Yoongi yatakta dinleniyor, Namjoon'da ona yemek hazırlıyordu. arada sırada bir şeylerin düşme sesi duyuluyordu. en sonunda diğerlerinden daha yüksek bir ses ile Namjoon'un bağırışı duyuldu. Yoongi koşarak mutfağa girdi ve yerde düşmüş olan tencerelerle beraber oturan koca adamı gördü.
Namjoon sordu "kaybolmuş hissetmem normal mi?"
"sanki sessizliğimizin bir gürültüsü var ve sürekli aşağıya çekiliyoruz."
Yoongi iç çekti "bunu beraber atlatacağız bebeğim."
Namjoon'un saçlarını okşadı bir süre sonra da kolundan çekerek ayağa kaldırdı.
"yemeğe gerek yok,hadi dinlenelim."
oturma odasındaki koltuğa geçmişler ve sadece sarılarak uzanmışlardı. Namjoon, konuşmaya başladığında Yoongi'de ona dönmüş ve dikkatle onu dinlemişti.
"sen benim başıma gelebilecek en güzel ve en eşsiz şeysin Yoongi."
"senden başkasını gözüm görmezken sen kendini bunun için yıpratıyorsun." saçlarını öptü Yoongi'nin. "bu dünyada benim yanıma yakışacak tek insansın, sana bir şey olmaması için canımı bile veririm."
"ama sen bizi tüketiyorsun bebeğim, mutluluğumuzu yok ediyorsun."
Yoongi durmadan mırıldanıyordu. "özür dilerim,özür dilerim..."
Namjoon yanaklarını ve yüzünün diğer yerlerini öptükten sonra, Yoongi'yi ters döndürdü ve sırtına sarıldı. küçük koltukta birbirlerine yapışmış,huzurlu bir şekilde uyuya kalmışlardı.
💘
merhaba! ben küçükken babamla bu arkadan sarılmaya "pompiliş" adını vermiştik. duygulandım...
kendine iyi bak
