I wanna be yours.

Antiquities

გავშრი!
მისი სახე.. მისი სახე ისევ ისეთი ნათელია... ჩემი თვალები!ის მწვანე თვალები, რომელიც მე მეკუთვნის. ისინი უფრო მეტად მიზიდავს ვიდრე ოდესღაც.ისინი კვლავ ასხივებენ სიამოვნებას,რომელსაც ვერ გავურბივარ.
ფრთხილად გადავდგი ნაბიჯი მისი მიმართულებით.მინდოდა შევხებოდი,მეგრძნო. კვლავ მეგრძნო მისი სიახლოვე, დავრწმუნებულიყავი რომ ნამდვილია.
მივუახლოვდი და ხელი ფრთხილად მის სახეს მივაწებე. ის არ ქრებოდა, არც იშლებოდა. მკვრივი იყო, როგორც ნამდვილი სხეული. გამიხარდა.
ვერ აღვწერ რამდენჯერ მიოცნებია მის კვლავ ხილვაზე და აი ისიც. ჩემს წინ დგას და მიღიმის. არ ვიცი რა ვგრძენი.თითქოს შევივსე. ეს ორი წელი რაღაც მაკლდა, ჰარი მაკლდა.
დაუფიქრებლად მოვხვიე მას ხელები და მთელი ძალით მივეკარი.
როგორი თბილია.
ისევ ისეთი ნაზი და ამასთან ერთად უხეში. მალევე მეც ვგრნობ გრძელ თითებს წელზე.
სხეულში ჟრუანტელმა დაუარა, ისევე როგორც მე. გამეღიმა.
არ მინდა რომ მოვაორდექ. მინდა რომ ეს წამი არ გაჩერდეს, აღარასდროს!
-პატარავ, ამას არ ველოდი.- ჩურჩულით ჩაიბურტყუნა ჰარიმ და მისი ნაზი ტუჩები შუბლზე შემახო. ამ სიტყვებმა მაიძულა გამეხსენებინა ის ფაქტი ,რომ ამას არც მე მოველოდი. ის ხომ ჩემგან ისე წავიდა, არც კი გავუფრთხილებივარ. მან ხომ მე გამომიყენა.
ყველაფერს ბრაზი მოფრთხობს.მონატრებას უხეში მოგონებები ფარავს.
ჰარის ცივად ვშორდები. რამდენიმე ნაბიჯს ვდგამ უკან და ვცდილობ ყველანაირად მკაცრი გამომეტყველება მივიღო.
-აქ რას აკეთებ?!-მიხვდა რომ ჩემი უცებადი გამონათებითით საერთოდ არ ვამაყობდი. იმასაც მიხვდა რომ მე ის ვერ დავივიწყე.
სავარძელზე მოწყვეტით ეშვება და კვლავ ეშმაკური გამომეტყველებით მაძჯილდოვებს.
-ქალაქში პატარა საქმე მაქვს. მიკიმ კი მითხრა რომ შემიძლია აქ დავრჩე.- მიკი!ისევ მიკი! მაგ ნაბიჭვარს ერთხელაც იქნება თავად გავუხვრეტ ისედაც გამოფილტრულ ტვინის უჯრედებს. ჰარი ისევ აქ იქნება და ვინ იცის , რამდენი რამ შეიძლება დაერთოს მის აქ ყოფნას.
-აქ ...მე..უნდა წახვიდე!- ისეთი თავდაჯერებული ვლაპარაკონდი,ჰარის ცოტა გაუკვირდა.ორი წელი ველოდი ამ დღეს და ახლა მას თავად ვაგდებ?
-და ასე რატომ უნდა მოვიქცე?!
-იმიტომ..ისე..რო-მართალი იყო. არ მქონდა მისი გაგდების უფლება მითუმეტეს რომ ეს სახლი მე აღარ მეკუთვნოდა.
