Lucide Nachtmerries

vijftien

Ik denk terug aan de tijd waarin ik zes jaar was.
Waarin ik al zo zelfbewust was.
Waarin ik al moeilijk mijn plek in de wereld kon plaatsen.
We zaten tegenover elkaar en hadden de opdracht gekregen elkaar te tekenen.
Je keek me aan, met je heldere blauwe ogen, die ik als eerst tekende.
Je huidje zo blank dat het enkel een huidskleurigpotloodje nodig had.
Je dunne lippen die op elkaar stonden,
en ten slot je blonde haren die op je schouders rustten.
Jij was mooi.
Zoals de zeven jarige jongens je omschreven, en ook ik kon dat zien.
Toen was het jouw beurt om mij te tekenen, een soort van extravagante versie van jou.
Je begon bij mijn wenkbrauwen, een volle zwarte streep op het papier.
Toen mijn ogen, zo donker als de nacht.
Ik denk dat je enkel en alleen dat lelijke, donkere potlood nodig zal hebben.
Toen mijn neus, breed, zonder neusbrug.
Mijn lippen, voller dan mijn wenkbrauwen. Je keek even op van het papier en zag mij vol afschuw kijken naar de lippen.
'Maar zo is het toch, ze zijn toch dik?'
Ja, zo is het toch.
En toen mijn zwarte krullende haren.
Mijn huidskleur liet ze blanco, omdat bruin inkleuren er niet zo mooi uit zou zien als huidskleur.
Ik was zes jaar, zelfbewust,
kreeg regelmatig opmerkingen over mijn uiterlijk, voelde me regelmatig niet thuis in een wereld vol mooie mensen.
Hoorde vaak dat ik te stil was, te rustig.
10 jaar later.
Ik wou dat ik zesjarige mij kon vertellen dat zij bijna het huidige schoonheidsideaal is.
Ik wou dat je wist dat men nu duizenden euro's betaald om lippen zoals de jouwe te krijgen.
Dat men nu make-up gebruikt om volle wenkbrauwen zoals de jouwe te krijgen.
Dat ze alles proberen om krullen in hun haar te krijgen, om een bruinere huidskleur te krijgen. Ik wou dat je wist dat de zesjarige zelfbewuste jij toen al mooi was. En het spijt me dat je daar 10 jaar later achter moet komen. Het spijt me.

Het spijt me oprecht dat men je zo gebroken heeft tot het fragiele stukje glas dat je nu bent.