Αχ, τι ωραία τα βράδια εκείνα στα μουσεία. Οι γυναίκες, που οι φωνές τους εγκατέλειπαν τα χείλη τους, σαν την τελευταία επιθυμία του λυχναριού που είναι θαμμένο στη ντουλάπα του δωματίου σου, οι θαμώνες που μες στο θάμπος τούς έβλεπες να χορεύουν με τα αγάλματα ενός απατηλού παραμυθιού και τους καταδίωκαν ξοπίσω τους τα βήματα μιας αφανούς σιγής. Και ανάμεσα σε εσένα και τη χαμογελαστή γυναίκα -σάμπως εναέρια να ήταν- μια ανέλπιστη θλίψη που σαν έρωτας θα στέκει στη σαρκοφάγο του μουσείου...
