บุปผา ดารา จันทราเคียงใจ

บทที่2:แฝงตัวในหมู่เซียน

.
.
.
.
.

"ฮัดเช่ย!!"

ผู้นำทางหันมองร่างเพรียวที่คะเนจากรูปลักษณ์ภายนอกที่ดูๆแล้วก็น่าจะไม่มากไม่น้อยไปกว่าตนจึงแสดงความไม่ชอบใจอย่างไม่ปิดบังทำให้อีกฝ่ายส่งยิ้มแหยก้มหัวขอโทษขอโพยเสียยกใหญ่จึงค่อยพอใจแล้วหันกลับไปเดินนำทางต่อ ฝ่ายผู้ถูกดุด้วยสายตาได้แต่ส่ายหน้าระอาให้กับการวางท่าข่มผู้น้อยที่ด้อยกว่าของศิษย์นอกตระกูลพลางนึกคาดโทษไว้ในใจอย่างนึกสนุก

ไอ้เจ้าพวกลูกเต่านี่ไปเจอข้างนอกจะตีให้ดิ้นเลยเชียว...

เด็กหนุ่มในชุดสีน้ำเงินผู้นี้คือจ้าวเยว่อิงแม้ในความคิดผู้อื่นจะเป็นแค่เด็กหนุ่มแต่แท้จริงแล้วกลับเป็นบุรุษผู้หนึ่งที่ร่างกายมิได้เจริญเติบโตตามวัยอันเนื่องมาจากการถูกพิษร้ายเมื่อสิบปีก่อนซึ่งเจ้าตัวกลับมิได้ใส่ใจนัก เป็น
เช่นนี้แล้วจ้าวเยว่อิงไม่เคยคิดท้อถอยแต่กลับมองโลกในแง่ดีว่าข้อดีของปัญหานี้คือการที่ตนเองสามารถปลอมตัวปะปนอยู่ในฝูงชนได้ง่ายดายยิ่ง

เฮ้อ.....

จ้าวเยว่อิงทำเพียงทอดถอนใจกับจุดประสงค์ที่เขาเข้ามาถึงในเฟยหมิงแห่งนี้ นึกหวังเสมอ
ตั้งแต่รู้เรื่องนั้นว่าที่นี่อาจช่วยเขาได้หากแต่ก็นึกลังเลอยู่ว่านี่อาจจะทำให้ใครบางคนเดือดร้อนหรือไม่

ช่างเถิดหนา ก้าวเท้าเข้ามาข้างนึงแล้วก็ต้อง
ก้าวต่อไป....จ้าวเยว่อิงคิดอย่างปลงตกและ
เมื่อนั้นความลังเลใจจึงค่อยๆหมดลงเหลือเพียงความหวั่นใจที่อาจได้พบคุณชายท่านนั้นอีกครั้งเพราะหากถูกจำได้เขาคงลำบากมิใช่น้อย

ยามถึงคราวเคราะห์อะไรร้ายๆที่คิดไว้กลับเป็นไปตามนั้นแม้จะแค่ครึ่งเดียวราวกับสวรรค์กลั่นแกล้งแต่ก็ทำให้จ้าวเยว่อิงจิตตกตั้งแต่ก้าวเท้าเหยียบย่างไปยังห้องสำรวมใจซึ่งเป็นห้องเรียนและสถานที่รับแขกสำหรับประมุขหาน สองมือที่กุมกันไว้เปียกชื้นไป
ด้วยเหงื่อพลางนึกหวั่นเกรงว่าบุรุษรูปงามผู้ที่ยืนข้างกายประมุขหานอาจจำเขาได้จนทำให้แผนที่วางไว้พังไม่เป็นท่า