Çölün en huzurlu mekânı Büyücüler Evi Relm'in doğusundaki limanlardan Mesre'ye uçacak ulak daha bir bebekken, Ulu Krax ve Ayno kardeşler daha doğmamışken, Kara Helyu'nun uyanmasına on yıldan uzun bir süre varken ve sözde huzursuzluğun en çok hissedi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Çölün en huzurlu mekânı Büyücüler Evi Relm'in doğusundaki limanlardan Mesre'ye uçacak ulak daha bir bebekken, Ulu Krax ve Ayno kardeşler daha doğmamışken, Kara Helyu'nun uyanmasına on yıldan uzun bir süre varken ve sözde huzursuzluğun en çok hissedildiği yerlerdeki problemler bile Dünyayı etkilemezken geçecekti bu olaylar kurnaz bir hancının başından...
Güney İmparatorluğun hancıları üçkâğıtçılıkları ve ağızlarının iyi laf yapmasıyla bilinirler. Kendilerini tanıyanları veya kendi halklarından olanları sevseler de, iş yabancılara gelince kazıklamada üstlerine yoktur. Böyle hancılara İmparatorluk lisanında "düzenbaz" anlamına gelen "Trehiri" denirdi. Trehiri'lere en çok Ilmar'da rastlanırdı. Nitekim o günlerin ve hatta ikinci Drato'dan beri tüm günlerin en büyük, en gösterişli ve halkı en çeşitli insanlardan oluşan şehirlerinden biri olan Ilmar'ın güneyindeki bir hancı da bunlardan biriydi;
Şehrin en karanlık köşelerinden Kapz sokağında bir hana, sokağın karanlığıyla uyum içerisinde -Kara cüppeli, kafasındaki kapüşondan dolayı yüzü seçilemeyen- bir adam girdi. Kapz sokağı hem karanlık hem de çok karanlıktı: Sokakta oturanların çoğu ışığa sahip olamayacak kadar fakirdi, büyücülüğün ne olduğunu bile bilmeyen çok insan da vardı, (Yani büyü ışığı da bilmezlerdi.) tabi bu da küçük ışık huzmelerinin bile güneş ışınları gibi hissedildiği bir sokak yaratıyordu. Yine de bu karanlık gündüzleri bitiyordu, gündüzleri bitmeyen kötü karanlık ise ziyaretçileri ve sakinleriydi. Sokağın yarısı Pofl bağımlısı, diğer yarısı da Ilfut bağımlısıydı. İkisine birden bağımlı olan birine rastlamak zordu çünkü ikisini de içmeye kalkanlar, bu zorlukla başa çıkamadan ölecek kadar az yaşıyordu.
Bu sokağın; hana giren bu kara cüppeli yabancıyı çekmesinin sebebi de sokağın, ender durumlarda ve nadir insanlar için kötülüğü ve karanlığını önemsetmeyen gizliliğiydi. Kazg Hanı'nın (Aslında bir ismi yoktu ama bu sokaktaki tek han bu olduğu için böyle diyebiliriz herhalde.) kapısından içeri giren bu adam, hâlâ sesleri algılayabilecek ayıklıktaki bir-iki kişi dışında (Ki onlar da geleli 1 saat olmamıştı) kimse tarafından fark edilmemişti, bir de paragöz hancı dışında tabi. Hancı zayıf bir adamdı, boyu ortalamadan uzundu ve zayıf olmasına rağmen şişik kolları vardı. Yüzü solgundu.
Sadece solgun değil, bıkkın bir yüzü vardı, ta ki karşısına geçen kara cüppeli adam o ilk selamlaşma sözcüğünü söyleyene kadar: "MeRhabalaR." Adam, fısıltıya yakın bu sakin sesinden bile anlaşılabilecek baskınlıkta "r" harfleriyle konuşuyordu. Adamın aksanındaki bu farklılığı kolayca fark eden kurnaz hancı da, kazıklayabileceği bir yabancı bulmanın sevincinden dört köşe olmuştu. Bu neşesi yüzüne de yansıdığı için kara cüppeli adam tarafından fark edilmişti fakat adam, hancıyı sorgulama ihtiyacı hissetmemişti.
Neşeli hancı ise kendi yüzünün yayıklığını fark ederek hemen ciddileşti ve "Selamlar efendim" dedi.
Adam da selamlaşma merasimini uzatmadan, bir zümrüt suyu istedi. Zümrüt suyu, Mazkulum Çölü'nün en batısından İmparatorluk sınırlarının en doğusuna kadar her yerde bilinen bir içkidir. Bu durumda, müşterisini böyle ünlü bir içkiye uçuk bir fiyat vererek kandıramayacağını anlayan hancı da sıkıntı içerisinde gitti içkiyi almaya. En ön raflarda duran şişeyi çabucacık aldı ve getirdi. İçkiyi tam bardağa dökecekken adam onu durdurdu ve şişeyi eline alarak bir dikişte tüm zümrüt suyunu içti.
Sonra da bu durumlara alışık olan ve bu yüzden yüzünde en küçük bir şaşkınlık ifadesi bulunmayan hancıya dönerek
