သမုဒယကြိုး

အပိုင္း(၈)

"အွန့်"
ရုတ်တရက် ခပ်ခပ်တင်းတင်း ဆွဲဖက်ခံလိုက်ရသောကြောင့် အသက်ရှူကြပ်ကာ လန့်နိုးလာသည်။ နိုးနိုးချင်း ထိတ်ခနဲ ရင်ခုန်သွားသည်။ ဦးဖေ ကျွန်တော့်ကို ဖက်ထားသည်ပဲ။ ကျွန်တော့်ကို ဦးဖေ အကြာကြီး ပစ်မထားဘူးပေါ့ဟူသော အသိကြောင့် ကြည်နူးမိသည်။ ဦးဖေ နိုးနေ၍ ဖက်လာသည်လား။ အိပ်ချင်မူးတူးဖြင့် ယောင်ရမ်းဖက်သည်လား။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ကျွန်တော် ကျေနပ် ပျော်ရွှင်မိသည်။ ဦးဖေသာ နိုးနေလျှင် ကျွန်တော့်နဖူးလေးကို မြတ်မြတ်နိုးနိုး နမ်းပါစေဟု တိတ်တိတ်လေး ဆုတောင်းနေမိချိန်……
"ပြွတ်"
ကျွန်တော် ကြက်သီးများ ဖျန်းကာ ထိတလန့်မိသွားသည်။ ကျွန်တော့် နှုတ်ခမ်းများ ပူနွေး စိုစွတ်သွားသည်။ ကျွန်တော် မျှော်လင့်ထားသည်က ခိစ်မြတ်နိုးမှုဖြင့် နမ်းရှိုက်လာမည်ကိုပင်။ ယခုတော့ ထိုသို့မဟုတ်ပေ။ ဦးဖေ၏ နှုတ်ခမ်းများက ကျွန်တော့်နှုတ်ခမ်းတို့ကို အငမ်းမရ စပ်ြနမ်းနေသည်။ လျှာဖြင့် ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း ထိုးစွမှု၊ ကျွန်တော့် လျှာများကိုပါ အငမ်းမရ စုပ်ယူမှုကြောင့် ကျွန်တော် တုန်လှုပ်လာသည်။
ဦးဖေရဲ့ လက်တစ်ဖက်က ကျွန်တော့်အကျီ င်္ လည်ပင်းပေါက်က လက်ကိုလျှိသွင်းကာ ရင်အုံတို့က်ု ပွတ်သပ် စုပ်နယ် ဖိညှစ်နေသည်။ နာကျင်မှုကို ကြိတ်မှိတ်ခံရင်း ဝမ်းနည်းလာသည်။ မျက်ရည်တို့က မျက်ဝန်းထောင့်မှ တဆင့် အိပ်ယာထက်သို့ လှိမ့်ဆင်းသွားကြသည်။ ဦးဖေ၏ ပေါင်တစ်ချောင်း ကျွန်တော့်ခါးပေါ် ရောက်ရှိလာချိန်မှာ ကျွန်တော် လန့်ဖျန့်သွားမိသည်။
မာကျောသော အသားစ်ုင်တစ်ခုက ကျွန်တော့် ဆီးခုံတို့ကို ထိထောက်လာသည်။ ခွလျက်က ရှေ့တိုးနေညက်ဆုတ်ပြုနေသော ဦးဖေကြောင့် ထိုအရာ၏ အထိအတွေ့မှာ ပ်ို၍ သိသာလာသည်။ ဦးဖေ၏ လက်တစ်ဖက်က ကျွန်တော် တင်သားစိုင်တို့ဆီ ရောက်ရှိလညချိန်မှာ ကျွန်တော့်ရင်အစုံ ဗြမ်းခနဲ ကွဲထွက်သွားသလိုပင်။ ဟင့်အင်း ကျွန်တော် လိုလားသည်မှာ ဦးဖေ၏ ရမ္ဘက်ဆန်သော အထိအတွေ့များမဟုတ်။ ကြင်နာမြတ်နိုးမှုသာ ဖြစ်သည်။
