LIAR | BYUN BAEKHYUN

17

iyi okumalar hatam olmuşsa uke oluru- şaka

yorumlarınızı bekliyorum

grşrz

Baekhyun'un söyleceği şeye fena halde kafayı takmış durumdaydım ancak o bunu söyledikten hemen sonra haftasonu araya girdiğinden bununla ilgili ona soru sorma şansım olmayacaktı. Gerçi pazartesi de olsa soramazdım. Ölene dek şansımı kaybetmiştim işte. Aklımdan bu konuyu çıkarmak dışında yapabileceğim hiçbir şey yoktu. Zaten diyeceği şeyin önemli olduğunu da düşünmüyordum. Önemli olmaması gerekiyordu.

Yatağımda yatarken olduğum yerde bir tur döndüm. Her cumartesi sabahı, inanın abartısız her cumartesi abimin arkadaşlarının yaptığı gürültülerin sesiyle uyanıyordum. Bir süre bu duruma o kadar alışmıştım ki sesler beni uyandırmamaya dahi başlamıştı. Ancak bu sabah uyanmamın sebebi tam tersiydi. Evin içindeki sessizlik alışık olmadığım şekilde gözlerimi açmamı sağlamıştı, bu eksikliğin beni uyandıracağı bir ömür düşünsem aklıma gelmezdi.

Tembelce yatağımdan kalkıp gürültüden uzak, boş olan mutfak ve salonu atlayarak abimin odasına kadar geldim. Araladığım kapısından horlayarak uyuyor olduğunu gördüm. Anlaşılan bu durumdan tek etkilenen ben olmalıydım. Oysaki içimden bir ses abimin üzülüyor ama belli etmiyor olduğunu söylüyordu.

Kapıyı kapatarak adımlarımı bu defa mutfağa yönlendirdim. Normalde abim kafama silah dayasa dahi ona kahvaltı hazırlamazdım ancak bugün ona iyi davranasım vardı.

Ben kahvaltıyı hazırlamaya dalmışken hiç beklemediğim bir anda duyduğum annemin sesiyle yerimde sıçradım. "Yoksa abinin arkadaşlarıyla aran düzeldi mi?"

Derince soludum. "Hayır anne, ne alakası var?" Annem dibime kadar girip hazırladıklarıma baktı. "Onlara yapmıyor musun?" Başımı iki yana sallayarak reddettim. "Hayır, onlar için kılımı bile kıpırdatmam."

"Chae Young..." Annem gülerek saçımı sevdi. "Sen kimse için kılını kıpırdatmıyorsun."

Ağzım şaşkınlıkla açılmıştı. Üşengeçliğimin biraz fazla olduğunun farkındaydım ancak bu kadar göze battığının farkında değildim. "Neyse işte, abim için hazırladım ben bunları."

"Arkadaşları gelmeyecek mi?" Annemin abimin arkadaşlarına olan bu ilgisine anlam veremiyordum. Gerçekten beni hemen evlendirmek istiyor olabilir miydi?

"Gelmeyecekler." Aramıza katılan yeni sesle ikimiz de Chanyeol'e döndük. Dağınık saçlarıyla masaya oturdu. Cümlesine ordan bize bakarak devam etti. "Çağırmadım hiçbirini bugün."

Yüzüm ona acıyarak düştü. Geçen gün o bana nasıl acıyorsa aynı şekilde ben de şimdi ona acıyordum.

"Zaten onlara gerek yok." Elimdeki bıçağı havada sallayarak ve sesimi de kendimden emin çıkarmaya çalışarak söylemiştim. Emin oluşum abimi pek etkilemiş gibi görünmüyordu. Hımlayarak kolunu masaya uzatmış ve dediğimi umursamadan başını koluna yaslamıştı. "Aynen gerek falan yok."

Ona başka bir şey diyemeden kahvaltıyı hazırlama işime geri döndüm. Annem de işe gitmek için evden ayrılmıştı. Tamamen her şeyi hazırladığımda abimin zoraki yediğini anlayabiliyordum. Ses edersem yemeyi bırakacağından korktuğum içim ağzımı dahi açamıyordum.

Aniden oturduğu yerden kalktığında ben de hızlıca kafamı ona doğru kaldırdım. Bu kadar yemeyle doyması imkansızdı. "Doydun mu?" Vereceği cevaba şimdiden inanmayacaktım. Abim normalde masadaki her şeyi, hatta masanın kendisini bile yiyecek türden bir insandı.

Belli belirsiz kafasını onaylayarak salladı, bu da ona inanmıyor oluşumu daha çok desteklemişti. Mutfaktan çıkmak için yönlendiğinde "Bir şeyler yapalım mı bugün," diyerek dikkatini çekmiştim. Ya da sadece öyle olduğunu sanmıştım. "Ne gibi?" Ses tonundan bile çok da merak etmediği anlaşılıyordu.