-პატარავ, შენ ხომ ისევ ისეთი უმწეო ხარ.- ჰარი რამდნეიმე ნაბიჯით ჩემსკენ გამოემართა. ტუჩი ამიკანკალდა. არა,არ მინდა რომ ეს სინამდვილე იყოს. მინდა რომ კვლავ სიზმრიდან გამოვიღვიძო.
ის არ ქრება. მხოლოდ მიახლოვდება. ჩემს თმას ნაზად ეხება და სახეს მისწორებს, მის თბილ სუნთქვას ჩემს ტუჩებზე ვგრძნობ.
-შენ კი ისევ ისე აღმაგზნებ. გრძნობ?! - ისეთი მკაცრი ხმა აქვს,როგორც ადრე. ჯანდაბა! ახლა მაინც ხომ ბიძაჩემია.. ამას ვერ გავაკეთებ. არმივცემ ამის უფლებას!
-შენ..ამას..ამას ვერ იზამ!- რაც შემეძლო მკაცრი ტონით ვუთხარი, თუმცა კი მისი თითები კვლავ ჩემს ფეხებს შუა მოგზაურობდნენ.გამაკანკალა, მან ყოველთვის იცის ჩემის სუსტი წერტილი.
-მაგრამ მინდა!შენ ხომ ისევ ისეთი ხარ, ისევ ისეთი უმწეო.- ჰარის დაჭიმული სუნთქვა ახლა უკვე მთელს სახეზე მეფინება.არ ვიცი თავს როგორ იკავებდა, თუმცა ალბათ ადგილზე გამჟიმავდა და მას მეც ვერ შევაჩერებდი, მოულოდნელად სახლში ახალი სიულეტი რომ არ გამოჩენილიყო. ჰარი სწრაფად მომშორდა, ოთახში კი ჩემმა ძმამ შემოაბიჯა. მოვეშვი.
-ეველინ?!-მისი დანახვისას თვალები ავაბრიალე. სერიოზულად?!
-აქ რას აკეთებ?!-ზეინს ვაიგნორებ და ისევ ისეთი გაშეშებული ვდგავარ. სრულ ვაკუუმში ამ სოციუმისგან! დაბნეული ვარ ,არ ვიცი საით წავიდე. ერთ მხარეს ჰარია, მეორე მხარეს კი ზეინი. გასაქცევი არსად მაქვს.
-მე..აქ სამუშაო მაქვს.-ისე ვუპასუხე ერთხელაც არ ამიწევია თავი და ჩემი ოთახისაკენ გავეშურე, ყოფილი ოთახისაკენ.
ჯანდაბა, ჯანდაბა და ჯანდაბა! ეს ორივე, აქ ,ჩემთან ერთად, ერთ სახლში. არავითარ შემთხვევაში. აქ ვერ დავრჩები.
კიბეებზე ასულიც კი არ ვიყავი რომ გადავწყვიტე კოტეჯში დავბრუნებულიყავი და კვლავ უკან ჩამოვბრუნდი, როცა ზეინმა შემაჩერა.
-ვიცი რომ ისევ ბრაზობ მაგრამ გთხოვ,მხოლოდ რამდენიმე წუთი დამითმე-მას იმედგაცეუებული მზერით მივაშტერდი და ხმადაბლა ჩავილაპარაკე.
-ვბრაზობ?! არა ზეინ, შენ მე გამომიყენე, ისევე როგორც მან.- ვუთხარი და წარბებით ჰარისაკენ ვანიშნე. არ ვიცი, უბრალოდ მინდოდა რომ ეგრძნო ის რასაც მე განვიცდიდი.-ხვალ, ოთხიდან -შვიდამდე აქ უნდა ვიმუშაო, ეცადეთ შინ არ დამხვდეთ, არცერთი.-ესღა მივაძახე და უკანმოუხედავად გავედი გარეთ.

პატარა თავია, მარა მალე დავდე🌚💜თქვენი აზრი ძალიან მნიშვნელოვანია, ამიტომ იაქტიურეთ😑💕