ကျွန်တော်လိုချင်သည်မှာ မိန်းမနှင့်ဝေးကွာနေသော လင်ယောက်ျားတစ်ဦး၏ တပ်မက်မှုမဟုတ်။ ဖခင်တစ်ဦး၏ ကြင်နာယုယမှု ဖြစ်သည်။ ဦးဖေ ကျွန်တော့်ကို မိန်းမတစ်ယောက်နေရာတွင် အစားထိုးရန် ပြုမူနေသည်လား။ ဦးဖေ ကျွန်တော့်ကို အထင်သေးနေသည်လား။ ထိုအမေးတို့၏ အဖြေကို မကြာခင် ဦးဖေ ပေးလာပါသည်။
ကျွန်တော့်လက်တစ်ဖက်ကို ယူကာ မာကြောမာန်ဖီနေသော သူ၏ ယောက်ျားတန်ဆာဆီ ယူဆောင်သွားသည်။ ထိုအချင်းအရာကို ကျွန်တော်အား ကိုင်တွယ် ပွတ်သပ်စေသည်။ သူ့လက်တစ်ဖက်က ကျွန်တော့် ပုဆိုးကို ဆွဲဖြေကာ ကျွန်တော် တင်သားတို့ကို ပွတ်ချနေသည်။ ထို့နောက် အက်ကွဲကြောင်းနှစ်ခုကြားရှိ ချိုင့်ခွက်လေးရှိရာ လက်လှမ်းလာသည်။ ကျွန်တော့်ယုံကြည်ချက်တို့ ခိုင်မာလာသည်။ သားကို ချစ်သောအဖေက ထိူသို့ ပြုမည်မဟုတ်။ သွေးမတော်သားမစပ် လူနှစ်ယောက်က ချစ်သူ မဟုတ်ဘဲ ထ်ုသို့ပြုမည်မဟုတ်။ ဤသို့ဆိုလျှင် တန်ဖိုးမထားအပ်သော သူကိုသာ ထိုသို့ပြုကြသည်။ ဦးဖေ ကျွန်တော့်ကို တန်ဖိုးထား ချစ်ခဲ့ခြင်း မဟုတ်ပေ။
ကျွန်တော်ရဲ့ ဝမ်းနည်းကြေကွဲစိတ်တို့ တရိပ်ရိပ်ထိုးတက်လာသလို ဦးဖေ၏ ကာမစိတ်တို့က တစ်ဟုန်ထိုး တက်လာသည်။ ကျွန်တော့်ကို ပက်လက်လှန်စေကာ အကျီ င်္တို့ကို အကြမ်းပတမ်းဆွဲဖြဲပစ်လိုက်သည်။ ထိုနောက် ကျွန်တော့်ပေါ် အုပ်မိုးကာ အပေါ်စီးမှ နေရာယူလာသည်။ ရှက်ရွံစိတ်၊ ဝမ်းနည်း ယူကြုံးမရစိတ်၊ နောင်တနှင့် နားကျည်းစိတ်တို့ကြောင့် ကျွန်တော် အငွေ့ပျံ ပျောက်ကွယ် သွားလိုသည်။
ဦးဖေ၏ ရမ္မက်တို့ကို အကောင်အထည်ဖော်ရန် လက်တစ်ကမ်းအ်ချိန်မှာ ကျွန်တော် အသိစိတ်ထဲ နာကျင်မှုကတစ်လှည့်၊ သာယာမှုက တစ်ဖန် အပြန်ပြန် အထပ်ထပ် လည်နေသည်။ ဦးဖေ ကျွန်တော့်ကို အထင်သေးရက်လေခြင်း ဆိုသောစိတိတို့ ကြီးစိုးလာခိုက်ဝယ် မာန်မာနများ တဖန်ခေါင်းထောင်လာသည်။ ပထမတစ်ကြိမ် စိတ်အလိုလိုက်၍ မှားခဲ့ပြီးပြီ။ ယခု ထပ်အမှား ခံမလား။ ဟင့်အင်း ဒီတစ်ကြိမ် ပြင်လိုက်လျှင်ဖြင့် မူလအခြေအနေထက် ကျွန်တော့် သိက္ခာက ပိုမကျသွားနိုင်။ ယခင်အမှားကိုတောင် အဖတ်ဆယ်ကောင်း ဆယ်နိုင်ပေလိမ့်မည်။ ဦးဖေရဲ့ ညာလက်နှင့် ဦးခေါင်းက ကျွန်တော့် နို့အုံများရှိ ကာမခလုတ်များကို နှိုးဆွနေပီ။
