De Vervloekte Troon en de Kinderen van de Doden

Hoofdstuk 15: Het feest

De hoge torens van Cashewlot waren al snel inzicht. Edward glimlachte. Hij was doodop na zijn zoektocht naar de moordenaar van zijn vader en de reddingsactie van Ina. Edward hoopte dat hij zodra hij thuis was rustig met zijn vrienden op jacht kon gaan, wandelen, of gewoon praten. Maar hij wist dat dat niet kon. Hij was nu echt hun koning dus had hij een heel rijk te runnen. Edward keek naar Ina en Candel, zijn beste vrienden. Zouden ze nog tijd voor elkaar hebben als Edward zich met koning zaken bezig hield? Hij betwijfelde het. Aan de andere kant..Guy was de beste vriend van zijn vader geweest en met hun was het goed gegaan. Maar wat als Ina en Candel hem saai als koning vonden? Wat als..Stop, beet hij zichzelf toe. Denk daar niet aan! Hij beet op zijn lip. 'We zijn er bijnaaa. We zijn er bijnaaa.' zong Klaus. Edward probeerde zich te concentreren op het deuntje wat Klaus zong. 'Hoelang nog?' vroegen Guy en Ina tegelijk. Ze keken elkaar verbaasd aan. 'Nog een minuut of..7.' antwoordde John, die de kaart van Brian er weer bij had gepakt. 'Oké.' mompelde Ina. Maar Guy zuchtte. 'Ik ben niet zo jong meer hoor! Ik haat dit soort lange wandelingen.' zeurde hij. Edward lachte. 'Je bent nog steeds 40, Guy. Nog helemaal niet zo oud dus.' zei hij. Guy keek hem streng aan. 'Vind jíj.' zei hij. Edward haalde zijn schouders op. Ze liepen zwijgend verder. 'Nou, ik vind het niet erg om zo lang te lopen. Ik verlang naar koning Worm. Als het goed is zit die hier ergens..' verbrak Klaus de stilte en hij ging naar de zijkant van het pad. Daar lag een kleine berg zand wat half vernielt was door de wind. Het was niet het kasteel, dat hij had gebouwd op de avond dat hij Roger en John tegenkwam, maar dat dacht hij duidelijk wel. Klaus slaakte een kreet. 'Hij is weg!' riep hij angstig uit. Guy keek fronsend naar de berg zand. 'Wie? Die worm waar je het over had?' vroeg hij. Klaus schudde zijn hoofd. 'Kóning Worm, Guy. Kom op zeg het! Hij is een koning!' zei hij. 'Eh..' stamelde Guy. 'Zeg het.' drong Klaus aan. 'Oké..Waar is koning Worm?' verbeterde Guy zichzelf. Klaus klopte hem goedkeurend op zijn schouders. 'Goed zo.' zei hij tevreden. John glimlachte. 'Hij is vast opzoek naar een ander kasteel Klaus. Kom nu maar mee. Dan zoeken we in Cashewlot weer een nieuwe worm.' zei John gerustellend. Roger keek hem aan. 'Hoe doe je dat? Je bent net een soort heks die mensen betovert en meeneemt tegen hun wil in!' riep hij.
John knipperde met zijn ogen. 'Eh..? Oké bedankt Roger.' zei hij onzeker. 'Het was een compliment.' zei Roger snel. John trok zijn wenkbrauwen op. 'Nee maar echt, hoe doe je dat?' vroeg Roger. John zuchtte en keek hem recht aan. 'Roger, als we in Cashewlot zijn krijg je zoveel wijn als je wilt, als je nu maar doorloopt. Ik wil naar huis, oké?' vroeg hij. Roger kreeg een fonkelende blik in zijn ogen. 'Wijn? Oké allemaal! Doorlopen! Kom op! Tempo!' riep hij en hij begon iedereen omstebeurd aan hun armen mee te sleuren. John knikte tevreden. 'Zo doe je dat dus.'

