The Vampire Girl // Harry Styles [gepauzeerd]

Hoofdstuk 4

'Ik eh,...' storterde ik. Terwijl liet ik de vrouw zachtjes op de grond zakken. De man die het tegen mij had, was Isaac. De eerste keer dat ik hem ontmoette was geen pretje. Het was een week nadat ik veranderd was. Stefan stelde me aan hem voor. Om een lang verhaal kort te maken, Isaac was niet op zijn mond gevallen en zei onmiddelijk dat hij op me was. Ik vond hem al direct een rare. Hij zei dat als ik alles deed wat hij vroeg, dat hij me voor honderd jaar met rust liet en me niet zou doden tenzij ik hem eerder tegen het lijf liep. En dat moment had ik prijs. Eigenlijk had hij mij twee jaar geleden al een 'opdracht' moeten geven, blijkbaar hield hij van spelletjes. Hij deed dit bij meerdere vampieren, dat maakte hem tot één van de machtigste vampieren. Boven hem stonden natuurlijk de originele vampieren, de eerste vampieren. Hij had me al eerder iets gelapt, maar dat is een ander verhaal.

'Ah, Alexia, lang geleden, niet waar? Geef toe, ik deed je schrikken door mijn mooie improvisatie door een gewone burger na te bootsen. Ik zou op Broudway moeten staan!' zei Isaac. 'Uhu,' zei ik om niet te tonen dat ik bang was. 'Ik hou je nu al een paar dagen in de gaten,' zei Isaac met een smerig glimlachje. Zonder op een antwoord van me te wachten ging hij verder. 'Zo te zien heb je het voor Harry Styles, van dat boybandje daar.' 'Ik vind hem knap en daar stopt het dan ook,' loog ik. 'Ik heb wel wat anders gezien. Maar om terugkeren op de echte zaken, ik heb dus een opdracht voor je,' grijnsde Isaac. Ik had zo'n hekel aan zijn grijnzende glimlachjes, moest ik sterker geweest zijn dan hem had ik al lang dat glimlachje van zijn gezicht geslaan hebben. 

'Je opdracht is, wordt bevriend of meer met Harry Styles en dan vermoord je hem. Simpel als iets,' zei Isaac, met alweer, zijn typische grijs. 'Oké,' zei ik met spijt in mijn hart. Ik weet dat die gast vele meisjes ''redt''. Door een glimlach op hun gezicht te toveren enzo. Als ik hem zou vermoorden zou denk ik heel dat fandom ineen storten en zou er vele meisjes dagenlang huilen.

'Ik hou je in de gaten,' zei Isaac met een knipoog en weg was hij. Dat was vlug... Ik vroeg mij af hoe ik dit in godsnaam zou kunnen aanpakken. Hij is wereldberoemd, in één, twee, drie raak je daar niet bij. Alhoewel... Ik begon te denken. 'Ik hang de gestoorde fan uit, kus hem, date hem, en dan vermoord ik hem, simpel als iets,' dacht ik meteen wetende dat dat plan gewoon idioot was. 'Als ik nu eens hem een paar dagen observeer en kijken wat hij doet, en dan opeens tevoorschijn komen?' dacht ik verder. Ik knikte met een grijns op mijn gezicht. 'Dat word het plan!' grinikte ik in mijzelf.

'Uh,' hoorde ik iemand kreunen naast mij. De vrouw waarmee ik mij had gevoed, lag nog steeds op de grond. Ik herinnerde me dat ik haar al had beïnvloed en rende snel weg, terug naar de bewoonde wereld. Onderweg naar mijn appartement dacht ik verder over mijn plan, wanneer ik hem zou uitvoeren. Ik besloot om me twee dagen voor te bereiden en dan Harry op te zoeken om dan daarna hem een week te observeren. Wat ik daarna zou doen, zag ik toen wel.

Ik opende de deur van mijn appartement en liep naar binnen. Ik deed de licht aan en ging naar de badkamer om mij te douchen. Na een ontspannende douche, liep ik naar mijn bed en legde mij op mijn rug. Ik dacht na over Harry. Zijn bruine haar die in feite te lang is, maar hem wel sexy stond, zijn groene ogen... Ik vroeg mij af wat die jongen allemaal met mij deed, want tenslotten, ik kende hem niet eens persoonlijk. Ik denk dat mijn vampierhormonen op hol sloegen, dat kon niet anders. Als je vampier bent voel je alle emoties tienduizend keer tot meer, en soms kon dat heel vervelend zijn. In plaats dat je boos ben, ben je van de eerste keer razend en durf je een hele stad uit te moorden. Dat was ook een van de redenen waarom ik alleen leefde. Ik kon op niemand boos worden. Behalve Isaac dan, maar dat is iets anders. Ookal zou ik het liefst een piano in zijn gezicht smijten. Hetzelfde verhaal met blij, verdrietig, bang, en alle andere emoties. Soms kon ik ze wel onderdrukken. Verliefdheid heb ik 102 jaar kunnen uitschakelen maar nu is het als een schok teruggekeerd. 

In mijn gedachten verzonken, sloot ik langzaamaan mijn ogen en viel in een diepe slaap.

A/N

Hey! Ik wil jullie even bedanken voor de reads, votes en reacties! Echt dankje! Ik schrijf wanneer ik kan! Vote, reactie? Laat je even weten wat je vind van dit verhaal? Love you all. 

Loves, LittleDreamerAxelle