Uitgehuwelijkt aan..

Deel 2

We lopen naar beneden en zien daar Reda aan tafel met een slaperig hoofd. "Nog doder." Zegt Kaoutar tegen hem. Hij kijkt haar droog aan en kijkt dan weer weg. Kaoutar vind Reda al een tijdje leuk, maar hij mag haar totaal niet, maar hij laat het niet merken. "Waar was je gisteren zo laat?" Vraag ik aan hem. "Gaat je niks aan, ga je moet naar school." Zegt hij. "Ga je ons brengen?" Vraag ik. "Ewa snel nu dan!" Zegt hij. Ik geef hem een kus op zijn wang en bedank hem.

Kaoutar en ik trekken onze schoenen aan en lopen naar de auto van Reda. Hij heeft een Polo BlueMotion. Een zwarte. Kaoutar stapt achterin en ik voorin. Ik doe zacht de muziek aan en we rijden naar school. Ik heb mijn rijbewijs ook al en Kaoutar ook, maar mijn auto is in de garage. Ik heb een Mini Cooper en Kaoutar een Audi A1. Op school aangekomen bedank ik Reda weer en we nemen afscheid van hem. We lopen naar binnen en lopen meteen door naar de klaslokaal.

We hebben net weer een examen gehad. We lopen naar buiten. "Zullen we wat gaan eten, ik heb echt honger." Zeg ik. "Ja man, ik ook, ik heb zin in Turks." Zegt Kaoutar. Ik knik, "ik ook" zeg ik. We nemen de tram naar de stad. We gaan een Turkse snackbar binnen en daar komen we toevallig Ouail tegen. We lopen naar hem toe, hij heeft ons nog niet opgemerkt. Wat doet hij hier alleen. "Hey" zeg ik en we gaan tegenover hem zitten. "Oh heywa" zegt Ouail terug.

We hebben onze eten gekregen en we eten het op. Kaoutar gaat even naar de wc. Er trekt opeens iemand hard aan mijn haren. Ik gil hard en ik word over de grond meegesleurd. Gek genoeg blijft Ouail alleen kijken en doet hij niks. Wie trekt er zo fucking hard aan mijn knot. Ik stribbel tegen, maar niks helpt.

Reda
"Raja raja, stop stop!" Gilt mijn moeder door de auto. Mijn vader stopt meteen. Ik zit achterin. "Is dat Sana?" Vraagt mijn moeder en wijst in een snackbar en probeert goed te kijken, door haar ogen klein te maken. Ik kijk naar binnen en ik zie Sana met een jongen zitten. Ik stap boos de auto uit en loop naar binnen. Ik trek aan de knot van Sana, ik kan natuurlijk haar hoofddoek er niet aftrekken. Ik sleur haar mee over de grond, de auto in. Ze stribbelt erg tegen, maar dat doet me niks.

Sana gilt hard. Ze weet niet dat ik het ben die aan haar knot trok. Ik laat haar los en ze kijkt meteen wie er aan haar knot trok. Haar ogen worden groot. "Wat deed je daar a kehba! Waarom spreek jij met jongens af! Zo heb ik jou niet opgevoed! Ik heb jou 1 keer alleen thuis gelaten en dan denk je gelijk je mag met jongens afspreken. Neeee!" Schreeuwt mijn moeder door de auto heen. Mensen kijken onze auto in maar wollahme kan me wat boeien.

Ik stap uit de auto en loop naar die gozer in de restaurant. Zodra hij me ziet, raakt hij in paniek. Ik loop op hem af en pak hem bij zijn kraag. Ik duw hem tegen de muur en pak hem vast bij zijn keel. "Praat nog 1 keer met mijn kankerzusje of kom bij haar in de buurt wollahte ik maak je dood a kankerflikker!" Ik geef hem een harde stoot tegen zijn wang en loop weg. Ik heb hem op de grond achtergelaten.

Ik doe de deur open van mijn vader's auto en ik zie mijn zusje onder de bloed zitten. Ik kijk geschrokken. Mijn zusje ligt zacht te snikken. Ik stap in de auto en mijn vader scheurt hard weg. "Papa, wat is er gebeurd?" Vraag ik. Ik kijk via de achteruitkijkspiegel van mijn vader en zie hem woedend kijken. Hij doet met een handbeweging alsof hij zijn nek snijd (hahhaa snap je). Ik kijk hem verbaasd aan.

Sana
Mijn vader heeft me mishandeld in de auto. Ze hebben me betrapt met Ouail. Ik zit onder de bloed en blauwe plekken. Ik kan me niet meer bewegen, zo pijn doet het. Ik ben zo bang. Als ik thuis ben, dan gaan ze me helemaal doden. Ik moet gewoon doen alsof ik bewusteloos ben ofzo, dan kunnen ze ook niks meer doen, want ze gaan me toch niet slaan als ik bewusteloos ben. En als ik weer 'wakker word', dan zeg ik ze wel dat Ouail me hand binnekort komt vragen en dat we van plan zijn om te trouwen, misschien doen ze me dan niks aan.

De auto stopt, dat betekent dat we thuis zijn aangekomen. Ik beweeg niet en maak geen geluid. Ik hoor mijn moeder me roepen, ik reageer niet. Mijn broer trekt aan mijn haar "naar binnen eh hoer, ik ben nog niet klaar met jou!" Ondanks ik zo veel pijn heb, en dat hij zo hard aan mijn haar trekt, doe ik nog steeds alsof ik bewusteloos ben. "Is die kehba nog steeds niet binnen?!" Hoor ik mijn vader van binnen schreeuwen. "Ze doet alsof ze dood is, meskiena, ze gaat dood wat denkt ze wel niet?!" Schreeuwt Reda. Ik reageer nog steeds niet, hij denkt door dat te zeggen dat ik dan weer beweeg of iets. Nee dus. Zehma doen alsof hij weet dat ik nep doen, ik moet het gewoon zo echt laten lijken. "Reda haal haar naar binnen!" Schreeuwt mijn moeder van binnen. "A yemma, ze beweegt niet!" Schreeuwt Reda terug. Yess, misschien werkt het. "Reda! Haal haar naar binnen, of ik doe het!" Schreeuwt mijn vader. Shit! Ik ga hoe dan ook met pijn naar binnen. "Saffi a papa, ik neem haar mee naar binnen." Zegt Reda. "Je hebt geluk dat ik papa je niet naar binnen laat halen." Zegt hij tegen me. Reda tilt me op en brengt me naar boven. Hij legt me neer op mijn bed en doet de dekens goed. Hij fluistert nog wat. "Als je wakker bent, ben je de lul."