A tale of two dragons

Hoofdstuk 3

Ik denk nog eens na over wat Hans me vertelde. Hij zei dat ik speciaal was. Maar wat bedoelde hij daarmee? En hoe wist hij mijn naam eigenlijk? Hij is echt heel geheimzinnig. Hij zei ook dat ik zelf op zoek moest gaan naar het geheim. Maar waar moet ik dan beginnen? De boom is geschept door een waterdraak, da's iets wat ik al weet. De boom heeft speciale krachten, ook nog iets dat ik weet. Wat moet ik nou met die informatie?

Het begint ineens te sneeuwen op de bergtop. Op drieduizend meter hoogte is dat wel voorspelbaar. En mijn soort kan hier niet tegen, al weet ik nog steeds niet goed wat ik eigenlijk voor een draak ben. Snel vlieg ik weg van de sneeuw.

Ik vlieg door de lucht, op zoek naar een plek waar ik zou kunnen uitrusten. Helaas is alles verwoest en verbrand, niet fijn om op te slapen. Verderop zie ik de bommen nog door de lucht vliegen, ook vliegen er nog steeds bomen door de lucht. Het gevecht is er duidelijk nog gaande, maar ik wil er verder niets mee te maken hebben. Ik probeer het gebied te vermijden.

Door de brandende rookwalmen is het lastig er een weg langsheen te banen. Het gevaar is sowieso nog niet geweken. Als ik eenmaal boven de rookwalmen vlieg zie ik totale verwoesting. Overal liggen verkoolde bomen, verspreid over een groot gebied. Er branden nog een paar kleine hoopjes vuur, omdat er verder niets meer te verbranden valt. Dit was het gebied waar ik altijd woonde, waar ik altijd leerde en speelde. Nu is dat allemaal verwoest, door die vreselijke bevolking die ons niet wilde, de mensen.

Een gevoel kruipt mijn lichaam binnen. Het gevoel van verraad, van eenzaamheid en van boosheid. Samen vormen ze een geheel, waardoor ik de drang krijg die hele bevolking uit te roeien. Maar ik weet dat ik daarin zal falen, hoe dan ook.

Ik vlieg nog een klein stukje door, op zoek naar een plek om uit te rusten. Het is alleen erg moeilijk te vinden als alle plekjes verwoest zijn. Ik vlieg door en door, maar overal zie ik alleen maar verwoesting. De lucht begint rood te zien. Niet alleen door de zonsondergang, maar ook door alle gassen die de bommen vrijmaken. Ik moet echt een veilige slaapplek vinden, eentje die me verschuild zal houden van al het gevaar.

Ik blijk opeens veel te dichtbij de bommenregen te komen als verwacht. De harde klappen doen mijn oren tuiten. Op de grond liggen nu ook drakenlijken. Eerst weinig, dan hele hopen. Het zijn allemaal verschillende draken, totdat ik opeens een knalblauwe draak zie liggen op de grond.

Ik land naast hem neer. De draak is ontzettend groot, veel groter als ik andere draken ken. Zijn kop is ook anders. Zijn snuit is lang en dun, maar er zitten geen neusgaten op, die blijken bovenop zijn kop te zitten. Aan de zijkant van de kop steken flappen uit. Het begint met een lange, spitse stekel, die met een flap in een boog overgaat naar een andere stekel, en dat vijf keer. Aan de andere kant net zo. Op zijn rug heeft hij het ook, maar dan in grotere aantallen. Dan richt ik me tot zijn poten. Tussen de tenen met lange, stompe nagels zitten vliezen. Zou dit soms een van die waterdraken kunnen zijn? Maar de draak is dood en heeft dus geen functie meer.

Snel vlieg weg, de lucht in, te opvallend maar ik moet daar gewoon weg. Tussen alle dode draken voel ik me totaal niet op m'n gemak, hoewel ik me al de hele dag niet helemaal tof voel.

Ik zoek het gebied verder af. De bergen met lijkjes worden als maar groter en groter en de bommen komen steeds dichterbij. Ik zit nu in de frontlinie. Overal om me heen vliegt het en ik ontdek dat er geen ontsnapping meer mogelijk is. Ik had niet zo ver door moeten vliegen.

Ik ga hoger vliegen. Hier heb ik beter zicht op wat er om me heen gebeurd. Maar de bommen komen erg hoog, wat niet echt een goed teken is. Ik raak in paniek, begin wild om me heen te turen naar een zwakke plek, maar alles is geblokkeerd. Ze hebben me gesingaleerd en staan nu klaar om me uit de lucht te halen, om voor eens en altijd een eind te maken aan de draken. Ik wil niet dood, nee, nee, nee.