Lia's POV
Pagmulat ko nung mga mata ko sobrang liwanag! Lord kukunin niyo na ba ako? Pero habang tumatagal nasasanay yung mata ko sa liwanag and only to find out na nandito ulit ako sa clinic like what happened when I was a child.
Then I remember meron pa kong klase gagalaw n asana ako when I felt something heavy on my hand then I saw this boy sleeping with his sitting position. Siya kaya yung nag save sa akin? Or nautusan lang ni kuya na bantayan ako?
While I am looking at him, bigla siyang nagising and napansin niya sigurong nakatingin ako sa kanya kaya siya napatingin sa gawi ko.
"Uhmmm, hi! Ikaw ba yung nagligtas or I should say nagdala sa kin ditto sa clinic or pinagbantay ka lang ng kuya ko ditto kasi may klase siya?" tanong ko kay Mr. Unknown. E di ko siya kilala e di yan pangalan niya sa kin
" Hi din!, oo ako nga nagdala sayo ditto pero may kasama pa kong dalawa kanina pero pinauna ko na sa klase nila at pinasabi ko na lang na iexcuse muna ako wala kasing magbabantay sayo dito" sagot ni Mr. Unknown sakin
" ah! Nadiyan naman si ateng nurse e. pero thank you ah sa pagligtas mo sakin sa mga yon pero pwee ko bang tanungin kung anong pangalan mo naguusap tayo pero di natin kila ang isa't-isa. Yun e kung gusto mo lang naman?" tanong ko ulit kay Mr. Unknown pero in fairness mabait at gentleman tong lalaking to talagang binantayan pa ko. How sweet *blush blush*
" siyempre naman so ako si Chris Mathew Alcantara, but you can just call me Chris,ikaw si?" ah Chris pala yung pangalan niya!
" Lia, Liana Mae-Santiago" sahot ko Kay Chris
"nice meeting you"sabi niya
" nice yung pagkakakilala natin sa isa't – isa dito sa clinic pero dun sa kanina nice ba yon? -_-?" sagot ko sa kanya ewan ko pero parang komportable ako sa kanya kahit gayon lang kami nagkita.
" makulit ka rin pala parang mga kapatid ko pero by the way anong section mo para maihatid na kita sa klase first day pa naman ngayon" oh! Buti na lang pinaalala niya sa akin
" ah thank you sa pagpapaalala ah J. 4- Sincerity ako. e ikaw?" ako
"ah sakto 4-Sincerity din ako so magklaklase tayo" Chris
"malamang pareho tayo ng section e haha laughtrip ka" ako
" sabi ko nga kaya tara na alalayan na kita" siya
Ang gentleman ah. Atleast may mabait na kaibigang lalaki na ako bukod kay kuya Tim
Chris' POV
Paglabas namin ng clinic ni Lia nagthank you na kami kay ateng nurse.
Habang naglalakad kami papunta sa room walang nagsasalita sa amin.
"uhhmm. Chris pwede bang magtanong?" siya
"nagtatanong ka na nga e haha jk." Ako
" loko ka ah, joker ka rin pala" siya
Magsasalita pa lang sana ako ng inunahan niya ako
"oooops! Wag ng sagutin halata naman " siya
"haha. O sige na nga ano ba yung tanong mo?" ako
" sino yung dalawa mo pang kasama kanina ? tsaka transferee ka ba ditto ngayon lang kita nakita e?" siya. Aba tuloy tuloy talaga ah
" oo transferee ako. Ako kanina at yung dalawa kong kasama e mga kabarkada ko mula nung bata pa kami kaya sila yung kasama ko. Ewan ko kung kilala mo sila kaapelyedo mo nga yung isa e si Tim, Timothy John Montenegro-Santiagotsaka si Rick, Rick Jay Dela Rosa siya yung pinsan ko" sabi ko sa kanya
" e kuya ko yon e si Timothy, kaya malamang alam niya na kung anong nangyarai sa kin!. Patay na naman ako dun nasabihan ka na nga kasi kanina Lia e tas di ka man lang lumaban arrrgh." Kanina ako lang yung kausap ni Lia tas bigla niyang kinausap sarili niya nakakagulo
" ahhh, kaya pala siya umiiyak kanina nong chineck ka namin. Ayaw niya pa ngang umalis pero dahil sa makulit si Rick na pasama niya at siyempre ako nagpa-iwan" sabi ko sa kanya
" hay bahala na nga mamaya. Please lang huwag sanang sabihin ni kuya kila mama yung nangyari sa akin. Panigurado ipapakick-out nila yung mga estudyante." Mangiyak-ngiyak na sabi ni Lia kaya hinila ko na lang siya papuntang garden dahil naisipang kong huwag na lang kaming umatend sa klase puro pakilala lang naman yon tsaka para a rin mapagaan ko man lang yung pakiramdam ni Lia. Ewan ko pero parang matagal na kaming magkakilala.
