The Vampire Girl // Harry Styles [gepauzeerd]

Hoofdstuk 3

'I got a heart and I got a soul. Believe me I will use them both...' begonnen ze te zingen. Het liedje die ze zongen heette ''18''. Ik kende het liedje van buiten, het was een van mijn favoriete liedjes sinds tijden. Ik wist alleen niet dat het zij waren die het liedje zongen.

De reden waarom het liedje zo'n emotionele betekenis heeft, is omdat ik voor eeuwig achttien blijf. Op exact mijn achttiende verjaardag leerde ik Stefan kennen op mijn verjaardagsfeest. Ik was in die tijd tamelijk rijk, heel de buurt was toen uitgenodigd. Ik was niet het 'rijkeluis' kindje, maar meer iemand die zich normaal gedraagde, zoals de middenklasse in die tijd. Ik was zo over mijn oren verliefd op hem, dat hij me had overtuigd om mee te gaan op reis, twee maanden na onze ontmoeting vroeg hij dat aan me. Toen ik instemde, en afscheid nam van mijn ouders, die hem een goede partij voor mij vond, en mijn zusje Loire, ging ik met hem mee. Alleen dacht ik toen dat ik nog ging terugkeren naar huis. Schijn bedriegt, want een week na mijn vertrek zei hij wat hij was.

Ik was bang geworden en vluchte. Ik stond er op dat moment niet bij stil dat vampieren snel zijn. Algauw had hij mij te grazen genomen en veranderde me om zijn geheim te beschermen, en dat terwijl ik het totaal niet wilde. Hij liet me geen keus. Nog een paar jaar hebben we samen geleefd. Tot hij uiteindelijk overleed. Ik wou zijn armen nog voor een laatste keer rond mij voelen en hem zeggen dat ik van hem hield, want nog steeds heb ik geen afscheid van hem kunnen nemen mentaal. Hij blijft in mijn hoofd 'rondspoken'.

'When we were 18,' klonk de laatste zin van het lied. Een enkele traan rolde over mijn wang. Ik keek op naar Harry en betrapte hem erop dat hij zat te kijken. Heel mijn omgeving ging uit zijn dak, terwijl ik alleen maar kon kijken. Ik dacht even om hem te beïnvloeden maar bedacht me toen dat er véél te veel volk om me heen bevond. Geen idee waarom de drang in me opkwam op hem te beïnvloeden.

Het einde van het concert naderde. 'Dank jullie dat jullie zijn gekomen! Jullie waren de beste! Ik hoop dat we jullie nog eens zullen zien! We houden van jullie!' zei degene met zijn blond haar, Niall als ik mij niet vergiste. En met die zin gingen ze weg van het podium. Ze waren wel goed vond ik.

In plaats van met de massa mee naar buiten te gaan, liep ik snel terug backstage voor het geval ik teveel zou opvallen. Niet dat ik backstage niet zou opvallen, maar een kleine massa is nog gemakkelijk om in te schatten, een grote niet. Ik dwaalde wat rond toen ik een stem hoorde praten.

'Ja, nee, ik weet het. Pff. Ik moet nu ophangen, mama, ik moet me nog omkleden. Oké, bye.' Ik liep wat verder in de gang. En toen gebeurde iets wat ik niet zag aankomen. Harry botste tegen me. De inhoud van zijn koffie die hij vasthad, was nu op mijn t-shirt. 'Sorry! Ik had je echt niet gezien!' verontschuldigde Harry zich.

Ik raakte in paniek. Ik keek hem aan recht in zijn ogen. 'Je vergeet deze ontmoeting. Je hebt helemaal niemand gezien. Je koffie heb je gewoon opgedronken. Je loopt nu naar waar je van plan was om te gaan,' beïnvloedde ik hem. Het deed me pijn, waarom wist ik niet, maar ergens kreeg ik een steek in mijn hart. 'Waar kwam dat ineens vandaan?' Vroeg ik mij af over die 'steek'.
Zoals ik had gevraagd, deed hij verder met wat hij bezig was en negeerde mij.

Ik voelde mij altijd slecht als ik een persoon beïnvloedde, maar deze keer voelde het tienduizend keer erger dan normaal. Nog steeds vraag ik mij af hoe dat kwam. Het lot misschien?
Ik liep naar waar ik naar binnen gekomen was en wandelde op weg naar mijn appartement. Eigenlijk had ik wel een enorme honger gekregen door al dat beïnvloeden. Ik liep voorbij mijn appartement en liep door naar een donker steegje niet ver van mijn appartement.

Ik keek naar de gewone straat en wachtte geduldig tot iemand voorbij kwam. Een vrouw van middelbare leeftijd passeerde. Ik sloeg mijn kans en griste haar snel weg van de gewone straat en liep verder in het steegje. De vrouw stribbelde tegen en gilde. Zo vlug als ik kon hield ik mijn hand voor haar mond. 'Durf nog één keer te gillen en ik dood je,' zei ik kalm. De vrouw knikte. 'Dit doet even pijn,' zei ik met een glimlach en zette mijn tanden in haar nek en beet. Haar bloed gleed door mijn keel. Ik genoot er van. Ze werd slapper en slapper onder mijn grip. Ik stopte, zodat de vrouw niet zou doodgaan. Ik had liever de politie niet op mijn dak. Juist wanneer ze haar ogen terug opendoet en ik haar wil beïnvloeden dat ze alles moet vergeten, bla bla bla, kwam een jongeman aangelopen. 

'Hé, jij daar! Laat haar los!' zei de jongeman of moest ik zeggen man? Hij kwam me al bekend voor. En hoe dichter hij kwam, hoe meer mijn vermoeden werd bevestigd.
'Wat doe je hier godsnaam?' zei de man van wie ik wou dat het hem niet was...

A/N
Hallo! Sorry dat het zo lang heeft geduurd en dat het kort is. Binnen drie weken starten mijn examens en ik wil me goed voorbereiden, haha. Spoiler alert! Wie zou dat toch kunnen zijn? Ik hoop dat dit stukje een beetje goed is. Ik zal proberen om nog te updaten maar ik vrees ervoor! Stem, reageer?
Loves, LittleDreamerAxelle