Blood Moon/ Ματωμένο Φεγγάρι

~Φυγή~

Η μέρα που έχασα τους γονείς μου θα μείνει για πάντα χαραγμένη στην μνήμη μου. Ο πατέρας μου ήταν επιστήμονας και συνεργαζόταν με το τμήμα που ήταν υπεύθυνο για την εύρεση θεραπείας στον ιό που κατέστρεψε όλο τον κόσμο. Έτσι έπρεπε να ταξιδεύει συχνά ακλουθώντας διάφορα στοιχεία που θα τον βοηθούσαν στην έρευνα του. Εκείνη την ημέρα λοιπόν ο πατέρας μου αποφάσισε να πάρει όλη την οικογένεια μαζί του ώστε να είμαστε πιο ασφαλείς, καθώς στην περιοχή που μέναμε είχε αυξηθεί ο αριθμός των μολυσμένων . Έτσι καθώς ταξιδεύαμε με το αμάξι προς τη τελευταία περιοχή που είχε επιβιώσει κοντά στη Νέα Υόρκη από την αντίθετη λωρίδα του δρόμου πετάχτηκε μπροστά στο αυτοκίνητο που ερχόταν ένα ζώο. Το αυτοκίνητο έχασε την πορεία του και έπεσε πάνω μας κάνοντας το πατέρα μου να χάσει τον έλεγχο του αυτοκινήτου ,με συνέπεια αυτό να αναποδογυρίσει.

Οι γονείς μου σκοτώθηκαν ακαριαία καθώς η μητέρα μου εκτοξεύτηκε από το αμάξι αρκετά μέτρα πιο μακριά και ο πατέρας μου είχε σπάσει το λαιμό του από τη σύγκρουση . Οι μόνοι που επιβιώσαμε από το ατύχημα με λίγα τραύματα ήμουν εγώ και ο δίδυμος αδερφός μου ο Ντέρεκ. Όπως ήταν φυσικό αφού βγήκαμε από το νοσοκομείο καταλήξαμε σε ένα από τα ελάχιστα ορφανοτροφεία που λειτουργούσαν ακόμα . Ο αδερφός μου αποδέχτηκε γρήγορα τη νέα κατάσταση στην οποία βρισκόμασταν , εγώ από την άλλη ένιωθα χαμένη και διαλυμένη...

...

«Γιατί το κάνεις τόσο δύσκολο μου λες;»

«Άμα δε σου αρέσει η συμπεριφορά μου γιατί ασχολείσαι ακόμα μαζί μου; Λες και μπορεί να μου συμβεί και τίποτα χειρότερο από ότι έχει ήδη γίνει»

«Νόρα καταλαβαίνεις ότι ήδη έχεις μπει τέσσερις φορές στην απομόνωση ; Κάποια στιγμή πρέπει να αποδεχτείς ότι ζούμε εδώ και να μάθεις να ακολουθείς τους κανόνες τους»

«Ντέρεκ με ξέρεις πάρα πολύ καλά και θα πρέπει να γνωρίζεις ότι ποτέ δεν πρόκειται να ακολουθήσω τους κανόνες τους ακόμα και αν με βασανίσουν και με ταΐσουν στους μολυσμένους» , ο Ντέρεκ με κοίταζε με ένα αγανακτισμένο ύφος το οποίο είχε κάθε φορά που μου μιλούσε τώρα τελευταία μαζί μου . Καταλάβαινα τι ήθελε να μου πει αλλά δυστυχώς, αν και δίδυμοι ,δεν μοιάζουμε καθόλου στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τις διάφορες καταστάσεις . Εγώ προτιμάω να μένω μόνη μου για να θρηνήσω ενώ ο αδερφός μου θέλει να βρίσκεται με κόσμο ώστε να ξεχνιέται.

«Μη γίνεσαι υπερβολική σιγά τους φοβερούς κανόνες που σου υποβάλανε. Για την ασφάλεια σου το κάνουν αδερφούλα» είπε κοιτάζοντας με ένα σοβαρό και ανήσυχο βλέμμα .