He saved my life. Literally.

The Day after

Iedereen weet het. Echt iedereen. Iedereen op school, familie, vrienden. Nadat ik dus mijn poging had gedaan heeft mijn moeder me in de morgend gevonden. En meteen heeft ze de ambulance gebeld.

Mijn buurmeisje heeft dat dan op Facebook gezet nadat ze het te weten is gekomen , maar ze zei mijn naam niet maar iedereen wist dat we buren zijn, wist iedereen het verhaal meteen. 22 berichten van vriendinnen, 30 gemist oproepen, 32 meldingen,... zo kan ik maar doorgaan.

Verveeld , maar ook geïrriteerd keek ik naar mijn meldingen. Mensen die mij in hun statussen tagden, in reactie's. Berichten van onbekenden.

Dit bekijk ik allemaal terwijl mijn moeder , mijn vader en zijn vrouw rond me staan.( later meer uitleg)

Ze kijken me allemaal doordringend, fronsend aan. Emotieloos keek ik iedereen aan, en focus me daarna weer op mijn iPhone.

" Julia, leg die telefoon neer. We moeten praten.", zei mijn moeder streng, maar er was wel een ondertoon die liefdevol was, bang.

Ik negeerde haar. Ik was niet in de stemming van haar eigenwijze gedoe weer.

" Julia, ik meen het.", beval mijn moeder, deze keer strenger.

Met een diepe zucht drukte ik op het uitknopje van mijn telefoon en keek mama afwachtend aan.

" Wat is er mis gegaan?", vroeg mama met een klein stemmetje. Verontwaardigd keek ik haar aan. Hoe kan ze dat na vandaag nog zeggen?! Elke dag ben ik depressief en eet ik amper. Ik ben veel stiller en magerder geworden. Maar zij had gewoon niets gedaan.

Was ik stil? Ooh, ze is vast moe. Was ik opeens magerder? Ooh, het zal de puberteit wel zijn. Zit ik ineens op Pro Ana' s sites? Ooh, het zal

wel een virus zijn.

Ze lijkt blind, dat ze niets in gaten had! Mijn eigen moeder kent me niet eens.

Ik rolde geïrriteerd met mijn ogen, maar bleef stil. " Godverdomme, Julia! Waarom zei je niets?!", riep mijn moeder boos. " Ik had de rechter kunnen overhalen om met die weekendwisseling te stoppen!" En dan was mijn vaders beurt om uit te barsten.

" Godverdomme, Sylvia! Kan je niet een keer niet iemand verwijten?! Niet iemand anders de schuldgeven?! Kijk hoe je dochter hier ligt en jij schreeuwt alleen maar tegen haar!", riep mijn vader boos.

Ik sloot mijn ogen en beet op mijn lip. Zo gaat het altijd. Ruzie, ruzie , ruzie.

" Laten we even niet aan onszelf denken maar een keer aan Julia.", zei Melissa. De vrouw van mijn vader. Ik ben haar echt dankbaar, ik vind haar echt leuk. Met haar korte blonde kapsel en bruine ogen.

Ze is er altijd voor iedereen. Ze is echt geweldig.

Met een klein dankbaar glimlachje keek ik Melissa aan. Zij was de gene die me dwong om te eten. Die me opvrolijkte als ik weer stil was.

Zij had al ten minste iets gemerkt.

Ze gaf me een klein knikje terug.

" Hou je bek, Melosa! Jij bent niets van haar!", riep mijn  moeder verwijtend naar Melissa.

" Genoeg!", riep ik luid. Maar geen grijns emotie op mijn gezicht." Ga. Allemaal. Kom later terug, maar apart."

Mijn moeder keek me verward aan." Dat beslis jij niet.", zei ze met een opgetrokken wenkbrauw.

" Ooh, jawel. Ga, alsjeblieft. Ik heb geen zin in ruzie."

" Ja, misschien is het beter. Dan kan ze ook rusten.", ging Melissa mee akkoord.

Mijn vader knikte, en stond op. Melissa deed hetzelfde.

Maar mijn moeder was de enige die bleef zitten. " Nee. Ze is mijn dochter, ik blijf."

Ik zuchtte.

Begrijp je me nu?

" Alsjeblieft.", smeekte ik bijna. Mama zuchtte overdreven hard en stond op. Het volgende moment liep ze zomaar de kamer uit.

" Ik hou van je", fluisterde papa nog voordat hij ook de deur uitging.

Vermoeid viel ik in slaap.