Pagdating namin sa garden pinaupo ko agad siya sa bench at ako na ang naunang magsalita para din a magtatanong si Lia bakit hindi kami umattend ng klase.
" Lia alam kong gusto mong tanungin kung bakit kita hinila papunta ditto at kung bakit hindi tayo pumasok sa klase natin. Hinila kita papunta ditto para gumaan man lang yang pakiramdam mo at di na ko nagdalawang isip na huwag nang pumasok sa klase natin dahil paniguradong pagpapakilala lang yung gagawin nating ngayon" tuloy-tuloy na sabi ko sa kanya
Pero wala siyang imik. Malayo ang tingin. Tulala na parang wala siyang kasama, na parang nararamdaman niyang nagiisa siya dito sa mundo.
" Lia, bakit ba napakabait mo na kahit na nasasaktan ka na ayaw mo parin silang mapakick-out ditto sa school" sa sinabi kong yon kay Lia, bigla siyang napatingin sa akin
" matagal ko nang gusting gawin yon pero naisip ko ano bang mapapala ko kung gagawin ko yon na patatalsikin ko sila dito sa University na to na isa kami sa may-ari. Pero wala napuno na yung utak ko ng "what if". What if masabihan lang ako na ginagamit ang pangalan ng pamilya ko. What If lalo lang nila akong saktan puro what if. Gusto kong magbago pero di ko alam kung san ko sisimulan. Gusto kong makasabay sa agos ng mga buhay nila pero para lang akong nagsusulat sa buhangin na pag naabot ng tubig dagat bigla na lang naglalaho." Habang sinasabi niya sa akin tong mga to wala na kong ibang napansin kundi ang mga luhang unti-unting dumadami na sa luhang iyon kitang-kita mo kung gano siya nahihirapan kaya agad ko siyang niyakap at hinayaang umiyak at ilabas ang sama ng loob niya.
"bata pa lang ako wala akong nagging tunay na kaibigan bukod sa pamilya ko. Yun bang they really don't want me to enter in their lives na parang meron akong sakit na nakakahawa kahit wala naman talaga. Pero isang araw may nakilala ako sa park sa village namin ewan ko pero siya lang yung nagging tunay na kaibigan ko bukod sa pamilya ko. Hindi ko alam ang buo niyang pangalan at ganun din siya kasi mayroon kaming sariling tawagan noon, endearments ba. Pag gising ko isang araw wala na siya, iniwan niya na ko sabi ko sa sarili ko non, "hindi ba talaga ako ganun kahalaga na kaya na lang akong basta bastang iwan" na kahit mismo yung taong naging tunay kong kaibigan ay iniwan ako. Nung umalis sila dun ko nakilala yung mga pinsan namin at ang naging pinakaclose ko non ay si Sophie Ray Montenegro siya yung nagpangiti at nagpapatawa sa kin mula nung iniwan ako nung kaibigan ko. Pinangako ko na lang sa sarili ko na baling araw ay magkikita pa kami at paniguradong masasabi ko na sa kanya na noong bata kami nagustuhan ko siya "
