He saved my life. Literally.

Time to go

Zachtjes, sluipend kroop ik uit mijn bed. Voorzichtig worp ik een blik op mijn zusje dat lag te slapen, even slikte ik. Ik ging naar haar bed toe, en kuste haar wang.

Eventjes sloot ik mijn ogen en genoot van het moment. Mijn blote tegen de metalen vloer, mijn korte slaapshortje en topje. Ik zuchtte en liep de kamer uit.

Onderweg naar de badkamer moest ik langs mijn moeders kamer maar daar ging gewoon voorbij. Daar had ik geen behoefte aan. Verwijtende beschuldigingen. Nee dankje.

Met trillende benen kwam ik aan in de badkamer. Zuchtend keek ik naar mezelf in de spiegel. Emotieloos keek ik mezelf aan.

Geen enkele emotie was zichtbaar in haar ogen. Ze was precies leeg vanbinnen.

Maar het meisje in de spiegel haatte zichzelf. Met haar lelijke te dikke dijen en lelijk haar vond het meisje in de spiegel zichzelf afschuwelijk.

Ookal was er zoveel haat naar me zelf toe, nog steeds liet ik dat nooit zien.De enige manier was om me uiten door mezelf te snijden, dat is het enige wat ik doe om mezelf te uiten. Mezelf de pijn geven die ik verdien.

Trillend pak ik de anti - stresspillen van mijn moeder en leg er precies  8 in mijn hand. Daarna pak ik de andere pillen van moeder. Anti- depressivia. Ook daarvan leg ik er acht in mijn palm.

Een flits van emotie ging door me heen. Met mijn andere hand nam ik een beker die naast me lag. Voorzichtig om niemand wakker te maken liet ik de beker vollopen.

Voor de eerste keer liet ik een grijnsje emotie zien en keek bang naar de dingen in mijn handen. Maar die emotie ging al snel weg.

Ik sloot mijn ogen en haalde adem in en uit.

Met volle snelheid bracht ik twee pillen in. Snel dronk ik weer van de beker en slikte zo snel mogelijk de twee eerste pillen door.

Weer zo snel als ik kan bracht ik de twee volgende pillen in en dronk van mijn beker. Mijn hoofd tolde, en ik was misselijk. Maar toch bleef ik doorzetten. Een seconde later gooide ik weer twee pillen in mijn mond en slikte ze door.

Een traan verliet mijn oog maar mijn handen bleven hun werk doen. Ik kreeg kotsneigingen maar hield ze binnen. Met hersenen bonkten tegen mijn schedel aan en mijn zicht werd waziger.

Maar het leek wel of mijn handen een eigen wil hadden want ze stopten voor geen moment tot de laatste pil.

In paniek probeerde ik naar adem te happen maar het was te laat. Ik zag alleen maar zwart en mijn ik duizelde zo hard dat ik niet meer rechtop kon staan.

Met een ijzige gil viel ik achterover mijn hoofd botst tegen de punt van het bad.

Dat was de druppel. " I am gone."., dacht ik toen. Maar vanaf dat moment was alles nog erger dan het was.