Eylül Akşamı•AzDen•

•31•

•Keyifli okumalar dilerim📚♥️

•Deniz•

Ameliyathanenin önünde Azra'nın çıkmasını bekliyordum. Ondan haber alamamak canımı daha çok acıtıyordu. Azra ameliyata gireli kaç saat olmuştu bilmiyordum ama benim için zaman durmuş gibiydi. Dakikalar geçmek bilmiyor,her şey ağır çekimdeymiş gibi geliyordu. Onu burada ameliyathanenin önünde çaresizce hiç olmazsa sağlığı hakkında bir bilgi versinler diye bekliyordum ama nafile. Kimse çıkıp 'Azra iyi,endişelenmeyin' demiyordu. Aklımdan kaç kere ameliyathaneye girme fikri geçti bilmiyorum ama her seferinde zor da olsa tutuyordum kendimi. Şiddetlenen baş ağrım dayanılmaz hale gelmişti artık,boğazımdaki yumru yutkunmamı imkansız hale getirmişti,yüreğim ağırlaşmıştı sevdiğim kadından bir haber burada beklerken. O sırada ameliyathanenin kapısında bir hareketlilik oldu. Yaslandığım duvardan ayrılıp panikle ameliyathanenin önüne gittim. Doktor olduğunu düşündüğüm bir kadın yanında iki hemşireyle birlikte ameliyathaneden çıktı. Doktor "Azra Kaya'nın yakınları nerede?" dediğinde Erhan da çoktan yanıma gelmişti "Buradayız. Azra nasıl doktor hanım,iyi mi? Ona bir şey olmayacak değil mi?" diye sordum panikle. "Öncelikle sakin olun. Ameliyat çok iyi geçti. Hayati bir tehlike yok." ellerimle yüzümü kapattım. "Çok şükür." mutluluktan akmak isteyen gözyaşlarıma izin verdim. Aklımda dolanan soruyla ellerimi yüzümden çektim ve tekrar doktora döndüm. "Onu görebilir miyim?" "Elbette görebilirsiniz ama şu an yanına gitmeniz imkansız. Azra hanım narkozdan dolayı hala uyuyor o yüzden yoğun bakıma alacağız. Uyandığında uzun süreli olmamak şartıyla yanına girebilirsiniz." "Peki ne zaman uyanır?" "Bu tamamen hastaya kalmış bir durum. Hemen de uyanabilir 1-2 gün sonra da,bekleyip göreceğiz." burukça gülümsedim "Peki çok teşekkürler." "Ne demek rica ederim,çok geçmiş olsun." omzumu sıvazlayıp yanımdan ayrıldı. Erhan'a döndüm onun da yüzünde benim gibi bir gülümseme vardı. Erhan yanıma gelip dostça sarıldığında ona karşılık verdim. Geri çekilip bana baktı "Ben sana demedim mi Deniz 'Azra güçlüdür kolay kolay pes etmez' diye." "Nasıl mutluyum sana anlatamam Erhan. Çok korktum,ona bir şey olacak diye çok korktum. Birde uyansa başka bir şey istemiyorum." "Merak etme uyanacak hem seni görmeden,sesini duymadan yapamaz ki o." gözümden bir damla yaş süzüldü tekrar "Tamam ama ağlama artık Azra senin bu kızarmış gözlerini görünce çok kızacak sana." güldüm. Biliyorum kızardı,benim ağlamamı hiçbir zaman istemezdi. Gözyaşımı sildim "Haklısın tamam ağlamayacağım artık." "Ha şöyle. Hadi sen geç otur biraz ben kafeteryaya gidip kahve alayım ikimize." "Erhan çok sağol,her şey için." "Lafı bile olmaz Deniz." "Şey Erhan kızları arayıp haber verdin mi? Benim aklıma şimdi geliyor haber vermezsek üzülürler." "Merak etme aradım ben hepsini." "Tamam Erhan sağol." tebessüm edip yanımdan ayrıldı. Ben de karşımda duran koltuğa oturup derin bir nefes aldım. Azra iyiydi,daha da iyi olacaktı.

5 saat sonra...

"Kaç saat geçti hâlâ uyanmaması normal mi?" diye sordum daha fazla içimde tutamayarak. Hasret atılıp konuştu "Aynen Deniz'im ya niye uyanmadı Azom." "Doktor ne dedi Deniz hatırlamıyor musun? 1-2 günü bile bulabilirmiş." dedi Erhan. O sırada Yonca yanıma oturup destek olmak amacıyla elimi tuttu. "Canım biliyorum endişeleniyorsun,korkuyorsun ama sakin ol. Ameliyat çok yormuştur Azra'yı birde üzerinde hâlâ narkozun etkisi var o yüzden uyanmıyor." "Elimde değil Yonca,iyi olduğunu kendi gözlerimle görmeden içim rahat etmeyecek." "Konuşalım doktorla Azra'nın yanına girmen için elimizden geleni yapalım,ister misin?" "Çok isterim ama ben kaç kere konuştum Yonca izin vermiyor." "O iş bende merak etme sen." deyip gülümsedi Yonca. Ne yapacağını çok merak etmiştim doğrusu.

Ben ziyaretçi önlüğümü giyerken Yonca sırıtarak yanıma geldi "Dememiş miydim ben sana o iş bende diye." gülümsedim "Doğru. Hatırlıyorum demiştin." "Yaa işte böyle yola gelirler." "Yonca kadın dırdırına dayanamayıp öyle kabul etti farkındasın değil mi?" deyip güldüm "Sonuç olarak kabul ettirdim mi ettirdim sen ona bak." üzerimdeki mavi önlüğe baktım gerçekle yüzleştiğimde yüzümdeki gülümseme silindi. Nelere sevinir olmuştum öyle. Sevdiğim kadın yaralı üstelik yoğun bakımda ben ise yanına girebildiğim için seviniyordum şu an. Yonca üzüntümü anlayınca yanına gelip omuzumu sıvazladı "Biliyorum zor ama git gör sevdiğin kadını,onun şu an sadece senin ellerine,senin sevgine ihtiyacı var." yanağıma süzülen yaşı silip burukça gülümsedim "Teşekkür ederim Yonca." "Teşekkür etme hadi git sevdiğinin yanına." Yonca'nın yanından ayrılıp yoğun bakım ünitesinin kapısından içeri girdim. Derin bir nefes alıp hemşirenin gösterdiği odaya girdim.