သို့သော် ဦးဖေနဲ့ ဆက်ဆံရေးရရော ဘယ်လိုရှိမှာပါလိမ့်။ လက်ခံလိုက်ရုံဖြင့် ပိုမိုကောင်းမွန်ရင်းနှီးသော ဆက်ဆံရေးကို ရနိုင်သည်ပဲ။ ဟုတ်သည်။ ကျွန်တော် လက်ခံရမည်။ သာယာသော အထိအတွေ့များကို ရနိုင်သည်။ လိင်တူ အတွေ့အကြုံမရှိသေးသော၊ မိန်းမနှင့် ကင်းကွာနေသော ဦးဖေအတွက် လိင်မှုရေးရာဟာ ဆားငန်ရေကို သောက်မိသူ တစ်ဦးပမာ ထပ်ခါထပ်ခါ လိုအပ်နေပေမည်။ သို့ဆိုလျှင် ခွင့်ပြုခြင်းဖြင့် ကျွန်တော်က ဦးဖေအတွက် အခွင့်ထူးခံပင် ဖြစ်လာနိုင်သည်။ လက်ခံမည်။ ဦးဖေ ကျွန်တော့်ပေါင်တို့ကို ချဲကာ နေရာယူလိုက်သည်။
"ဝုန်း…"
ဦးဖေသည် ကာမပိုင် လင်ယောက်ျားတစ်ဦးဟူသော ကန့်သတ်ချက်ကို သတိရစဉ်မှာ ကျွန်တော် ဦးဖေကို ခပ်ပြင်းပြင်း တွန်းဖယ်ပစ်ခဲ့သည်။ ဒါဟာ ဗုဒ္ဓာဘာသာဝင်တစ်ဦး၏ လိုက်နာရမည့် အရေးကြီးအရာဖြစ်သည်။ ဒါက လူပီသသော လူတစ်ဦး၏ စောင့်ထိန်းမှု ဖြစ်သည်။ ပထမတစ်ခါ ကျွန်တော်မှားခဲ့သော်လည်း ကံကောင်းခောက်မစွာ အလုံးစုံ မကျူးလွန်ခဲ့ပေ။ ယခု ထိန်းနိုက်လျှင် ကျွန်တော်အတွက် အချိန်မီသေးသည်ဆိုသော အသိကြောင့် ရုန်းထကာ အခန်းထဲက ပြေးထွက်လာခဲ့သည်။
လမ်းမီးကလင်းနေဆဲဖြစ်ပေမယ့် ကားအသွားအလာ ကျဲစပြုနေသော လမ်းမများထက်တွင် ကျွန်တော် ဦးတည်ရာမဲ့ လမ်းလျှောက်နေခဲ့သည်။ တပ်မက်မှုတို့ ပြေလျော့လာချိန်မှာ ဝမ်းနည်းစိတ်တို့ အစားဝင်လာသည်။ ရမ္မက်သက်သက်ဖြင့် သဲကြီးမဲကြီးဖြစ်နေသော ဦးဖေ၏ အပြုအမူတို့ကို မြင်ယောင်ခိုက်မှာ မျက်ရည်တို့ ကျဆင်းလာသည်။ တန်ဖိုးမထားခံရသောကျွန်တော်၊ အထင်သေးခံရသောကျွန်တော်၊ ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် မထိုက်တန်သောကျွန်တော်။ အိုး ကျွန်တော်က မကောင်းသော လူပါလား။
ဘယ်တွေရောက်လို့ ရောက်မှန်းမသိ ဦးတည်ရာမဲ့ လျှောက်နေရင်း ခြေထောက်တို့က ညောင်းကိုက်လာသည်။ နာကျင်လိုက်စမ်းပါ ခြေထောက်တွေရာ။ ရင်ဘတ်ထဲက ဒဏ်ရာတွေ မေ့နိုင်တဲ့အထိ နာလိုက်စမ်းပါ။ သွားလိုက်စမ်းပါ ခြေထောက်တွေရာ အထင်သေးစော်ကားမယ့် ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့ ဝေးနိုင်သမျှ ဝေးတဲ့အထိပေါ့။
*****************************
"ကျွီး……"
"အား"
