Bloody Love #TYS19

Chapter 19

Έχουν περάσει τρεις μέρες από τότε

Είμαι κλείσμενη όλη μέρα στο σπίτι και κλαιω ώρες ατελείωτες

Όταν αγαπάς κάποιον είναι τόσο δύσκολο να τον αποχωριστείς

Και ακομα πιο δύσκολο να μάθεις ότι τόσο καιρό σου λέει ψεματα

Την σιωπή σπάει το τηλέφωνο μου

Είναι ο Κρίστιαν

Μα τι μπορεί να θέλει;

Κανονικά δεν θέλωνα το σηκώσω με όλα αυτά που μου έχει κάνει αλλα θέλω να δω το θα μου πει

"Κρίστιαν;" προσπαθω να ακούστω όσο πιο φυσιολογική γίνεται αλλα η φωνή ήταν αρκετά βραχνή

"Έρχομαι από το σπίτι σου ΤΩΡΑ.Γεια"

(...)

Μετά από μισή ώρα περίπου χτυπάει το κουδούνι

Σηκώνομαι στα αδύναμα πόδια μου και με δυσκολία φτάνω ως την πόρτα

Ανοίγω την πόρτα και αντικρίζω το γνώριμο πρόσωπο του Κρίστιαν

Μόνο που αυτή την φορά είναι κάπως πιο θλιμενο και εξαντλημένο

Του γνεφωνα περάσει μέσα και εκείνος μου χαμογελάει

"Πως είσαι;" με ρωτάει μόλις καθόμαστε στον καναπέ

"Ξέρεις τώρα... Δεν είναι και εύκολο"

"Ναι σε καταλαβαίνω... ξέρω ότι έχουν συμβεί πολλά και να ξέρεις πως μπορώ να σταθώ δίπλα σου σαν φίλος αν με χρειαστείς"

"Ευχαριστώ αλλα οχι... μετά από όλα αυτά που έχουν συμβεί και με εσένα και με την Πέννυ δεν νομίζω πως θέλω να κάνουμε παρέα. Ωστόσο δεν σου κρατάω κακια. Τωρα πες μου τι ήθελες να μου πεις"

"Εντάξει ξέρω πως δεν είναι εύκολο να το αντέξεις αυτό που συνέβη. Αλλά πρέπει να το μάθεις... Ο Έρικ ένιωθα πολύ άσχημα για αυτό που σου εκανα και δεν μπορούσε να μείνει μακρά σου για αυτό..." σταματάει και κοιτάει κάτω

"Για αυτό;" κρατάω την ανάσα μου

"Αυτοκτόνησε" ξεφυσαει

"Τ-τι;"

Όχι όχι δεν γίνεται αυτό... Ο Έρικ μου υποσχέθηκε ότι ποτέ δεν θα με αφήνει ποτέ

"Όχι " ψέλλισα τραβώντας τα μαλλιά Μου "ψέμματα...Μου...μου λες ψέμματα " είπα ρίχνοντάς εξαγριωμένη το βάζο που υπήρχε στο τραπέζι με αποτέλεσμα να συγκρουστεί με το πάτωμα και να γίνει θρύψαλα

Αρχίζω και κλαιω το κλάμα μου γίνεται λιγμος

Νιώθω το γνώριμο τσούξιμο των ματιών από το κλάμα μου

Τον γνώριμο πόνο στην καρδιά μου καθώς κομματιάζεται

Μόνο που αυτή την φορά όλα έχουν μεγενθυθει

"Ψεύτη ψεύτη ψεύτη ψεύτη"έλεγα και ξανελαγα βέβαια ήξερα ότι μου έλεγε την αλήθεια απλά...απλά δεν ήθελα να το πιστέψω

Δεν νομίζω ότι μπορώ να το αντέξω

"Εγώ καλύτερα να φύγω καλό κουράγιο και αν χρειαστείς οτιδήποτε ξέρεις" είπε κλείνοντας την πόρτα πίσω του

Και έτσι έμεινα μόνη

Ξαπλωμενη στο πάτωμα μουδιασμένη, κενή

Ένιωθα τους τοίχους να με πλακώνουν

Να πέφτουν πάνω μου

Και μακάρι να γινόταν

Δεν θα μπορέσω να ζήσω έτσι

Χωρίς τον Έρικ και χωρίς κάποιον κοντα μου

Η ανάσα μου βαραίνει και με δυσκολία αναπνέω

Ξαπλώνω στο πάτωμα ουρλιάζοντας

Καταλαβαίνω πως η ζωή μου δεν έχει νόημα ποια

Είναι σκοτεινή γεμάτη πόνο δίχως ίχνος ηλιαχτιδας

Κλείνω τα μάτια μου και απλά εύχομαι να μην ξαναξυπνησω

Αν δεν ξαναξυπνησω δεν θα νιωθω πια πόνο

Αυτό τον ατελείωτο πόνο που μοιάζει με χίλια μαχαίρια να σε καρφώνουν στην καρδιά

Μπορώ να να καταλάβω και να νιώσω την λέξη πόνος με όλη της την έννοια πλέον

Στο μυαλό μου παίζουν αδιάκοπα αναμνήσεις

Αναμνήσεις με τα πρώτα και τα τελευταία λόγια του

Υπάρχει μόνο αυτος μέσα μου

Και τώρα χάθηκε

Για πάντα

"ΓΑΜΩΤΟ" φώναξα τόσο δυνατά που νόμιζα ότι οι φωνητικές μου χορδές θα σπασουν και χτύπησα τα  χέρια μου στο τραπεζι με αποτέλεσμα να ματώσουν

Εγώ φταίω εγω φταίω για όλα

Μακάρι να μην είχα γεννηθεί

Μακάρι να μην τον είχα γνωρίσει

Μακάρι...Γαμωτο Τι λέω

"Γαμωτο σου Έρικ ακομα και νεκρός με στοιχιωνεις"

Αυτα για σήμερα αγαπες

Πολυ καταθλιπτικό κεφάλαιο το ξέρω αλλά δεν είναι αυτό το τέλος μην ανησυχείτε

Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο

Φιλακιααααααα