Aangekomen bij Cashewlot, stond Sientje hen op te wachten in de kasteeltuin. 'Ik zag jullie al aankomen via mijn venster!' zei ze en ze omhelsde iedereen. Klaus begroette ze ook en vroeg hem of hij iets te drinken wilde. Roger hoorde het. 'Nátuurlijk wil hij wat drinken. Iedereen wilt wijn Sientje. Ik drie glazen of meer alsjeblieft. We moeten het wel feestelijk vieren nu we terug zijn!' zei hij vlug. Sientje fronste, maar zei niets en liep het kasteel in. 'Oh nee.' zei John meteen. 'Dit gaan we dus niet doen. Als je een feest met wijn wilt, prima, maar ík regel het.' zei hij streng. Roger zuchtte geërgerd. 'Dat het de vorige keer fout ging met het regelen van dat feest, betekent niet dat het elke keer fout gaat!' wierp hij tegen. John keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Dat weet ik niet zo zeker. Maar goed, als je per se wilt helpen, mag je de de versieringen doen. Laat het er een beetje feestelijk uitzien!' zei John. 'W-Wat? Versieringen?! Serieus?' zei Roger verontwaardigd. John knikte en klopte hem op zijn schouder. 'Veel plezier.' zei hij glimlachend en hij liep weg.

De grote zaal was prachtig versierd. Overal hingen vrolijke, blauwe strikjes (die Roger van Ina geleend had), kleurrijke doekjes als een soort vlaggetjes en overal waren er blauwe bloemen neer gestrooid op de vloer. John kwam de zaal binnen terwijl Roger net de laatste blauwe strik aan een plant hing. 'Wauw.' zei John verrast. Hij keek de zaal rond. 'Dit ziet er prachtig uit Roger!' complimenteerde hij. Roger keek hem grimmig aan. 'Dat weet ik.' zei hij. Hij liep naar de grote tafel die in het midden van de zaal stond. 'Waar is de wijn?' vroeg hij. John zuchtte. 'Sientje is de wijn op dit moment aan het overschenken naar een paar kannen.' antwoordde hij. Roger wreef in zijn handen. 'Ah mooi. Ik ga even kijken of het goed met haar gaat.' zei hij. En hij wilde snel weglopen, maar John greep hem bij zijn pols. 'Ik heb je hulp nodig. Nodig even iedereen die nog niet op de hoogte is van het feest uit, wil je?' vroeg hij droogjes. Hij hield hem een lijstje namen voor. 'Ugh, waarom heb jíj dat nog niet gedaan?' vroeg Roger. 'Omdat ik in de tussentijd orders aan de keuken heb doorgegeven wat voor eten en hoeveel ze moeten maken.' zei John geïrriteerd. Roger wuifde zijn irritatie weg. 'Oké oké. Ik ga al.' zei hij en hij pakte het lijstje namen uit de hand van John.

'Dus kom alsjeblieft naar het feest. Het wordt super gezellig. Joepie.' zei Roger met een vlakke stem tegen Klaus. 'Oeh leuk! Ik kom zeker. Mag Kees ook mee?' vroeg hij. Roger knikte en strompelde terug naar de grote zaal. 'Ik heb iedereen uitgenodigd. Mag ik nu álsjeblieft in de keukens gaan kijken?' vroeg Roger smekend aan John. John glimlachte en knikte. Roger rende struikelend de zaal uit. 'Maar zorg dat je over een kwartier hier weer terug bent! Dan komt iedereen voor het feest!' riep John hem achterna.

