Secret.

chapter 1.

Όλα άρχισαν από την ηλικία των 19, όταν μετά από ένα χρόνο σκληρής δουλειάς και μεροκάματου καταφέραμε με την οικογένειά μου να μαζέψουμε τα λεφτά για τις σπουδές μου. Όλα κυλούσαν μια χαρά για έναν ολόκληρο χρόνο, με εμένα φανερά ενθουσιασμένη που θα μπορούσα μελλοντικά να κάνω αληθινό το όνειρο μου, να γίνω χειρουργός. Τα σχέδια μου όμως γκρεμίστηκαν μόνο μιας λίγο καιρό μετά, όταν το αφεντικό των γονιών μου ανακοίνωσε την απόλυση και των δύο, ενώ εγώ είχα ήδη παρατήσει την περιστασιακή δουλειά που είχα βρει αφού έπρεπε να επικεντρωθώ στις σπουδές μου. Έτσι, παρόλη την προσπάθεια των γονιών μου να ανταπεξέλθουν στο βάρος των διδάκτρων, αναγκάστηκα να παρατήσω την σχολή, πετώντας έτσι στα σκουπίδια ένα χρόνο κόπου και προετοιμασίας.

Δεν κατηγορώ τους γονείς μου φυσικά, έκαναν ό,τι πέρναγε από το χέρι τους για να με βοηθήσουν, καθώς ήξεραν πόσο πολύ ήθελα να ακολουθήσω το επάγγελμα του χειρουργού.

Σε ηλικία 21 χρόνων, ένιωθα λες και ήμουν 80. Δεν κατάφερα να συνεχίσω τις σπουδές μου, να γεμίσω με χρήσιμες γνώσεις, ούτε να βρω έστω μία δουλειά για να μπορώ να ενισχύω την οικογένεια μου. Ένιωθα ότι η ζωή μου δεν έχει νόημα, ότι δεν είμαι χρήσιμη για κάτι, ότι δεν προσφέρω. Το αποκορύφωμα ήρθε λίγους μήνες μετά, με τον θάνατο του ενός από τους δύο ξαδέρφους μου, με τους οποίους όμως ήμασταν πολύ κοντά και οι οποίοι προσπάθησαν να βοηθήσουν οικονομικά την περίοδο των σπουδών μου. Η ψυχολογία μας έπεσε κατακόρυφα, και αυτό δυσχέραινε περισσότερο την κατάσταση.

Λίγο πριν γίνω 22 λοιπόν, βρέθηκα αντιμέτωπη με ένα δίλημμα, να συνεχίσω να ζω μίζερα,πράγμα που δεν θα βοηθάγε προφανώς την κατάσταση, ή να δεχτώ την μοναδική πρόταση για δουλειά, και άρα την μοναδική ευκαιρία να καλυτερεύσω όσο μπορώ την ζωή μας;

Ήταν μία δύσκολη απόφαση, αλλά στο μυαλό μου δεν υπήρχε άλλη εναλλακτική. Έτσι, δέχτηκα την πρόταση για δουλειά και την επόμενη μέρα είχα ήδη αρχίσει.

Χρειάστηκε να περάσω από εξετάσεις παθολογικές, γυναικολογικές και πολλά τσεκ απ, ώσπου άρχισα να "μαθαίνω" την δουλειά. Μπορώ να πω ότι το κλίμα δεν ήταν άσχημο και αυστηρό, έτσι όπως περίμενα. Απέχει πολύ φυσικά από τον χειρουργό.

Τί δουλειά κάνει το παιδί σας;
Κάνει πορνό ταινίες.

Πιστεύω πως οι περισσότεροι που καταλήγουν σε αυτό το επάγγελμα το κάνουν από ανάγκη, κι όχι επειδή πραγματικά το θέλουν. Εξ'άλλου είναι απ'τα λίγα επαγγέλματα που έχει τρομερή οικονομική αποκατασταση για να λέμε την αλήθεια. Δεν μπορώ να πω όμως ότι το θεωρώ σωστό. Δεν θεωρώ σωστό το να βρίσκεται ο άνθρωπος στην ανάγκη να διαλέξει αυτή την δουλειά σαν την μόνη του επιλογή ώστε να μπορεί να καλύψει τις ανάγκες του. Δεν θεωρώ σωστό να εκδίδεις το σώμα σου με τέτοιον τρόπο μόνο και μόνο για το χρήμα. Δεν κατηγορώ ούτε κατακρίνω εκείνους που πέφτουν σε αυτή την ανάγκη, αντίθετα χλευάζω εκείνους που φέρνουν σε αυτή την κατάσταση πολλούς νέους ανθρώπους και ακόμα περισσότερο τις τόσες εταιρείες που εκμεταλλεύονται την ανάγκη των ανθρώπων για δουλειά προς δικό τους οικονομικό όφελος. Πώς θα μπορούσα άλλωστε να κατηγορήσω αυτούς που ασχολούνται με αυτό, όταν κι εγώ η ίδια βράζω στο ίδιο καζάνι;

