He saved my life. Literally.

Eerste keer✌

Voorzichtig opende ik 1 oog. Ik gaapte. En keek naar het uur op mijn horloge. 19u. Ik zuchtte.

" Eindelijk ,je bent wakker.". Met een kleine gil keek ik naast me. Een jongen. Ongeveer 15j. Hij keek me grijnzend aan met zijn lichtgroene ogen en donkerbruin haar. De kleren die hij aanhad waren gewone ziekenhuis kleren.

Verbaasd en nog in shok keek ik hem aan. " Wat doe jij hier?", vroeg ik voorzichtig.

" Liggen.", zei hij simpel. Met fronsende wenkbrauwen keek ik hem weer aan.

" Wie ben jij?', vroeg ik met toegespeten ogen. " Ik kan hetzelfde aan jou vragen."

Ik schudde mijn hoofd. " Ik was eerst." . Hij zuchtte. " Mijn naam is Cederique. En de jouwe?". " Julia." , antwoordde ik simpel. Hij knikte.

" Doe tv aan.", verbaasd keek ik hem aan. " Wacht, wacht. Hoe komt het dat wij hier samen zitten?"

" Geloof of het niet hé, maar ik was thuis gewoon tv aan het kijken toen er opeens een klein vliegje op mijn schouder kwam zitten. Hij zei: " Psst Cederique, ik heb iets voor je" Natuurlijk zo geschokt dat ik was dat er een vlieg met me praatte klopte ik hem van me af.

Maar daarna ben ik te weten gekomen dat het een profeetvlieg was en ik hem had vermoord.

Als straf hadden zijn slaafjes mij in het ziekenhuis geslagen.", antwoordde Cederique.

Mijn grote ogen keek ik Cederique aan. Wattefok?!

Daarna barste ik in lachen uit. Maar Cederique bleef me serieus aankijken, dat maakte het alleen maar grappiger.

Nadat ik was bijgekomen besefte ik plots in shok een ding.

Ik heb gelachen.

Ja! Ik heb voor het eerst in tij- den een emotie getoond! Wow, normaal lachte ik nooooit ,neverrr, nadaaa. Ik acteerde gewoon, het was niet oprecht.

Maar nu wel? Wat, raar.

" Euhh... ik wil je niet storen, maar waarom kijk je me aan a

alsof ik psycho ben?", zei hij. Ik schudde weer lachend mijn hoofd.

" Alsof je psycho bent? Cederique, no offence, maar ik ken je 3 minutn en ik weet dat je dat ook bent."

Cederique tuitte zijn lippen en rolde met zijn ogen. Hij bleef maar met zijn ogen draaien en zei met een bekakte stem:" Oke oke, stop met me te beledegen en zet het voetbal op."

" Nee." , grijnsde ik. " Eerst echt uitleggen waarom je in het ziekenhuis ligt."

Cederique keek me met gespleten ogen aan en opende net zijn mond om iets te zeggen als ik hem onderbrak.

" En niets met profeetvliegen of slaafjes ofzo.", waarschuwde ik hem.

Hij liet een verslagen zucht en keek me aan.

" Op school-", voordat Cederique zijn reden had uitgelegd werd er op onze deur geklopt.

" Verwacht jij bezoek?", vroeg ik aan Cederique. Hij schudde zijn hoofd.

" Kom binnen!", riep hij door de kamer. Een verpleegster kwam binnen.