YILDIZLARI SAYIYORUZ

BÖLÜM 3 -TAMAMEN BUHAR-

HİKAYEMİN BU BÖLÜMÜNÜ 1903FA ADLI KULLANICI OLAN FATMA AYAYDIN' A  İTHAFEN YAZDIM. UMARIM BEĞENİRSİNİZ.

3.1

-“Hangisini istiyorsunuz efendim?”Dedi tezgahtar kız.Suratında anlamsız bir gülümseyiş vardı.Saçlarını arkadan toplayışı olduğundan daha küçük görünmesine neden olmuştu.Bir eli tezgahta ,diğer eli ise önlüğünün cebinde karşısındaki kişiden cevap bekliyordu.

-“En soldaki olsun.”Dedi Ayaz biraz düşündükten sonra.Aynı anda eliyle de gösteriyordu siparişini.

-“Üzerine de “İyi ki varsın!” yazar mısınız?”Dedi. Ayaz’ın siparişi çikolatalı bir yaş pastaydı. Bugün onun hayatının kilit taşlarından biri olan Elçin’in 21. yaş günüydü.

Ayaz’la Elçin yaklaşık 2 yıldır çıkıyorlardı. Üniversiteye başladıkları ilk haftada Ayaz, kampüste kaybolup derse girememişti. Ki dersi kaçırması umurunda bile değildi.Boş boş kampüste dolaşırken bankların birinde kulaklıkla müzik dinleyen hoş bir kız görmüştü.Kız normal boylarda ve boyuna göre de uygun bir kilodaydı.Koyu kestane saçları, beline kadar uzanmış ve istemsizce rüzgara teslim olmuştu.

Gözleri kapalı oturduğu bankta hafif sallanarak , dinlediği şarkıyı mırıldanan kıza Ayaz’da gözlerini kapatarak eşlik etmeye başlamıştı ; fakat içinden. Kızın parfüm kokusu , etrafı sararken Ayaz’ın suratını muhteşem bir gülümseme kaplamıştı.

Kızın tatlı sesi karşısında resmen büyülenmişti. Annesinin, küçükken söylediği ninniler geldi Ayaz’ın aklına.O ninniler Ayaz’ın uyuması içindi ; fakat Ayaz hiç uyumazdı.Annesinin sesini biraz daha dinleyebilmek için göz kapaklarıyla savaşırdı adeta.Sonunda ise ses yavaş yavaş kısılır ve biterdi ninniler.Fakat Ayaz’ın gözleri kapanmadan annesinin ki kapanırdı.

Kızın sesi de tam hasret duyduğu bu ninniler gibiydi.

Uzun bir süre orada dikili kalmıştı Ayaz. Hiçbir yere kımıldayamıyordu. Sanki tüm kasları, sinirleri, refleksleri bir an için uyuşturulmuş gibiydi. Ama artık uyanması gerektiğini biliyordu bu harika rüyadan.

Kendini toparlayıp gözlerini açtığında, hiçbir zaman unutamayacağı o ela gözleri görmüştü. Kız tam karşısında belirmişti.Ayaz bir an için gözlerini açıp açmadığını düşündü.Hala rüyada olabilme ihtimali vardı kendi düşüncelerinde.

Kız ise şaşkın bakışları Ayaz’ın üzerindeydi.Ayaz kendine geldiğinde, kız hafif yüksek bir sesle:

-“Bir sorun mu var?”Dedi. Ayaz durakladı , ne cevap vereceğini düşündü ; fakat bir cevap bulamadı. Bir şeyler söylemesi gerekiyordu ve:

-“Ben…”Dedi. Sonrasında yutkundu ve devam etti.

-“Ben kayboldum.”

Karşısındaki kızın gözlerindeki şaşkınlık ifadesi kaybolmuştu artık ve yüksek sesle gülmeye başlamıştı.Bu sefer şaşıran taraf Ayaz oluyordu. Kızın kahkahaları azalarak son bulurken :

-“Nereyi arıyorsun?” Demişti Ayaz’ın gözlerine bakarak.

-“Mühendislik-Mimarlık Fakültesi’ni”

-“Bende bilmiyorum ayrıca bu taraflarda da olduğunu sanmıyorum.Bence  başka birine sor.”Dedi kız.Ve arkasını dönerek ilerlemeye başladı.

-“Bu arada ben Ayaz.Teşekkür ederim.”dedi Ayaz kızın arkasından yüksek bir sesle.Kız yürümeye devam edip arkasını bile dönmeden:

-“Bende Elçin.”dedi.Ve adımlarını hızlandırarak oradan ayrıldı.Geç kalmıştı zaten kuzeni ile yiyeceği yemeğe.Bankta onun dersinin bitmesini bekliyordu.Ayaz’ı da saatine bakıp geç kaldığını anladığında banktan kalkarken fark etmişti.