Blood Moon/ Ματωμένο Φεγγάρι

~Η Παγίδα ~

     Κρατώντας την Ελένα από το χέρι προσπαθούμε να πάμε στο σπίτι της. Όμως ο κόσμος που τρέχει πανικόβλητος προς διάφορες κατευθύνσεις μας δυσκολεύει τη προσπάθεια. Ο δυνατός ήχος που έβγαινε από τις σειρήνες μου τρυπάει τα αυτιά. Πονάω πολύ. Ξαφνικά ένα πλήθος κόσμου κατευθύνθηκε προς το μέρος μας με αποτέλεσμα να χάσω την Ελένα και τον δρόμο προς το σπίτι. Το πλήθος με έσπρωξε μπροστά στη πόρτα ενός κτηρίου, δεν ήξερα τι ακριβώς ήταν μέσα στο κτήριο άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα για να γλιτώσω από τις σειρήνες.

     Είναι ήσυχα εδώ μέσα. Σαν εργαστήριο φαίνεται. Στο χώρο που είμαι το μόνο που υπάρχει είναι ένα γραφείο στο κέντρο που μοιάζει σαν γραφείο ρεσεψιόν και αριστερά από αυτό ένας μεγάλος διάδρομος και τρία ασανσερ, ενώ δεξιά από αυτό υπάρχει ένα σαλόνι. Πίσω από το γραφείο υπάρχουν σκάλες. Πρέπει να είναι μεγάλο κτήριο . Γιατί δεν είναι κανείς όμως στη ρεσεψιόν; ... Περίεργο όμως δεν θα το ψάξω, μόλις σταματήσει το χάος που επικρατεί θα πάω να βρω την Ελένα και τους άλλους.

«Νόρα;» είπε μια άγνωστη φωνή.

      Από επάνω ακούγεται . Χωρίς να το πολυσκεφτώ αρχίζω να ανεβαίνω τις σκάλες. Μετά από λίγα λεπτά έφτασα σε έναν όροφο από όπου άκουγα πιο έντονα τη φωνή. Ο όροφος είναι γεμάτος θαλάμους μάλλον έκαναν τα πειράματα μέσα σε αυτούς . Άκουσα πάλι την φωνή να με καλεί. Ερχόταν από τον τελευταίο θάλαμο , την ξέρω αυτή τη φωνή . Την έχω ξανακούσει. Προχώρησα στον διάδρομο και μπήκα στο θάλαμο. Μέσα στο θάλαμο υπήρχαν τραπέζια πάνω στα οποία υπήρχαν διάφορα χαρτιά και φάρμακα και απέναντι ακριβώς ένα κλουβί. Μπήκα στο κτήριο που ψάχνει τη θεραπεία της ασθένειας. Ακριβώς απέναντι μου όμως καθόταν πλάτη κοιτώντας προς το παράθυρο δύο κοπέλες.

«Νόρα , επιτέλους σε ξαναβλέπουμε μετά από τόσο καιρό» είπε η μία και γύρισε προς το μέρος μου.

     Ήταν η φωνή που με φώναζε πριν λίγο. Την ήξερα και τις δύο τις ξέρω . Είναι οι δίδυμες της αγέλης την τελευταία φορά που τις είδα όμως ήταν μόλις δεκατέσσερα χρονών. Οι δίδυμες ήταν τα πιο πολύτιμα μέλη της αγέλης μετά την Έμμα, τις βάλαμε στην αγέλη μετά την εξαφάνιση των γονιών τους. Και τις προσέχαμε πολύ καλά γιατί έχουν και αυτές λευκό αίμα όπως η Έμμα. Άμα πάθαινε κάτι η Έμμα και η Ιρίνα μόλις ενηλικιώνονταν οι δίδυμες θα έπαιρναν την αρχηγία. Μέχρι τότε όμως, την αρχηγία την έχει η Εύα. Απορώ που τις άφησε ζωντανές.

«Νίκη , μεγάλωσες από την τελευταία φορά που σε είδα» της είπα

«Φυσικά και μεγαλώσαμε» είπε η Ελίζα η αδερφή της «και μάλιστα είμαστε πιο δυνατές τώρα»