Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gecenin üçünde Florence'ın çığlığıyla gözlerimi açtığımda hızlıca odasına koştum. Endişeden bir süre normal insan hızında koştuğumu fark edememiştim. Bunu yolun yarısına geldiğimde anlamıştım. Kendi kafama hafifçe vurup vampir hızını kullanarak odasına gittim.
Odaya girecektim ama gördüğüm görüntü ile durdum.
Babam ve Caroline zaten oradaydı. Caroline kızına sarılmıştı, babam ise saçlarını okşuyordu. Bir süre sonra babam onun bir yanına uzandı ve Florence'ı göğsüne yatırdı. Saçlarını okşamaya devam etti. Ara sıra alnından öpüyordu. Caroline ise diğer tarafına yatmış ve sarılmayı hiç bırakmamıştı.
Ben hayatımda hiçbir zaman böyle bir an yaşamamıştım. Kabus gördüğümde kimse böyle ilgilenmemişti. Annem varken babam yoktu, babam varken annem.
Ağlamak istedim, gözlerim hafiften dolmuştu.
Kendine gel Hope, ne zamandan beri bu duygularını dışa vuruyorsun? Kendine gel.
Neyse ki kendimi toparlamam çok uzun sürmedi. Babamın bana baktığını gördüğümde hiç bir şey demeden odama geri döndüm.
❅
"Hiç bir şey yemedin!" dedi Caroline, Florence masadan kalkarken. Bıkkınlıkla göz devirdim. Kahvaltı boyunca önüne dünyaları koymuştu biricik kızının, onu ye bunu ye şundan da ye diyerek. Florence da ikiletmeden yemişti işte. Daha neyi zorluyordu bu kadın anlamıyordum. Utanmasa bizi de koyacaktı önüne.
Babam ve Florence da gözlerini büyütmüş bir şekilde ona baktı. "Aşkım, her şeyi yedi." Babamın ciddi cümlesiyle Florence gülerken Caroline kollarını göğsünde birleştirmiş babama sinirli bakışlar gönderiyordu.
"Aferin!" dedi Caroline sahte mi gerçek mi anlayamadığım bir sinirle. "Sen de kızına destek çık."
Babam elini alnına götürerek bıkkın bir edayla, "Yine ben suçlu oldum." dedi. Bunların ilişkisini anlamıyordum.
Caroline, yaklaşık 1 saatlik sabah kahvaltısı boyunca varlığımı yeni fark etmiş olmalı ki, bana döndü ve "Canım sen de az yedin. İstersen başka şeyler de hazırlayabilirim." dedi. Günaydın, yeni mi fark ettin burada olduğumu gibi iğneleyici şeyler söylemek istesem de ses çıkarmadım.
Ağzımı açıp bir şey söyleyeceğim sırada babamın cümlesi lafı ağzıma geri tıkmıştı. Gülerek, "Ya da sana biraz kan bulabiliriz." demişti.
Kalbim bir kere daha kırılmıştı ama alışmıştım. Vampir olmam onun için bir dalga konusuydu, şakaydı. Hiçbir zaman ciddiye almamıştı ki.
