Napaluhod na lamang ako habang sapo ng kamay ko ang aking mukha.
Kasabay ng pagpatak ng luha ko ay ang pagbuhos ng malakas na ulan. Tila yata nakikisabay ang langit sa aking nararamdaman. I wish my parents were still alive. I smile faintly.
I let my tears flow freely.
Hindi ko na alam ang sumunod na nangyare dahil nilamon na 'ko ng kadiliman.
I tried to open my eyes. The familiar white walls and smell of medicines greeted me.
What happen? Last thing I remembered was X-xandre.
Iginala ko ang aking mata sa kwarto at nakita ko si Marian, ang pinsan ko. She is sleeping on the sofa, halatang pilit niyang pinagkasya ang kanyang katawan doon. Nakakaawa siyang tingnan dahil halatang nahihirapan siya sa kanyang pwesto.
Pilit kong inabot ang baso na may lamang tubig sa lamesa na nasa gilid ko dahil nakaramdam ako ng uhaw.
*Blagggggg
N-nabitawan ko ang baso dahil sa panginginig ng kamay ko.
"H-hopeee!, Are you okay? Sana ginising mo ko" Bakas sa kanyang mukha ang pag-aalala.
"S-sorry" kumuha siya ng walis at dust pan at nilinis ang basag na baso.
I can see concern in her eyes. Niyakap niya ko.
Silence filled within us.
"Hope naman! Bakit ka ba tumakas sa hospital? We are so worried about you" randam ko ang pagtulo ng luha ni Marian sa balikat ko. Humarap siya sa akin and she wipe her tears.
"Your condition is getting worst! Please mag undergo ng tayo ng operation" her eyes is pleading.
Umiling ako. Ayoko. Dahil Alam kong masasayang lang ang pera nila. 40% is my chance of survival, anong laban ng 40% sa 60%?
All I want to do right now is to talk to Him at sa mga taong iniwan ko ng walang paalam. To say sorry for leaving them hanging.
Nalaman kong tatlong araw na pala akong tulog. Nakita ako ni kuya guard na nakahilata kaya isunugod niya ako agad sa hospital.
---------------
End of Chapter 6.