Ina liep nietsvermoedend de trap af om naar de grote zaal te gaan. Ze had een knalroze jurk aangetrokken en vrolijk neuriede ze een liedje. Opeens hoorde ze: 'Hallo, je bent al net zo roze als alle andere flamingo's die ik ooit in mijn leven heb gezien!' Ina keek geschrokken opzij en zag haar vader staan, leunend tegen de muur. 'Eh pap? Wat doe jij hier? Moet je niet naar de grote zaal?' vroeg ze. Roger haalde zijn schouders op. 'Ik houd een feestje met mijn sinaasappelsap! Maar goed, je hebt mijn vraag niet beantwoord! Dus hup hup!' giechelde Roger. Ina trok een wenkbrauw op. 'Je hebt ook geen vraag gesteld. Pap, heb je gedronken?' vroeg ze. Roger hief een hand op en hield hem voor zijn gezicht. 'Hee kijk! Ik kan mijn eigen hand niet zien!' riep hij uit. Hij sloeg zichzelf op zijn been. 'AU! Maar ik kan hem wel voelen. Stoute hand! Je doet me pijn!' riep hij en hij barstte in tranen uit. Ina schrok. 'Pap! Is er iets gebeurd?' vroeg ze. Roger keek op. 'Nee gekkie ik moet alleen lachen van het huilen. Of..Huilen van het lachen? Ik heb geen idee wat ik zeg!' riep hij opeens vrolijk. Ina zuchtte. 'Je bent dus dronken.' merkte ze op. 'Goed gezien. Raar spul, die sinaasappelsap.' grinnikte Roger. Ina pakte hem bij zijn schouders en loodste hem de trap af. 'Geen drinken meer voor jou, begrepen? Kom, we gaan gewoon gezellig naar dat feest. Als vader en dochter.' zei ze opgewekt. Roger schudde zijn hoofd. 'Fout, als Flamingokuiken en Goudlokje. Zo heet ik namelijk. En jij bent het flamingokuiken. Net als je moeder, die zag er ook altijd zo roze uit.' mompelde Roger. Zijn hoofd viel steeds meer op zijn borst. 'Pap? Wakker blijven!' riep Ina in zijn oor. Roger schrok op en begon luid te zingen. Toen ze bij de grote zaal aankwamen, kwam John verward naar ze toe lopen. 'Waarom doet Roger zo..Oh nee hé.' zei hij. Hij keek Roger met ongelovige ogen aan. 'Je zou gaan kijken! Alleen heel eventjes kijken zei je! Oh ik had je nooit moeten laten gaan kijken.' mopperde hij. Roger tikte John op zijn neus. 'TOET.' riep hij en schaterend van het lachen viel hij op de grond. 'Klein kind dat je bent.' mompelde John en hij hees Roger weer overeind. 'Ina, zou jij even een stoel willen halen? Daar kan meneer de rest van de avond op blijven zitten wat mij betreft.' zei hij. Ina knikte en deed haar best om niet te lachen.

Edward en Candel keken tevreden de zaal rond. Iedereen was óf aan het dansen, óf aan het bijkletsen met elkaar. Een eindje verderop stonden Ina en Guy wild te dansen. Moryn kwam bij Edward en Candel staan. 'Dit is precies het feest wat je vader een keer gaf. Behalve dan dat er wat andere gezichten zijn. Maar voor de rest..Precies hetzelfde.' zei Moryn glimlachend. Edward grinnikte verlegen. Hij sprak niet vaak met Moryn. 'Hoe gaat het met je arm?' vroeg Moryn. Edward keek naar zijn arm. De wond die hij had opgelopen tijdens zijn gevecht met Dagonet zat er nog steeds overduidelijk. Het was al gestopt met bloeden, maar het moest nodig verzorgt worden. 'Het doet geen pijn meer, maar als je het zou willen verzorgen..?' zei Edward vragend. Moryn knikte. 'Is goed, loop maar mee naar mijn kamer.' zei Moryn. Samen liepen ze de zaal uit. Candel bleef alleen over en liep naar Roger, die intussen met Guy een discussie zat te voeren. 'Ik bén geen wortel!' riep Guy gepikeerd uit. Roger grijnsde. 'Daar hebben we het volgens mij al een keer over gehad, Wortelman.' zei hij. Candel gebaarde naar Guy dat hij beter weg kon gaan. Vervolgens tikte hij Roger op zijn schouder en ging gehurkt voor hem zitten. 