تكمله حكايتى مع القمر

الجزء الرابع عشر

قراءات قمر الرساله و استغربت من كلماتها و لوهله شعرت أن احمد هو الذى يرسل لها هذه الرسائل و لكن قد نضفت هذه الأوهام من مخيلتها و قالت لنفسها لالا اكيد مش هو ممكن يكون حد غيره بس انا حاسه أنه هو يووة ايه الهم ده بس ياربي خرجت من شرودها على صوت نوران قائله : ايه ياقمر مالك مسهمه كده ليه
قمر : ها
نوران : ها ايه بس ده انتى باين عليكى ف دنيا تانيه خالص
وكانت قمر ستحكى لنوران عن احمد و اول مرة رأته فيها و لكنها تذكرت وجود الفتاتان كما أن لديها محاضره
قمر؛ يا خبر انا ورايا محاضره ولازم امشي دلوقتي عشان ألحقها هبقى اكلمك ماشي
نوران: ماشي هستنى مكلمتك
تركت قمر نوران مع الفتاتان ف الكافيتريا و ذهبت لكى تلحق محاضرتها فقامت نوران بالاتصال على أخيها احمد وهى تشتعل منه غضبا قامت بالاتصال عليه و عندما رد ابتعدت عن مكان الفتاتان التؤام لكى تستطيع التحدث مع أخيها
نوران : ايه اللى انت هببته ده يا منيل
احمد : ايه عملت ايه يعنى ده انا حتى كنت كيوت
نوران : كيوووت لا يا راجل ده انت ظالم
احمد: ليه يعنى ده انا كنت بتكلم بمنتهى الادب و الاحترام
نوران: ادب و احترام ايه بس انت ماشوفتش نفسك كنت بتبوصلها ازاى 🤦حرام عليك ده انت كنت هتكلها بعنيك
احمد :: يا شيخه أجرى بقي و احمدى ربنا انى مخطفتهاش
نوران: يا لهوى لا ده انت مجنون رسمى
احمد: بحبها ....بحبها اوى يا نور بحاول اتقرب منها على قد م اقدر و ما اصدق انى اكون معاها ف مكان واحد عشان اعرف اشوفها و اكلمها تقوم هى مسكالى روايه تقرأ فيها
نوران: اه صحيح انت ايه اللى عرفك بروايه و لنا فى الحلال لقاء دى
احمد : و النبي يا اختى ماعرف دى جت معايا كده و من حسن الحظ طلعت ع اسم روايه حقيقة
نوران: ههههه انا قولت برده احمد فأجاه كده بقي مثقف
احمد : بت اتلمى
نوران: ياعم أجرى ده انت خليت الموضوع بلح خالص
احمد : ليه يعني
نوران' : انا خمنت انك كنت بتستفزها مش عارفه ليه
احمد: تخمينك ف محله
نوران: طب ليه يا بنى كده
احمد: اصل هدوءها بيوترنى بيخلينى كده مش على بعضى
نوران: ههههه لا ده احنا نجوزهالك بسرعه مدام مش عارف تمسك اعصابك كده
احمد : ههه اه ياريت
نوران: بس قولى انت قولتلها ايه ف ودنها خلا وشها جاب ميت لون كده و اتوترت
احمد: انا مش قولت حاجه
نوران: ياوله على نونو انت قولتها حاجه يا احمد لما روحت سلمت عليها قولتلها ايه
احمد: مافيش ده انا أظهرت اعجابي برقصها
نوران: و انت شوفتها فين و هى بترقص
احمد: فى شبكتك يا ام العريف ( الفصل الخامس )
نوران: يا ابن الذينه اه منك انت اااه حرام عليك كسفت البت
احمد: بس ايه رايك فيها وهى مكسوفه و خدودها حمرا كده مش زى القمر
نوران: بصراحه هى جميله فعلا مشاء الله عليها بس انت مش عرفه مالك كده ....متلم الدور يا بنى و تكلمها بأحترام كده ده البت حستها هتقوم تديك قلمين
احمد: ههههه
نوران: اضحك يا اخويا اضحك انا خايفه قمر تيجى تقولى مش عايزه اعرفك تانى بسبب عميلك دى و عمايل اخوكى
احمد: عميلى انا ليه يعنى هو انا بعمل ايه
نوران: لا يا اخويا انت مبتعملش حاجه خالص ده انت حمل رضيع
احمد: اسمها حمل وديع ع فكرة
نوران: ياعم أجرى بقي
احمد : ههه طب بقولك ايه انا لازم اقفل دلوقتي عشان عندى محاضره و دى أول محاضره ليا مش عايز أتأخر عليها
نوران : ماشي حبيبى ربنا يوفقك و يهديك يا رب
احمد : هه ماشي باى انا بقي

وعلى الجانب الآخر عند قمر
وصلت قمر الى المدرج الذى ستأخذ فيه محاضرتها وكان معظم الطلاب يتكلمون بأمر الدكتور الجديد الذي سيدرس لهم بدل من دكتورهم القديم و ذلك لأن دكتورهم القديم قد مرض
لم تعبأ قمر بهذا الشأن فقد كان يشغل بالها أمر آخر
كان يشغل بالها ذلك الوقح ....السافل هكذا وصفته هى و ظلت تقول لنفسها انا ازاى مضربتوش بالقلم اول م قالى كده ..كان المفروض اديله بالقلم حتى لو نوران هتزعل بس لما تعرف الحقيقة هتعذرنى و كان المفروض اديله علقه موت لما باسنى ف المعرض انا مش عارفه بس ايه اللى بيحصلى لما بيقرب منى و يكلمنى بحس انى ف عالم تانى ده غير انى اصلا مندهشه من عمايله دى يعنى هو كان بيكالمنى و بيعاملنى الاول بمنتهى الادب و الاحترام فاجأه كده اتحول طب هو انا ليه ببقي مبسوطه لما يكلمنى و يحاول يقرب منى وليه مبعرفش امسك اعصابي ادامه كده و ارد هو انا ممكن اكون ب....لالا مستحيل
خرجت من شرودها على صوت احدى زميلتها وهى تقول لها: قمر مالك
قمر: ها
زميلتها: ها ايه بس ده انا بكلمك بقالى ساعه وانتى مش هنا خالص
قمر : معلش اصلى مصدعه شويه
زميلتها : مصدعه برده انتى مكنتيش مصدعه انتى كنتى سرحانه كنتى فى عالم تانى كده احكيلى بقي فى ايه
قمر : اصل ....
ولم تكمل قمر جملتها حيث دخل دكتور
زميلتها: طب خلاص خلاص هنتكلم بعد المحاضره الدكتور جه
نظرت قمر الى اتجاه الدكتور ف اذا بها تصعق مما رأت حيث أنها رأت ....
🌹🌹🌹🌹🌹🌹
بقلم
نور طارق