I now understand why I always end up writing about love. It is because I am always blessed by God's love. No matter how I was broken by love still I choose to love and be loved.
I am broken yet hoping that there is a man who will love me until our last breath. Who would not want to be inloved and to be loved? I guess, no one else. That is the very essence of existence in the world.
At this point of my life, I am writing my story with you. With the person whom I hope to be the man of my life. But praying that if you are not meant for me, then please God, don't letvme experience the same pain again. If he is not for me, make a move that will make me stay away from him.
I can't bear the pain anymore if that happens. The scariest feeling I have ever felt before. I know I am not perfect. I make mistakes everyday. I am weak. But, please, Oh God, don't ever let me have that pain again. I'm tired of it. My heart is weakened. I don't know where to find my strength again.
Yung pakiramdam na gustong gusto ko nang isuko ang puso ko sayo. Pero patawarin mo ako. Nananaig ang takot at pag aalinlangan ko. Saka na siguro kapag napatunayan kong totoo ka nga. Na hindi ka tulad ng iba, na maghahanap ng pwedeng libangan, ng eekspirementuhan. Pasenya na. Di ko magawang sabihin sayo. Ayoko munanh magbitaw ng mga salitang baka sa bandang huli ay pagsisisihan ko.
Hindi ko alam kung hanggang kelan moko kayang intindihin. Kung hanggang saan ang kaya mong gawin para mapatunayan kong dapat kitang pagkatiwalaan. Ayoko na. Ayoko nang mabulag sa mga matatamis na salitang narinig ko na noon. Mga salitang gumuhit at sumugat sa puso kong uhaw sa pagmamahal. Sorry! Hindi naman sa wala akong tiwala sayo. Kundi tinuturuan ko lang ang puso kong wag basta-basta magtiwala at magpaloko.
Hindi ko alam kung alin ang dapat kong paniwalaan at kung san ako dapat kabahan. Tama ka! Ang problema ko'y nakahawak pa rin ako sa nakaraan ko. Tama ka! Kasalanan ko ba kumbaket natatakot ako? Na dalang-dala na ako? Sorry ha?! Natuto na kase ako! Natuto na akong hindi pala dapat ibigay ang lahat ng iyo. Na parang wala ka ng itinirang pagmamahal sa sarili mo. Na kapag magmamahal ka ay hindi mo siya dapat ginawang mundo. Dahil hindi lang naman sayo umiikot ang mundo niya. Na anumang oras niya gugustuhin titigil siya sa pag ikot at aalis sa orbit na iniikutan mo.
Paranoid ako! Ewan! Oo! Wala eh. Namulat na ako. Namulat na ako sa katotohanang hindi pala lahat ng nagmamahal eh laging panalo. Na hindi pala sapat ang pagmamahal lang.
Noon akala ko, hindi na ako magsusulat patungkol sa love pero nagkamali ako. Heto na naman ako. Hawak-hawak ang ballpen at bawat salitang sinusulat ko ay galing sa puso ko. Balang araw masasabi ko ring tama ba ako o mali. Diyos lang ang nakakaalam.
Love? Salitang mahirap paniwalaan dahil sa mundong ginagalawan ko, di ko makita ito. Iba ang pagmamahal na pinaniniwalaan ko at magkaiba tayo. Modernong panahon man ako namulat ngunit puso ko'y tinatangay sa makalumang panahon. Panahong ang salitang "pag-ibig at pagmamahal" ay tila gintong pinahahalagahan at iniingatan. Hindi basta-basta binibigkas ng labing iba naman pala ang gustong ipaalam.
Hanggang kelan ako magkakaganito? Hanggang sa masaktan na naman ako? Hanggang sa magkadurog-durog ulit ang puso ko?
Yung hihiga ka at mapapakilig ka na lang sa kisame at mag iisip. Malayang nagtatalo ang puso't isip. Hinahayaang ilabas ang tunay na damdamin.