«Έμιλυ, είναι η σειρά σου.» μου φωνάζει ο κάμεραμαν και μου δείχνει το κρεβάτι. Ένα απλό, άσπρο σεντόνι είναι απλωμένο πάνω από το στρώμα, ενώ πάνω σε αυτό βρίσκεται ο Ρίτσαρντ, ο παρτενέρ μου.

Ο Ρίτσαρντ ήταν ο πρώτος με τον οποίο ξεκίνησα την δουλειά αυτή, και από τότε αποφασίσαμε να συνεργαζόμαστε αρκετά , γιατί τουλάχιστον στον σεξουαλικό τομέα ταιριάζαμε. Συνεργάστηκα και με άλλους, τον Άλεξ, τον Ρόνυ, την Σεσίλια, την Μαίρη. Φαίνονται όλα πολύ καλά παιδιά, πραγματικά.

Η αλήθεια είναι ότι ακόμα νιώθω άβολα μερικές φορές με αυτό που κάνω, αν και έχω διαχωρίσει την προσωπική από την επαγγελματική μου ζωή. Εξ'άλλου κανείς δεν ξέρει για την δουλειά μου, και δεν ξέρω αν θα θελήσω ποτέ να το μάθουν.

«Να το το μικρό,έλα εδώ» μου λέει γελώντας και μου κάνει νόημα να πάω προς το μέρος του. Εκείνος είναι 8 χρόνια μεγαλύτερος, γι'αυτό και ο χαρακτηρισμός "μικρό".

Φοράει ένα γαλάζιο πουκάμισο, ενώ από κάτω μόνο ένα άσπρο μποξεράκι που κάνει αισθητή την στύση του ,καθώς με βλέπει ήδη γυμνή. Παίρνει το χάπι που βοηθάει στην ενίσχυση της στύσης, όπως ο κάθε άνδρας κάνει πριν κάθε ερωτική πράξη, και με βάζει να κάτσω στο κρεβάτι.

Φεύγει μπροστά από την κάμερα, και η σκηνή ξεκινάει με εμένα πάνω στο κρεβάτι, έχοντας ανοιχτά πόδια, έτοιμη να εξερευνήσω για ακόμα μια φορά με το δάχτυλο μου τον κόσμο μου.

-
Ναι ξέρω, πολύ μπλα μπλα μανίτσα μου δεν έχει;

Ε και τί να κάνω τώρα, πρώτο κεφάλαιο είναι, κάπως πρέπει να γνωρίσετε την πρωταγωνίστρια και το παρελθόν της.

Είναι η δεύτερη μου ιστορία μετά από 3 χρόνια (την 1η "My Didaster" με κάτι χιλιάδες βιούζ να πούμε την διέγραψα έτσι ένα πρωινό στα ξαφνικά, γιατί μάλλον είχα ξυπνήσει στραβά, ειλικρινά δεν με καταλαβαίνω.)

Τέλος πάντων, γενικά δεν έχω ταλέντο στο γράψιμο και το ξέρω, απλά γουστάρω να δημιουργώ χαρακτήρες και σκηνές και και και..

Δεν σας υπόσχομαι ότι αυτή η ιστορία θα  καταφέρει να φτάσει στο τέλος της,γιατί δεν είμαι σταθερός χαρακτήρας και εύκολα μπορώ να βαρεθώ ή να μην έχω όρεξη να γράψω κλπ, αλλά θα προσπαθήσω. Σήμερα την άρχισα, αύριο μπορεί να την σταματήσω ασπούμε..(χοχο όχι κι έτσι βρ'αδερφέ,ντοντ γουόρι)

Τα λέμε στο επόμενο (ΝΑΙ ΘΑ ΥΠΆΡΧΕΙ ΕΠΌΜΕΝΟ) μαναράκια μου🌺