Lucide Nachtmerries

zeventien

Soms vergelijk ik mezelf met een lieverheersbeestje.
Maar niet zo'n mooie rode.
Zo'n gele, waar iedereen bang voor is.
Zo'n giftige, waar je maar beter van afblijven kunt.

Als ik die vergelijking maak denk ik vaak terug aan vroeger.
Tien jaar geleden, toen ik nog acht jaar was.
Ons schoolplein was een bos.
Met heuvels en bomen en lieverheersbeestjes.

Mijn vriendin kijkt me geschrokken aan.
Ik kijk haar aan met een vragende blik.
Maar het blijft stil, ze kan enkel geschrokken kijken.
'Haal je voet eens weg.' Zegt ze als ze naar beneden hurkt.
Ik doe een stap achteruit en kijk toe.
'Kijk, je hebt hem verwond.'
Ik zak naar beneden en zie dan een lieverheersbeestje op de palm van haar hand.
Het probeert te lopen maar hij mist wat pootjes.
Zijn vleugel is gebroken en het kan amper staan.
'We moeten het doden.'
Zegt ze dan.
Ik kijk haar verafschuwd aan.
'We moeten het verlossen uit zijn lijden, het lijdt pijn.'
Ik kijk weer naar het lieverheersbeestje, het spint in het rond.
'Dat is toch zielig?' Vraag ik dan.
'Nee, hij zal toch wel dood gaan. Als wij hem nu doden hoeft hij niet langer pijn meer te lijden.'
Ik stem er mee in, wel met wat twijfels.

Soms vergelijk ik mezelf met een lieverheersbeestje.
Maar niet zo'n mooie rode die op je hand kruipt.
Maar zo'n gele, die ronddraait op de palm van je hand.
Die pijn lijdt en uiteindelijk toch dood gaat.
En pas als ik het verhaal van vroeger vertel, snappen ze waarom ik op verlossing wacht.

– Zo'n gebeurtenis die als een videofragment opgeslagen zit in mijn geheugen.