Μαζί σου|Book 1|[✔️]

Κεφάλαιο 19ο

Ξύπνησα το επομενο πρωι στην αγκαλια του Αντρεα.Τον χάζευα λιγο αλλα αμεσως μετα σηκωθηκα αθορηβο γιατι επρεπε να παω οπωσδήποτε στην τουαλέτα!

Παω να ανοίξω την πόρτα αλλα με πρόλαβε ο Τεο,ειναι μονο με μια πετσέτα τυλιγμένος και το βλεμμα μου ειχε καρφωθεί στους κοιλιακούς του και γενικά στο σωμα του.

Ειναι τοσο γεροδεμενος,ακομη και τα μπράτσα του ειναι τεράστια!Αχχ και αυτες οι φλέβες που ειναι ελαφρά ορατές πανω στα χέρια του ειναι-

ΣΤΑΜΑΤΑ ΧΑΡΑ!ΜΑ ΚΑΛΑ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ;ΤΡΕΛΑΘΗΚΕΣ ΤΕΛΕΙΩΣ;!Κοιταξα αμεσως μεσα στα ματια του Τεο ελαφρώς κόκκινη απο την ντροπή.

'Σου αρεσει αυτο που βλεπεις;'ειπε και αμεσως η ντοπη χάθηκε και την θέση του πηρε ο θυμός

'Μπα,εχω δει και καλυτερα!'ειπα μες στην κακιά 'Τωρα κανεις άκρη;Ειναι ανάγκη να παω στην τουαλέτα.'

'Γιατι;Για να με φαντασιωνεσαι;Δεν χρειάζεται!Ειμαι ακριβως εδω.'ειπε και μου εκλεισε το μάτι.

'Ψωναρα!Τωρα κανε άκρη για να μπω μεσα.'ειπα και εκανα μια προσπάθεια να τον κανω πέρα ετσι ώστε να περάσω.Αλλα μάταια.Ο συνδυασμός του σπασμένου μου χεριού με το ποσο δυνατός ειναι δεν βοήθησε καθολου...

'Δεν το νομιζω κούκλα.'απαντησε χαλαρά.

'Τεο κανε άκρη αυτη την στιγμη!'τα νευρα μου συσσωρεύονταν μεσα μου.

'Δεν πρόκειται!'

'Μα καλα,τι κανεις εδω;Δεν υποτίθεται πως θα φεύγατε με τον μπαμπά χθες;'ρωτησα αμέσως μολις μου ήρθαν φλασιά τα λογια του μπαμπα.

'Ναι αλλα μου ειπε να καθησω εδω για 3βδομαδες ετσι ώστε να δεθουμε και να γνωρίσουμε καλυτερα.'ειπε προσποιούμενος την φωνή του μπαμπά κάνοντας με να χαχανίσω.

'Τελεια!Τωρα ειμαστε αναγκασμένοι να περνάμε το χρονο μας γνωρίζοντας ο ενας τον αλλον...Απλα τελεια!'ειπα αναστενάζοντας και κοιταξα το πατωμα απογοητευμένη.

'Εσυ κανε το,εγω δεν πρόκειται.Εχω αλλα πιο ενδιαφέροντα πραγματα να κανω αυτες τις 3βδομαδες!'ειπε πονηρά και καταλαβα ακριβως που πηγαινε το μυαλό του.

Μα καλα,ολα τα αγορια το σεξ σκέφτονται;Τι ρωτάω!

'Δεν θα καθησω για να ακουσω λεπτομέρειες.Γι'αυτο κανε άκρη πριν κατουρηθώ πανω μου!'ειπα απελπισμένα.

'Καλα κατρουλού σε αφήνω να πας στον θρόνο σου.'ειπε και έφυγε γελώντας.

Μα τι κόπανος!