Strong Fears

~6~

P.O.V Eva

Toen ik na de laatste les naar huis wou gaan, hoorde ik Evanline mompelen in mijn rugzak. Ik haalde haar uit mijn tas en vroeg wat er aan de hand was. 'Hij is in gevaar, ga hem helpen, slechte krachten,' zei ze en haar stem wordt langzaam zwakker 'heel erg slechte krachten, gevaar geva' verder kwam ze niet. Even zag Evanline eruit of ze een gewone pop was. Zonder geest en zonder ziel. 'E-evanline?' stotterde ik zachtjes. 'Is alles oké?' Ik kreeg nog steeds geen reactie. Haar ogen waren dof en ze lag slapjes in mijn handen. Even werd ik bang dat ze weg was, voor altijd. En even dacht ik dat ik alleen was. Maar plots leek ze weer tot leven te komen. De glans in haar ogen kwam terug en ze tilde haar hoofd weer op. Ze keek me aan en zei: 'Hij is in gevaar, ga hem helpen.' 'Evanline, ik begrijp niet wat je bedoelt. Wie is in gevaar? Wie moet ik helpen?' vroeg ik maar ze bleef maar herhalen dat "hij" in gevaar is. Ik zuchtte en dacht dat ik haar het beste gewoon weer in mijn tas kon doen, zodat ik er misschien later achter zou kunnen komen wat er aan de hand is. Ik stopte haar dus weer terug in mijn tas en ik liep naar buiten.

Toen ik langs de toiletten kwam, hoorde ik Evanline weer beginnen met praatten. Maar deze keer zei ze iets anders. 'Ga naar de jongenstoiletten en haal mij uit je rugzak.' ik wist niet wat ze bedoelde. Ik hoef de jongenstoiletten niet binnen te gaan. Gadver. Maar zonder dat ik het doorhad, had ik de deur van de toiletten al open gedaan en Evanline uit mijn tas gehaald. Ik voelde iemand langs me heen rennen en vreemde woorden uit mijn mond rollen.

Toen ik op mijn fiets zat, besefte ik nog niet helemaal wat er gebeurt was. Het leek wel of ik gehypnotiseerd was. 'Dat was je ook.' hoorde ik uit mijn rugzak komen. Het was Evanline. 'Wat!? Je hebt me gehypnotiseerd?' zei ik net iets te hard. 'Nee, dat zei ik niet. ik zei dat je gehypnotiseerd was en niet dat ik dat gedaan heb.' zei Evanline. 'Door wie dan?' 'Door jezelf.' 'Ik begrijp het niet.' zei ik terwijl ik mijn grootste best deed om het te begrijpen. 'En je kan jezelf toch niet hypnotiseren?' vroeg ik. Ik snapte er echt helemaal niks van. 'Als het niet kan, waar ben je dan naar toe aan het fietsen?' 'Naar huis, wat denk je dan.' snauwde ik, omdat ik het haatte als ik iets niet begrijp of als iemand een vraag beantwoord met een vraag. Wat in dit geval allebei het geval was. 'Kijk naar de weg, herken je het?' vroeg Evanline. Ik keek rond en ik besefte me dat ik voor een huis stond dat ik niet herken...

Heeey👋
Ja, ik weet dat ik gezegd heb dat ik door zou gaan enzo. maar het gaat gewoon moeilijk om te beginnen met een hoofdstuk, omdat ik eigenlijk niet weet hoe ik het verhaal wil laten lopen, maar ik denk dat ik een idee heb. Ik ga echt echt echt proberen om vaker te schrijven, maar ik vind het moeilijk om ergens mee door te blijven gaan. Maar ik ga mezelf nou meer "Dwingen" om te gaan schrijven.

Hoop jou enjoojt it

x Lisa😙

(482 woorden)