One of the Boys

CHAPTER II : FRIENDS?

            Malapit na pala Acquiantance Party. Pde outsider kaya aun, pde kong escort si FF. Nako. Nako. Nako. Aasarin na naman ako ng mga mokong na un kapag nakita akong nakamake up at nakagown. Kaloka. Eto namang si Taylor, nag suggest agad ng make up artist tsaka ng gown designer. Hays buhay. Kinakabahan ako, di kasi ako confident kapag nakagown e. Buti nalang masquerade ang theme nung party. Hahahaha. Pero loko ung mga un e. silang lahat lang naman e sa bahay manggagaling except kay Andrew. Ewan ko ba dun. Parang ayaw niya sakin. Okay naman kami e pero simula nung nalaman niya ung about samin ni Benj. Nagbago na siya. It seems na he doesn’t like me plus the fact that I hurt his friend that much.  

“ Alicel! Basketball tayo? One on one? Pero kasama daw sila Drake. Need a friend right now especially you FF.”

            Tignan mo to. Antagal di nagparamdam tapos bigla bigla magyayaya? Hay nako Keiff Aldren!!!! But smell something fishy.  Bigla akong kinabahan. First time lang netong nagyaya ng ganto kaseryoso. At pinatulan for the first time ang “FF” thing ko.

            Pagpasok ko sa court aba, nauna pa ang mga bakulaw. Hahahaha. Meaning sila pa nauna sakin itxt ng mokong? Hays. To talaga.

“Dude. Bat ngaun ka lang?”

“Ang tanong bat nyo ko naunahang pumunta dito?”

“Malay ko. Cge na. Laro na kayo. Next round kami. Warm up muna. Kayo lang naman ni Aldren, walang warm up. Warm up e.”

“Okay. Game FF?”

“Tara.”

            Habang naglalaro kami, I see na somethings wrong talaga. Masyado siyang mainit maglaro. What I mean is iba laro niya ngayon, dati alam ko namang pinagbibigyan niya lang ako pero dis time once I get the ball kinukuha niya agad then dunk agad. He would not let me shoot.

“Thirdy? Any problem?”

            Nagulat ako. Binato niya ung bola palayo. Grab my hand and walang sabi sabing dinala ako sa labas ng court and hug me while crying. I felt na wala akong kailangan sabihin. Just to be a shoulder to cry on will do. Siguro ten minutes na ganun ang eksena namin. Walang usiserong lumabas dahil alam naman nila na walang dapat umusisa at kwekwentuhan din naman sila. Kailangan lang na mauna ako.

“Alicel, I’m so sorry. I should just be contented by just having you.”

“Hoy Thirdy! Ano ba kasi nangyari?”

            Niyakap lang niya ako and he continued crying but this time he told me what was really happening since wala akong kaideidea. ..

“Remember almost 3 months akong di nagparamdam? Oo na, wag mo na muna akong sermunan. I just felt like di ko muna dapat sabihin sayo na I’m courting someone. Dahil una sa lahat, makokornihan ka lang at pangalawa di mo ko magegets kung bakit bigla na lang akong may niligawan all of a sudden, alam mo kasi ung tipong para na siyang bubblegum na dumikit sa utak ko. I’ve been thinking about her since the first time I saw her. So I started to know her deeply then nagtapat na rin ako. Then after 1 month na ligawan. Aun, sinagot niya na ko. I must have been the happiest man that day and yeah, I’m sorry if di ko rin sinabi sau. Kasi nga, nahihiya ako. Everything happens perfectly, we were both happy as far as I know. Then, just this day. She ended up our relationship. She just told me na it has to be stopped. She said she was leaving for good na sa States so better na mas maaga pa putulin na namin dahil hindi niya kaya ang long distance relationship.  Then, I was left behind.”

            Tama nga siya na nakokornihan ako ngaun sa mga sinasabi niya. Hays, yang love talaga na yan. Kaya ayokong mainlove talaga e. sakit lang ng ulo ang mabibigay sayo. Di lang sakit sa ulo pati sa puso. Sos. Nainlove na nga ang mokong sa babae na un.  3 months lang?  Inlove? Agad agad? Naging bubblegum na agad ung tao? Sos talaga. Don’t worry FF. Andito pa rin ako kahit di ko gets at super kang makaiyak kala mo namatayan. Tsk. Kaloka naman talaga o?