အရှိန်ပြင်းပြင်းမောင်းနှင်လာရမှ ရုတ်တရတ် အနားကပ်ကာ ရပ်တန့်သွားသော ကားတစ်စီးကြောင့် လန့်ဖျန့်ကာ နောက်ခုန်ဆုတ်လိုက်သည်။ မထင်မှတ်ဘဲ ဖင်ထိုင်ကျသွားခဲ့သည်။ လက်ကောက်ဝတ်ဆီမှာ နာကျင်မှုကို သတိထားမိစဉ် ရန်လိုစိတ်က ရုတ်ချည်း ဝင်ရောက်လာကာ။ ကားပေါ်မှ ဆင်းလာသူကို မော့ကြည့်မိလိုက်သည်။ ရုတ်တရက် အသွေးအသားများ မစီးတော့ဘဲ ရပ်တန့်သွားသလားပင်။
"ကလေး ထ ကိုယ့်ကိုတွဲ။ ဘယ်နား နာသွားလဲ။ ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်ကွာ။"
နူးညံ့သော ဦးဖေ၏အသံကြောင့် ကျွန်တော် ရင်တထိတ်ထိတ် ခုန်လာသည်။ လွန်ခဲ့သော နာရီပိုင်းက ဦးဖေမှ ဟုတ်ပါစေ။ ဦးဖေရယ် ကျွန်တော့်နောက် လိုက်လာတယ်လား။ ပျော်လိုက်တာ။ မျက်ရည်တို့က သည်းသည်းမဲမဲကျလာကာ ဘာမှ မမြင်တော့။ ဘာမှန်းမသိဘဲ ဝမ်းနည်းလာပြန်သည်။ ဦးဖေကို မုန်းတီးမိသလို ခံစားရပြန်သည်။
"သွား မလာနဲ့။ ခင်ဗျားကို မုန်းတယ်။"
ချိနဲ့သော ခွန်အားတို့ တွန်းပစ်ပေမယ့် ဦးဖေ ယိုင်ထွက်သွားသည်။ ဦးဖေ ဘာတစ်ခွန်းမှ မပြောဘဲ ကျွန်တော့်ကို ငေးကြည့်နေသည်။ ရှေုတိုးလာကာ ဦးဖေကို ထပ်မံတွန်းလိုက်မိသည်။ လက်ကောက်ဝတ်က ဆစ်ခနဲနာလာသည်။ တွန်းပြီးမှ ဦးဖေ စိတ်ဆိုးပြီး ပြန်သွားရင် ခက်ပေမည်။ ဦးဖေ စိတ်ဆိုးပြီး မပြန်ပါစေနှင့်ဟု ဆုတောင်းမိပြန်သည်။ အချိန်တိုအတွင်းမှာ အမျိုးမျိုးပြောင်းနေသောစိတ်ကို အံ့သြလာမိသည်။
ဦးဖေက ကျွန်တော့်ကို ငေးကြောင် ကြည့်နေဆဲပင်။ ကျွန်တော်မာနလေးတင်းကာ ဦးဖေကို ချော့လိုက်ချိန်…
"အွန့်…"
"ကလေးရယ်။ ကိုယ်မှားပါတယ်။ စိတ်မဆိုးပါနဲ့ကွာ။ ပြန်လာခဲ့ပါနော်။ ဦးမောင် ကလေးမရှိရင် မနေနိုင်တော့လို့ပါ။"
ဦးဖေကို တအံ့တသြကြည့် မိသည်။ အိုး ဦးဖေလည်း င်ိုနေသည်ပဲ။ သူကို့သူ ဦးမောင်တဲ့။ ကျွန်တော့်ကိုကျတော့ ကလေးတဲ့။ ကလေးမရှိရင် မနေနိုင်တော့လို့ပါတဲ့။ မြဲမြံသော ဦးမောင်ရဲ့ လက်မောင်းတွေကြားမှာ လူက တုန်ရီစပြုလာသည်။ ဗရမ်းဗတာ ခုန်နေသော ရင်ဘတ်က ဦးဖေရဲ့ ရင်ခွင်ထဲ နစ်မြှုပ်နေသည်။ ထိုအချိန်မှာ သိမ့်မွေ့သော အနမ်းတစ်ချက် ကျွန်တော့်နဖူးပေါ် ကျရောက်လာသည်။
ကြည်နူးပီတိတို့က တစ်ကိုယ်လုံး ကူးစက်လာသည်။ ပူလောင်ပြင်းပြသော ရမ္မက်မီးတို့နှင့် ဆန့်ကျင်စွာ အေးမြနွေးထွေးနေသည်။ ဒါက အချစ်ပဲလား။ ဒါက အချစ်ပေါ့။ ကျွန်တော် ဦးဖေကို ချစ်တယ်။ အဖေလိုလည်း ချစိတယ်။ ပြီးတော့……။
"ကလေးကို ဦးမောင် ချစ်တယ်။ အရမ်းချစ်တယ်။"