LIAR | BYUN BAEKHYUN

29

Sadece öpüyorum ve sizi bu bölümle başbaşa bırakıyorum

Baekhyun

Lanet olsun.

İnsanların hayatları inişler ve çıkışlardan oluşurdu. Doğanın dengesi buydu değil mi?

Yalnızca bu denge meselesi benim üzerimde düzgün işlemiyordu. Sadece inişlerden oluşmaya yemin etmiş bir hayatım vardı.

Bir kez daha lanet olsun.

Bir şeyleri düzeltmek için gösterdiğim her çabanın birer birer boşa gidişini izlemekten başka bir şey yapmıyordum.

Chae Young bile bu düzensizliğime dahildi.

Hiçbir suçu yoktu, kahretsin ki bunu çok iyi biliyordum. Tanrı dahi şahidimdi ki etrafımda olan hiçbir kızın benim nefretimi hak edecek bir şey yapmadığını biliyordum. Ama bilmek hiçbir zaman duygularıma yön vermiyordu. Beynimde sinirlerimi yöneten siktiğim şey her neyse bunu yapan değildim.

İki hafta önce... Lanet olası iki hafta geçmeden önce Chae Young'la buluşmuştum. İçinde olduğum sorunlarımı yenebileceğimi düşünüyordum, belki de düşündüğümden daha yakındım yenmeye.

Tüm sorunlarımın sebebi tekrardan ortaya çıkmasaydı her şeyin güzel ilerlediğini hiç düşünmeden söyleyebilirdim.

Annem...

O gün bana mesaj atmasaydı güzelin bile güzeli olabilirdi her şey.

Hangi çocuk annesi mesaj attığında böyle hissederdi ki benim dışımda?

Benimle buluşmak istemişti, beni birisiyle tanıştırmak istemişti. Belki de en temelinde hiçbir problem göstermeyen isteklerdi bunlar.

Eğer bahsettiği kişi yıllar önce babamı aldattığı aşağılık sevgilisi olmasaydı.

Evlenecek olmasalardı...

Lisenin başları sayılırdı. Hiçbir sorunum yoktu, hiçbir sorunumuz yoktu. Her sabah ailecek yaptığımız o neşeli kahvaltılardan; akşam gürültülü, gülüşmelerle dolu yemeğe kadar sorunsuzdu her şey. Yemin ederim ki tek bir sorun bile yoktu.

Sadece bir günlüğüne olsun okuldan erken çıkıp eve gitmek istemiştim. Belki de hayatımda isteyebileceğim en masum şeydi.

O lanet kapıyı açtığımda hayatımın gireceği karanlığı tahmin bile edemezdim. Aşağılık annem ve o adam...

Bizim evimizdi, mutlu sandığım ailemin eviydi.

Dakikalarca hareketsiz kaldığım o anları çok net hatırlıyordum. Sonrasındaysa benden kaç yaş büyük olduğunu bilmediğim o adamı yaka paça döverek evden attığımı...

Hiçbir şeyin değişmeyeceğini bile bile vurmuştum adama. Her şey için çok geçti.

Sonrasıysa tamamen bulanıktı. Annemin yüzüne bile bakamıyordum. Ona bakmak midemi bulandırıyordu. Ona 'anne' bile demek istemiyordum. Bu kelimeye artık çok uzaktım.