Babam o kadar hızlı gidiyordu ki , ben o ölmekten korkmayan kız , gerçekten korkmuştum. Tanrıya yalvarmaya başladım. Gözümü alan büyük bir ışığın ardından tüm hayatım gözümün önünden geçti. 16 yılımı hatta çocukluğumu bile hatırlamıstım. Babamın "emliyet kemerlerinizi takın " sesiyle irkildim. Ohh! Hepsi rüyaydı. Uzun uçurumlar , dağlar hepsi. "Artık yola çıkmalıyız Mine" dedi babam. Ama yavaş git babacıgım dedim. Bana güldü ve tabiki kızıcıgım , dedi. Neden güldüğünü anlayamamıştım. Ama bu gülüş pek hayra alamet değildi.