'Pap, toen we net aan waren gekomen, had ik even een kort gesprek met Ina. Na ons eh..avontuur in kasteel Mandarini had Ina het gevoel alsof ze echt een moeder had gehad. Ik bedoel, ze vind Allie heel aardig, maar het is niet echt een moederfiguur. Marie-Antoinette was dat wel voor haar. We vroegen ons af..Na alle verhalen over botsingen tussen jouw en Pien..Hoe hebben jullie dan toch een relatie met elkaar gehad?' vroeg Candel voorzichtig. Roger keek hem glazig aan. 'Die gekke Klaus heeft gelijk, je bent echt een mini mij!' riep hij. Candel zuchtte en staarde naar de grond. Roger keek hem weer aan, maar nu met ernst in zijn ogen. 'Hoe was het voor jou?' vroeg hij onduidelijk. Candel keek hem niet-begrijpend aan. 'Wat bedoel je?' vroeg hij. Roger zuchtte en ging verzitten. 'Hoe was het voor jou om dat te horen van mijn flamingokuiken? Verlang je naar een moeder?' vroeg hij. Candel haalde zijn schouders op. 'Niet speciaal. Ik zou natuurlijk willen dat Pien terug kwam. Maar ik wil geen vervanger voor haar ofzo. Allie doet alsof ze dat is en daarom voelt ze niet echt vertrouwd aan. Maar toen Ina vertelde over haar ervaring met Marie-Antoinette, wilde ik niets liever dan dat iemand een keer zei dat ik op mijn moeder leek..' eindigde hij zacht. Roger fronste. 'Echt? Wil je dat? Maar je lijkt zoveel op mij waarom zou je dan-' 'Pap! Alsjeblieft! Wil je voor één enkel keertje niet arrogant willen doen? Normaal over Pien willen praten? Het kan me niets schelen of je dronken bent of niet! Je blijft altijd een enorme arrogante kl- Waarom lach je!' onderbrak hij zichzelf woest. Roger was in lachen uitgebarsten. 'En jij zegt dat je verlangt naar een eigenschap die je met je moeder deelt en dat erkent wordt? Nou, hier is er een!' schaterde hij. Toen hij ophield met schateren fronste hij weer. 'Oké ik heb geen idee waarom ik lachte. Weet jij het nog?' vroeg hij zichzelf af. 'Nee.' zei Candel kil. 'Luister Candel. Je moeder is een eh..keer of duizend, zó kwaad op me geweest, dat wil je niet weten!' riep Roger. 'Wat is je punt pap?' vroeg Candel. Roger haalde diep adem. 'Mijn punt is dat jouw moeder ongelooflijk goed was in voor zichzelf opkomen. Vechten. Als ik iets verkeerds deed in haar ogen werd ze vaak zo boos als jij nu net op me was. Daarin lijk je veel op haar. En niet alleen dat.' zei Roger glimlachend. Hij raakte even Candel's wang aan en trok zijn hand weer gauw naar beneden. 'Dus je wilt zeggen dat ik net als mijn moeder goed kwaad kon zijn? Nou bedankt.' snauwde Candel. 'Dat bedoel ik niet. Ze kon goed voor zichzelf opkomen! Voor zichzelf en andere waar ze om gaf vechten. Wat ze deed in de oorlog!' zei Roger fel. Candel lachte spottend. 'Dat geloof ik wel, maar dat kan Ina toch beter dan ik?' vroeg hij. 'Ina is arroganter dan jij. Eigenlijk net als ik als ik eerlijk ben. Maar dat zeg ik alleen als ik dronken ben zoals nu. Dus knoop dit goed in je oren! Ik weet niet wanneer ik weer dronken zal zijn!' zei hij streng en hij wees met zijn vinger op de wijnkan. 'Gek spul. Echt apart.' giechelde hij en hij zakte weer onderuit. Candel keek hem nog steeds kil aan en stond op. Het gesprek was over. 'Je kan niet eens één minuut normaal doen.' zei Candel kwaad. 'Ik had maar één vraag! Waarom jij en Pien tóch een relatie hadden. Die kan je niet eens beantwoorden omdat je het zelf niet eens weet!' beet hij Roger toe. En stampend liep Candel weg.

