The Vampire Girl // Harry Styles [gepauzeerd]

Hoofdstuk 2

Ik liep onopvallend naar het optreden. Ik kon het merken dat ik was waar ik moest zijn, door de fans van One Direction, genaamd Directioners, die zich hadden verzameld voor de deur waar ze naar binnen moesten. Ik grinikte in mezelf. Ik liep eerst rond het gebouw, een observatie. Ongeveer halverwege mijn 'observatie', zag ik een dienstingang deur, welliswaar onder beveiliging. Ik liep ernaar toe en trok de deur open waarna een alarm afging. Snel liep ik naar binnen. Er kwam een man van de security aan. Ik wachtte af tot dat de man voor mij stond.

'Gelieve terug naar buiten te gaan, dit is de artiesteningang,' zei de man nors. 'Weet ik,' zei ik. Ik keek recht in de man zijn ogen. 'Je loopt nu door en zegt dat het niks was tegen je collega's. Je vergeet dit. Loop nu terug van waar je kwam,' beïnvloedde ik de man. Ik haatte het wanneer ik iemand moest beïnvloeden. Ik had tenslotte er niet voor gekozen om vampier te zijn. Ik probeerde zo normaal mogelijk te leven, afgezien van het bloed drinken en de 'trucjes' die ik kon. Jammer genoeg in noodsituaties zoals deze, moest ik soms wel mijn 'trucjes' gebruiken.

Ik keek rond me. Aan mijn linkerkant was er een gang en aan mijn rechterkant. De linkerkant liep verder door dan de rechterkant. Ik maakte een beslissing en nam de rechtergang. Halverwege de gang hoorde ik voetstappen in de tegenovergestelde richting. Ik zuchtte. Ik sprong omhoog en spreide mijn armen en benen zodat ik aan het plafond kwam, zoals een spin.
De persoon liep verder tot hij onder me stond. Waarschijnlijk had de persoon mij horen zuchten. 'Wie is daar?' vroeg een nogal zware mannenstem. Ik hield mijn adem in. 'Waarschijnlijk willen ze weer een grap uithalen met me,' mompelde hij ergerlijk. Hij liep door. Ik sprong terug op de begane grond en kraakte mijn vingers. Met mijn oren gespitst, liep ik verder de gang door tot er een soort van open plek was met een lege kleedkamer of drie. Ik veronderstelde toch dat het lege waren want anders zou er wel een blad voorhangen voor wie de kleedkamer bestemd was. Ik draaide mij om en liep terug naar die deur waar ik dan de linkerkant pakte. Deze keer had ik meer succes. Ik kwam nog secutiry tegen maar die omzeilde ik, wat mij goed lukte.

Ineens stond ik naast het podium. Vlug liep ik in het publiek op de eerste rij wat mij een paar boze blikken opleverde. Boeien. Ik hoorde een paar meisjes praten met elkaar of beter gezegd, roepen. 'Oh my god, straks kijkt Liam nog naar me!' Waarop de andere: 'Of raakt Harry mijn hand aan!'. 'Waar ben ik toch in verzeild geraakt?' vroeg ik mij zuchtend af. Een rij of twintig achter mij hoorde ik iemand zeggen dat het begon in tien minuten. Nog een voordeel, vampierenoren. Ik pakte mijn iPhone. Ik had een sms gekregen. Ik ontgrendelde hem en zag dat het, alweer, een sms was van mijn operator. Ja, ik had geen vrienden. Ik had wel een meisje als vriendin, ook een vampier. Met haar spreekte ik niet zoveel, maar wanneer we afspraken was het alsof we altijd hebben samengeleefd. Layla noemde ze. Ze was net zoals ik, tegen haar wil veranderd. Alleen kon zij daar beter mee om dan ik...

De tien minuten waren om. Eerst was het een voorfilmpje dan aftellen. Het publiek telde mee af, behalve ik, want tenslotte kende ik die vijf jongens, of moet ik zeggen mannen, niet. Toen verschenen ze. Ik bleef versteend staan. Mijn ogen werden lichtjes groot. Na iets van honderd jaar voelde ik het opnieuw, liefde. Was het wel liefde? Aangezien ik vergeten was hoe het voelde. Maar ergens was ik toch wel zeker. Ik had nog nooit zo'n mooie bruine ogen gezien. Zijn haar mocht wel wat korter zijn, maar het stond hem nog sexy. 'Straight off the plane to a new hotel...' begon de jongen/man te zingen. 'Wow...' dacht ik. Zijn stem was zwaar met een klein schors kantje aan, maar zeker niet vals! Eén nadeel van vampier zijn... Als je iets voelt, voel je het niet een beetje maar overwelmend, wat soms niet zo handig is. Bij bijvoorbeeld woede kan je wel massamoorden plegen. Dus verliefd zijn kan heftig zijn. Wat ik mij op dat moment afvroeg was, wat zijn naam was. 

Ik spitste mijn oren terwijl hij onze kant uitkwam. 'Oh my god, Harry komt naar hier!' schreeuwde een meisje naast me. Harry... Zijn naam paste wel bij hem. Gewoon, maar toch ook niet gewoon. Waar ik toen aan dacht... 

Ik probeerde zijn ogen te vangen. Wat mij lukte want hij keek recht met zijn groene kijkers in mijn ogen. Hij knipperde een paar keer en schudde met zijn hoofd waarna hij terug liep naar waar zijn vier vrienden toen stonden. 'Hij keek naar me! Hoor je me wel? Hij keek naar me!' hoorde ik een meisje achter mij zeggen naar, waarschijnlijk, die haar vriendin. 'Ik weet het!' antwoorde die vriendin die denk ik een jongen was. Toen ik mij omdraaide was mijn vermoeden bevestigd, het was een jongen. Ik draaide mij terug om en concentreerde mij op de rest van het concert. Tot er een bepaald liedje speelde die ik eerder had gehoord en een emotionele betekenis had voor mij...

A/N

Hey! Nieuw stukje, hèhè. Ik heb deze week vakantie, ik zal proberen om nog te updaten deze week, maar ik beloof niks want ik heb nog tamelijk veel huiswerk, yay :( . @dochter-van-Orpheus heeft een trailer gemaakt voor dit boek! Kijk even op de zijkant, daar staat hij. Volg haar even en lees ook haar boeken :D.  Stem, reactie? 

Loves, LittleDreamerAxelle