Κι απόψε περιπλανήθηκα μες στες συνοικιακές πλατείες, μες στα παλιά ξενοδοχεία, απ' όπου ακουγόταν υπόκωφο το κλάμα ενός άψυχου παιδιού. Μα καθώς το πήρα στην αγκαλιά μου, εφάνηκε από την χαραμάδα η ίδια καχύποπτη μητέρα. Και μόλις ο λόγος της έσβησε μαζί με τα ερημωμένα κεριά, της αποκρίθηκα:
"Μα δεν βλέπετε, κυρία μου; Το παιδί σας με βυζαίνει." Το παράδοξο εκείνης της νύχτας ήταν πως άξαφνα άρχισε να φουσκώνει η κοιλιά μου.
Λες και εκείνη η γενναιόδωρη πράξη υιοθεσίας να μην χωρούσε μονάχα στο φέρετρο του δωματίου μου...