'Dus hij heeft je geen echt antwoord gegeven?' vroeg Ina. Candel schudde zwijgend zijn hoofd. 'Hij is ladderzat.' mompelde hij. Ina slikte. 'Wat je zei tegen hem kon iedereen horen. Dat was niet aardig van je. Ik bedoel, hij heeft toch éven met je gepraat. Hij probeert gewoon het beste te doen.' zei Ina. Met een woest gebaar hief Candel zijn hoofd op. 'Oh ja, door ons niets te vertellen over Pien, alleen dat ze veel op jouw leek. Door met Allie te gaan samenwonen, door zowat op elk feest dronken te worden, door-' ratelde hij. 'Ho, stop.' zei Ina scherp. 'Dat hij ons nooit wat heeft vertelt over Pien is niet waar! Met Allie had hij al een soort van relatie en hij houdt gewoon veel van haar. Dat moeten we accepteren! En wat dat dronken worden betreft, hoeveel feesten hebben we nou in een jaar? Niet al te veel!' verdedigde ze haar vader. Candel snoof. 'Toch vind ik hem een stomkop.' mompelde hij. 'Op dit moment mag je dat vinden. Maar hij is ook onze vader.' zei Ina boos. Ze draaide zich om en ging terug naar de dansvloer. Candel keek haar starend na. Had Ina gelijk? Had Roger alleen maar het beste met hen voor en deed hij daarom alles op zijn eigen, soms onhandige manier van aanpakken? Candel wilde het graag geloven, maar er waren te veel vragen die hem kwelde. Had hij echt gelijkenissen met zijn moeder? Had Roger gelijk en was Candel net als haar goed in het vechten voor zichzelf en zijn omgeving? Of zei Roger dat alleen maar om van hem af te komen en omdat hij dronken was? Candel greep naar zijn hoofd. Hij moest alleen zijn. Hij wilde nadenken en zijn woede afkoelen door met zijn zwaard tegen een boom te gaan slaan ofzo. Langzaam draaide hij zich om en liep richting de uitgang van de zaal. 'Candel!' Candel keek om. Guy rende struikelend naar hem toe. 'Ik heb van Roger gehoord waar je mee zit.' begon Guy bijna ademloos van het rennen. Candel's woede laaide weer op. Kon Roger echt niet zijn mond houden? 'Ik weet dat je boos bent. Want eh..Je ziet er erg boos uit. Maar Pien leek echt op je. Of jij lijkt op Pien, maakt niet uit.' vervolgde Guy. 'Guy wat wil je nou zeggen?' zuchtte Candel geïrriteerd. Guy hupte zenuwachtig op zijn benen. 'Roger lijkt soms een harde kwal, maar hij heeft echt een lief, zacht innerlijk! Toen Pien stierf en we weer op Cashewlot waren, is hij tuinman geworden vanwege haar.' zei hij. Candel fronste. 'Eh waarom als ik vragen mag?' vroeg Candel. Guy keek hem ongelovig aan. 'Hij was verliefd! Nou..Een beetje..Eigenlijk heb ik geen idee. Maar het punt is: ook al waren jij en Ina een vloek en verwachtte hij jullie niet, hij zorgde goed voor jullie. Hij houd van jullie en daar ben ik zeker van, want kijk naar jezelf: net een kleine Roger.' zei Guy en hij kneep Candel liefdevol in zijn wang. 'Au..Oké wacht even..Vloek? Wat bedoel je daarmee?' vroeg Candel. Guy's gezicht vertrok. 'Oh..Heeft hij jullie niet..Oké ik moet ervandoor. Doei!' riep hij haastig en hij wilde wegrennen, maar Candel tackelde hem. Ze vielen op de grond.'Zeg het! Hoezo zijn Ina en ik een vloek?' riep Candel. 'Ik mag niets zeggen!' piepte Guy. 'Ik dacht dat Roger het jullie al verteld had! John zei in ieder geval dat hij het ging vertellen!' Candel liet Guy's benen los en vroeg: 'Waar is John? Ik wil met hem praten.' Hij kwam overeind en hielp Guy opstaan. 'Geen idee. Volgens mij is hij nieuwe drank aan het halen.' antwoordde Guy en hij streek zijn wambuis glad. Candel knikte en rende de zaal uit, op zoek naar John.

