Strong Fears

~5~

P.O.V Felix

Eindelijk gaat de bel. Wie heeft in Gods naam zon mentor les bedacht. Super nutteloos. Ik loop het lokaal uit en ik kom langs een meisje met blond haar. Volgens mij zit ze bij mij in klas. Haar tas lijkt te bewegen en ze kijkt me geschrokken aan. Ook lijkt ze te blozen en ze schiet snel de meisjes toiletten binnen. Ik grijns, waarschijnlijk weer zon meisje dat me gaat aanbidden. Ik kan er ook niks aan doen dat ik zo knap ben. Ik grinnik om mijn eigen ego.

Ik kijk op mijn lesrooster en ik zie dat ik geschiedenis heb. Ik zucht, hier heb ik echt geen zin in.

Eindelijk gaat de bel en is de dag voorbij. Eigenlijk was het best normale dag. Ruzie met docenten, met meisjes flirten en naar de klok staren. Letterlijk mijn school leven. Ik ga nog even naar de wc. Nadat ik ervoor gezorgd heb dat je een gasmasker op school moet dragen, loop ik naar de wasbakken om mijn handen te wassen. Ik kijk nog even in de spiegel en kijk naar mijn perfecte haar. Opeens beginnen de lampen te knipperen en ze springen uit. Toen ze weer aan sprongen zag ik een zwarte schim achter me staan. Ik draai me om en ik zie hem staan, de jongen van mijn oude school die zelfmoord gepleegd heeft. Ik knipper met mijn ogen maar hij staat er echt. Thomas? vraag ik aarzelend. Ik weet niet wat ik verwacht had maar ik schrok toen hij begon te praten. "Ik ga zorgen dat je mij zo vreest als dat ik jouw vreesde. Ik ga ervoor zorgen dat jij net zo bang wordt voor mij als dat ik voor jouw was. Ik ga zorgen dat jij op dezelfde manier jouw eind vind als dat ik het vond." dezelfde dingen zei hij in mijn droom. Ik wou weg rennen maar Thomas stond voor de deur. Hij stapte naar voren en ik stapte naar achter. Dit ging door totdat ik met mijn rug tegen de muur stond. Thomas staat zo dicht bij me dat onze neuzen elkaar bijna aanraken en ik zijn adem voel. In ieder geval zou voelen als hij niet dood was. Ik kijk hem in zijn ogen aan en hij kijkt terug. Eigenlijk ziet hij er nog best levend uit, ik hoopte ook dat hij levend is. Want geesten bestaan niet, ze bestaan niet. Dit kan niet, het is onmogelijk. Al die tijd loopt hij me maar aan te staren, ik word er gek van. Ik voel mijn hart steeds harder pompen en ik begin te zweten. Ik weet niet wat er gebeurt, ik weet niet wat ik moet doen en langzaam begin ik te hyperventileren. Thomas kijkt me nog steeds aan en er verschijnt een grijns op zijn gezicht. Ik probeer naar adem te snakken, maar het lukt niet, ik heb mijn ademhaling niet in de hand.

Toen er zwarte vlekken over mijn netvliezen begonnen te dansen door de zuurstof te kort, sloeg de deur open. Thomas schrok op en ik zag het zelfde meisje staan waar ik eerder die dag tegen aan botste. Ik kon gelukkig al beter ademen. Het meisje keek naar mij en toen ze naar Thomas keek, deinsde hij achter uit zodat hij naast me tegen de muur stond. Snel rende ik weg, maar ik kon nog net zien hoe het meisje iets uit haar rugzak haalde. Ik kon niet zien wat, ik kon alleen iemand horen praten in een vreemde taal en Thomas gillen. Snel pakte ik mijn fiets en racete naar huis.

Eindelijk weer een hoofdstuk!!
Hoop joe laik it!!

x Lisa

(595 woorden)