Lucide Nachtmerries

dertien

Het is moeilijk om te leven in een lichaam dat niet als de jouwe voelt.
In een lichaam waarin de ziel zich niet thuisvoelt.
Het is alsof je elke keer weer vergeet wie je bent en dus maar afkijkt bij anderen hoe het zou moeten.
De ziel sterft af en het leven dat je in anderen ziet trekt je aan.
Dus je probeert maar zoals zij te zijn. Zodat je kunt ervaren hoe het is om in leven te zijn.
Je steelt hun persoonlijkheid en kenmerken maar je voelt je nergens in thuis.
Je maakt anderen altijd een prioriteit in plaats van jezelf, maar zij hebben hun eigen leven en soms ben je dan eens alleen. Dan huil je jezelf in slaap omdat het pijn doet om alleen te zijn met die dode ziel die jouw lichaam probeert te doden.
Je bent afhankelijk van anderen omdat je zelf niemand bent.
Maar wat je elke keer weer vergeet is dat mensen verdrietig worden en jij die gevoelens over gaat nemen.
Wat je elke keer weer vergeet is dat mensen niet zo afhankelijk zijn als jij en dus hun eigen pad kiezen.
Wat je elke keer weer vergeet is dat je alleen over zult blijven met de pijn die je voelt.
Stop er mee, je breekt je eigen hart.

— weer zoiets waarvan ik wou dat een levende ziel het zou begrijpen. Maar dat zullen ze niet dus schrijf ik het maar uit op een semi poëtische manier in de hoop dat ik niet als gek wordt verklaard.