John kwam net de keuken uit lopen toen Candel tegen hem opbotste. 'Hé! Oh ben jij het.' zei John geschrokken. 'Sorry.' mompelde Candel afwezig. 'Maar ik moet met je praten.' zei hij. John knikte. 'Oké. Waarover?' vroeg hij. 'Zijn Ina en ik een vloek?' vroeg Candel zonder antwoord te geven op John's vraag. John werd bijna net zo bleek als Guy. 'H-Heeft Roger dat eruit geflapt?' vroeg hij. Candel schudde zijn hoofd. 'Wie dan?' vroeg John. 'Doet er niet toe. Beantwoord mijn vraag!' zei hij snel. John dacht even na en zuchtte toen. 'Dit is eigenlijk aan Roger om te vertellen..Maar hij doet het niet, dus doe ik het. Maar beloof dat je niet boos op hem wordt en je op hem gaat afreageren!' zei John. Candel was al kwaad op zijn vader en had zich al afgereageerd, maar toch knikte hij. 'Oké dan.' begon John. 'In de oorlog was je moeder een keer tijdens een ruzie geloof ik zoek geraakt. Ze had zich verscholen in het bos om een vijand, een geest, van haar te zoeken. Iedereen had het afgeraden, maar toch ging ze op pad. Toen ze gewond terugkwam, vertelde ze ons dat de vijand haar had vervloekt. Pien wilde graag vechten in de oorlog, maar door die vloek kon ze dat niet.' zei John ernstig. Candel slikte. 'En wij waren die vloek, Ina en ik.' zei hij schor. Was het dan zijn en Ina's schuld dat zijn moeder was gestorven? Dacht Candel met een schok. 'Ja. Maar oordeel niet te snel over jezelf of over Ina.' zei John alsof hij Candel's gedachten had gelezen. 'Het is niet jouw of Ina's schuld dat je moeder uiteindelijk is gestorven. Doordat ze niet meer kon vechten vanwege de vloek betekende niet dat ze aan die vloek is gestorven. En ook niet dat ze het een last vond. Ze was juist hartstikke blij met de vloek. Ze was blij met júllie, jouw en Ina. Alleen de vloek had twee mensen getroffen. Magdalene, zo heette die vijand van Pien destijds, wist dat Pien een eh "relatie" had met Roger, die niet erg goed was. Daarom zorgde ze ervoor dat de kinderen die Pien kreeg ook een soort van van Roger waren. Jullie lijken ook op hem dus vandaar.' eindigde John. Candel's hart ging snel op en neer. 'Maar..Zijn we dus wel zijn echte kinderen?' vroeg hij na een korte stilte. John krabde op zijn hoofd. 'Ik denk het wel.' zei hij ongemakkelijk. 'Alleen weet niemand hoe die vloek nou precies werkte.' besloot hij. Candel knikte. 'Ina lijkt meer op Pien.' flapte hij eruit. John glimlachte. 'Qua uiterlijk iets meer misschien. Maar jij hebt ook veel van Pien weg. Eerlijk gezegd vind ik Ina meer op Roger lijken.' zei hij. Candel's woede verdween. Toen hij dat van Roger hoorde, geloofde hij hem niet. Maar John zei het alsof hij bevestigde dat Roger gelijk had. En Candel geloofde John op zijn eerlijkheid. 'Bedankt John. Dit had ik even nodig.' zei hij. John gaf hem een zacht klopje op zijn arm. 