บุปผา ดารา จันทราเคียงใจ

บทที่3:คนเย็นชา

ความอยากรู้อยากเห็นนั้นไม่ใช่เรื่องที่ผิดเพราะนั่นคือความใฝ่รู้อย่างหนึ่งหากไร้ความใฝ่รู้แล้วก็คงไม่มีการเรียนรู้ใดๆอีก--จ้าวเยว่ อิงหาข้ออ้างให้ตนเองเสมอยามที่คิดก้าวเท้าออกนอกกรอบที่ผู้คนวางไว้แม้จะมีเสียงในใจคอยห้ามปรามให้รู้สึกสำนึกผิดแต่กลับเป็นแค่เสี้ยวเวลาเดียวเท่านั้นที่มีความสำนึกผิดแบบนั้น เมื่อจ้าวเยว่อิงตัดสินใจแล้วก็จะไม่ หันหลังกลับเด็ดขาดแล้วไอ้ที่ทำอยู่นี่ก็ไม่ได้ร้ายแรงเสียหน่อยเป็นแค่ความอยากรู้ว่าคุณชายท่านนั้นอยู่อย่างไรทำไมถึงเปลี่ยนแปลงไปได้ถึงขนาดนี้

พอได้มีเวลาคิดเขาก็รู้ดีว่าความสงสัยยังไม่ได้เลือนหายไปจากใจเลยแม้แต่น้อย ยิ่งเดินตามคุณชายท่านนั้นไปรอบด้านกลับเป็นป่าไผ่และห่างไกลเรือนอื่นยิ่งนักทว่านั่น กลับยิ่งทำให้ความสงสัยเพิ่มมากขึ้นเท่าตัวว่าเพราะเหตุใดคุณชายรูปงามท่านนี้จึงปลีกตัวออกห่างผู้อื่นมาอยู่ในเรือนที่ห่างไกลเช่นนี้จู่ๆบุรุษตรงหน้ากลับหยุดเดินกระทันหันทำให้เขาเกือบหยุดฝีเท้าตนเองแทบไม่ทัน

"ตามข้ามาเพื่ออะไร"

จ้าวเยว่อิงใจหายวู่บมือเท้าพลันชาวาบไปครู่หนึ่งเขาเกือบจะเดินออกไปรับสารภาพผิดแล้วแต่กลับมีร่างของบุรุษผู้หนึ่งเดินออกมาจากป่าไผ่ข้างทางด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเสียก่อน

"ขออภัยท่านหานหรงอี้ ข้าเพียงแค่เดินเล่น
ไปเรื่อยๆไม่คิดว่าจะได้พบท่าน ใจนึงก็ไม่คิด
จะรบกวนอะไรแต่อีกใจหนึ่งก็อยากสนทนากับท่านสักครั้งหนึ่งจึงทำได้เพียงเดินตามท่านมาเรื่อยๆเช่นนี้--หวังว่าจะไม่ถือโทษโกรธ
เคืองข้านัก"

อาคันตุกะผู้นี้เป็นบุรุษหน้าตาดีคนหนึ่งแต่เมื่ออยู่ต่อหน้าหานหรงอี้กลับดูด้อยลงไปถนัดตาชุดที่สวมใส่เป็นสีม่วงเข้มแล้วทับด้วยเสื้อสีดำ
ด้านนอกบ่งบอกชัดเจนว่ามาจากตระกูลใด--คนผู้นี้มาจากตระกูลไป๋ที่โด่งดังในเรื่องไม่ดีไม่งามทั้งหลายต่างคนต่างก็ใช้ชีวิตขัดกับความหมายในคำว่าไป๋ที่แปลว่าสีขาวกันอย่างสิ้นเชิง