ่มหงุด หงิดนิดๆแต่สายตานั้นทั้งเอ็นดูและอดสงสารเด็กชายไม่ได้

"....ข้าต้องการพิสูจน์ให้เห็นเพียงแค่นั้น"

"แล้วเห็นหรือไม่"

"ชัดเจนแจ่มแจ้งเลยขอรับท่านตา"จบคำตอบรับพร้อมทั้งการถอนหายใจยาวอีกครั้งเพื่อเป็นการปล่อยวางความในใจเป็นครั้งสุดท้ายแก่เด็กหญิงผู้น่าเวทนาคนนั้น

"ลาก่อน ซือเซียน..."

เด็กชายมองเข้าไปในเรือนนอนที่มีเพียงบ่าวชายหญิงสี่คนเดินไปมาจัดการงานศพแบบเงียบเชียบเป็นครั้งสุดท้ายด้วยสายตาว่างเปล่าก่อนหันหลังวิ่งตามชายชราไปด้วยท่าทีร่าเริงแจ่มใสผิดกับเมื่อครู่ราวกับได้ทิ้งทุกสิ่งไว้เบื้องหลังจนหมดสิ้น

...................................................

"ตามไปๆๆๆ ฆ่ามันซะ"ชายร่างสูงใหญ่หน้า
ตาถมึงทึงยกดาบชูขึ้นเหนือศรีษะด้วยความโกรธเคือง

"ไม่ได้นะ!! ห้ามฆ่า นายท่านต้องการตัวมัน
เป็นๆ"ชายอีกคนผอมแห้งแต่ดูท่าทางฉลาดกว่าอีกฝ่ายรีบปรามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

เด็กหนุ่มนั่งนิ่วหน้าอยู่บนต้นไม้ใหญ่ขณะกลุ่มคนที่ไล่ล่าเขาวิ่งผ่านไปมาอยู่ด้านล่างหลายต่อหลายกลุ่ม อันที่จริงถ้าเขาจะหนีไป
เลยโดยไม่โดนไล่ล่าก็ทำได้แต่ท่านตาของเขาสั่งให้รอก่อนเขาจึงไม่สามารถหนีไปได้ทันทีอย่างที่คิดไว้แต่จู่ๆก็เกิดเสียงโหวกเหวกดังลั่นไปทั่วยอดเขาทำให้เด็กหนุ่มนึกรู้ทันทีว่าเป็นฝีมือของใคร

เสียงเอะอะโวยวายค่อยๆเงียบลงพร้อมๆกับที่ชายชรามาปรากฎตัวด้านหลังของเด็กหนุ่มอย่างเงียบงันและรวดเร็วโดยที่เด็กหนุ่มไม่แปลกใจสักนิดเดียว

"ไปเถอะ เยว่อิง"ชายชราเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียง
สั่งการตามความเคยชิน

"....ท่านตา แบบนี้ไม่เป็นไรแน่เหรอ"

เยว่อิงมองไปยังป่าลึกเบื้องหน้าซึ่งด้านในนั้นเป็นที่อยู่ของประมุขพรรคมารเจ้านายของท่านตาแต่ตอนนี้กำลังจะกลายเป็นอดีตเจ้านายเสียแล้วตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆท่านตาถึงอยากถอนตัวออกมาตอนนี้แต่การถอนตัวจากพรรคมารมีแค่ความตายเท่านั้นที่รออยู่เขาจึงเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจ

"ท่านตาอยู่ที่นี่เถอะ ข้าไปคนเดียวเองก็ได้"

"ข้าตัดสินใจแล้ว ไปเถอะ"

เด็กหนุ่มส่งยิ้มให้คนแก่หัวดื้ออย่างขบขันและแล้วสองตาหลานก็หายตัวเข้ากลีบเมฆไปโดยไม่เคยหวนคืนรังเก่าอย่างหุบเขาร้อยมายาแม้แต่ครั้งเดียวและไม่มีใครตามหาตัวทั้งคู่พบอีกเลย

.........................................................

TBC.
.
.
.
.
เพิ่งลองเขียนแนวจีนโบราณอาจใช้ภาษาไม่สวยงามหรือไม่ถูกต้องก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ//มีคำแนะนำหรือติเตียนสิ่งใดก็เม้นมาได้เลยค่าน้อมรับเสมอ💜💜