Zabierała go w najdziksze zakątki lasu, pokazywała mu rzeczy których nie potrafił sobie nawet wyobrazić. Bardzo rzadko były to rzeczy, które cieszyły oko. Ale zdarzały się te wesołe. Wtedy wkładał je sobie w najdalsze części swojej wyobraźni i bardzo o nie dbał. Magazynował i magazynował, latami. Gdy w którejś trudnej chwili chciał znaleźć pozytywną historię, pełną kolorowych kwiatów i motyli, ciężko było mu się odnaleźć. Wyobraźnie miał jak studnie, można było się w niej utopić, ale też i zgubić. Lawirował wśród bólu i płaczu, deptał po krwi i łzach, ale z tyłu głowy miał zawsze kwiaty i motyle.
