Nikomu Cię nie oddam! : Ludzkie Uczucie

Rozdział 17

Pov.Isabelle

Wsiadłam do ciepłego jeepa Alfie'go uśmiechając się szeroko od ucha do ucha co od razu zauważył przyjaciel. Spojrzał na mnie znacząco szczerząc się jak głupi do sera i z piskiem opon wyjechał z podjazdu Państwa Singh.

-Jak było u Pana Tajemnicy?-Zaśmiałam się na jego unoszące się w zwariowany sposób brwi zakrywając usta ręką.

-Było świetnie.-Odparłam zagryzając wargę z uśmiechem i z ekscytacji zaczęłam piszczeć i wierzgać nogami. Alfie wybuchł śmiechem skręcając gwałtownie w prawo.

-Musiało być lepiej niż świetnie! Mów!

-Dzisiaj zacznę jutro skończę.-Spojrzałam na niego przelotnie przypominając sobie o sprawach,które chłopak miał dziś jeszcze do załatwienia. Chłopak pokiwał głową zmieniając bieg i spojrzał na mnie ponaglając,gdy zbierałam myśli.

-Spotkałam go,gdy byliśmy na namiotach.-Powiedziałam patrząc na niego uważnie. Alfie zmarszczył brwi i zerknął na mnie szybko mocno trzymając kierownicę.

-Na naszym wyjeździe? Tym co był dwa tygodnie temu?-Chłopak otworzył szeroko oczy na moje potwierdzenie i coraz natarczywie na mnie patrzył.

-Patrz na drogę.-Leniwie uderzyłam go w głowę nie robiąc mu krzywdy i uśmiechnęłam się pod nosem. Bałam się reakcji z jego strony,ale na całe szczęście nie panikuje i jest spokojny.

-Do tej pory nam nie powiedziałaś?!-Krzyknął sfrustrowany mrucząc coś pod nosem i walnął w kierownice ciężko opadając na skórzany fotel.

-Wiesz jako pierwszy! Nie mogłam wam powiedzieć! 

-Czemu? To tylko twój nowy znajomy! Przecież go nie zabijemy.-Zaśmiał się kręcąc głową. Wstrzymałam powietrze i szybko powiedziałam.

-Jest wilkołakiem.-Zawzięcie patrzyłam w przednią szybę czując jego intensywny wzrok na sobie.

-Byłaś z nim sam na sam?-Spytał poważnie kierując i patrząc na mnie jednocześnie.

-Tak i jak widzisz chłopak nie miał złych zamiarów. Spotkaliśmy się potem jeszcze parę razy. To w parku czy galerii. Dobrze mi się z nim rozmawia. Przez tak krótki czas stał się dla mnie przyjacielem. Dobrze się przy nim czuję.-Uśmiechnęłam się delikatnie na wspomnienie jego dźwięcznego śmiechu i spojrzenia,które zawsze mnie onieśmiela.

-Koleś wie kim jesteś?

-Nope,to co zawsze.

-Czyli jeśli go spotkam, to jesteś Turner?

-Tak jest.

-Chociaż tyle. Jest za wcześnie by znał twoje zajebiście potężne nazwisko. Tym samym twoją mamę.-Spojrzał na mnie znacząco zjeżdżając w lewo.

-Tak,wiem. To zawsze było skomplikowane.-Mruknęłam niezadowolona.

-Chcę go poznać. Zobaczyć jak się zachowuje.

-Poznasz. Mamy pewne etapy.

-Że co?-Uśmiechnął się uroczo mrużąc oczy.

-Długa historia.

-Za równe cztery dni lecimy na pole bitwy. Bądź grzeczna i bezpieczna z resztą watahy.-Spojrzał na mnie ostrzegawczo i pogroził palcem.

-Oczywiście.-Spłonę w piekle za te kłamstwa.-Uważajcie na siebie.

***

-Dzięki za podwózkę Alfred.-Powiedziałam z uśmiechem i skierowałam się do domu.

-Ja ci dam Alfred.-Warknął odjeżdżając z piskiem opon.Zaśmiałam się radośnie i weszłam do domu. Pobiegłam na górę przypominając sobie o zdruzgotanym Dante. Zapukałam szybko i weszłam nie czekając na jego zaproszenie.

-Po chuj?-Spytał patrząc na mnie jak na idiotkę.-Jeśli wchodzisz jak do siebie to po chuj pukasz.

-Sorry.-Machnął ręką i opadł twarzą na poduszki.-Dante?

-Zapomnij o tym co było rano. Już mi lepiej.-Podniósł się i spojrzał na mnie krzywo się uśmiechając.

-Dobrze,że zrezygnowałeś z aktorstwa. A teraz mów co się dzieje. Jestem twoją siostrą i mam prawo wiedzieć.-Powiedziałam poważnie zawzięcie patrząc mu w oczy. Po chwili i bardzo niechętnie skinął głową prowadząc mnie na dół a potem na ogród.

-Ostatnio wracałem od Alex'a i byłem najebany w trzy dupy. Wyszedłem z tamtej części lasu prosto na nasz dom,ale zauważyłem coś dziwnego więc chciałem ogarnąć co to jest. -Zaczął iść ze mną w opisanym kierunku. To miejsce przy samym lesie oddalone od naszej posesji jednak na jej terenie.

-Strasznie się wystraszyłem następnego dnia i myślałem,że to co zobaczyłem było pijackim wymysłem albo snem. Więc wróciłem następnego dnia a to nadal tu było. Pocieszające,że to nie nasze nazwisko.-Zmarszczyłam brwi nie rozumiejąc o co mu chodzi. Brat odszedł na krok odsłaniając moim oczom nagrobek. Ktoś regularnie musiał go odwiedzać. Na grobie stał piękny bukiet świeżo zerwanych stokrotek. Jednak moją największą uwagę przyciągnął wyrzeźbiony w kamieniu napis.

Dante Neill

Przeżył 23 lata

Oddany przyjaciel ,syn i brat

Żyj  po stronie gwiazd,jeśli nie mogłeś dłużej być z nami 

Do przeczytania!

Słów: 604

~Saszka5628~

<3 <3 <3