'Graag gedaan.' zei hij. 'Ik moet het goed gaan maken met mijn vader. Ik heb nogal eh..gemeen gedaan.' zei Candel. John knikte. 'Dat weet ik, ik hoorde wat je zei tegen hem. Maar maak je geen zorgen Roger kan tegen een stootje en hij is dronken dus ja. En ik begrijp dat je boos was. Maar maak het toch maar gauw goed met hem, ik houd niet van ruzies.' voegde hij er met een vies gezicht aan toe. Candel grinnikte en liep weer naar de grote zaal

Roger zat nog altijd in zijn stoel. Candel liep naar hem toe en slikte. 'Pap, ik weet dat Ina en ik een vloek zijn. Het spijt me van wat ik tegen je zei. Ik was boos omdat ik dacht dat je een slechte vader was, maar eigenlijk ben je dat niet want je hebt ons wel in huis genomen en-' Roger stond wankelend op en omhelsde hem. Candel stopte met praten en keek hem verrast aan. 'Het spijt mij ook. Ik ben zo dronken dat ik niet eens weet wat ik allemaal zeg.' zei Roger ernstig. Candel probeerde zijn lach in bedwang te houden, maar dat mislukte. Hij proestte het uit en greep Roger vast zodat hij niet omviel van het lachen. Roger grinnikte zachtjes mee, met een erg verward gezicht. Aan de andere kant stonden John en Guy. 'Wat gebeurd daar?' vroeg Guy met gefronste wenkbrauwen. John keek Guy lachend van opzij aan. 'Dat mijn vriend, is vader en zoon humor.' antwoordde hij en hij lachte hard mee met het gelach wat door de zaal galmde. Guy keek van hem naar Roger en Candel. 'Jullie zijn gestoord. Gestóórd zeg ik je.' mompelde hij.

Ina keek tevreden naar Candel en Roger. Zij wist nog niets van het gesprek tussen Candel en John, maar ze was blij om te zien dat Roger en Candel het hadden goed gemaakt. Candel had nadat hij het bijgelegd had met Roger alleen nog maar met een grijns op zijn gezicht rondgelopen. Opeens vond hij alles grappig en was zijn humeur niet meer stuk te krijgen. Ina had hem nog nooit zo gezien en toen ze vroeg wat hij zo grappig vond, zei hij iets vaags over flamingokuikens. Roger was ook heel blij. Tegen iedereen die nog binnenkwam, riep hij hoe leuk ze eruit zagen. Zelfs toen Guy stiekem de zaal uit sloop, om gebruik te maken van die situatie, was Roger blijkbaar vergeten dat hij Guy al tien keer gezien had op het feest. Guy liep met een glunderend gezicht rond. 'Normaal zegt hij alleen over zichzelf dat hij er leuk uitziet!' grinnikte hij. Ook verder verliep alles goed. Klaus vertelde net aan Sientje hoe hij Kees had leren kennen, toen Edward terugkwam met een arm in het verband. Iedereen in de zaal juichte opgetogen. Edward boog heel overdreven en Candel liep met grote passen naar hem toe, grijnsde en riep. 'LEVE CASHEWLOT!' De mensen herhaalde de kreet. 'LEVE CASHEWLOT.' De kreet was tot in de hoogste torens te horen. Candel's grijns werd breder. 'En nu feesten!' riep hij.